Chartchanok Part
การปรับตัวของฉัน เริ่มดีขึ้นตามลำดับ เริ่มรู้จักชาวบ้านที่อยู่ระแวกนั้นมากขึ้น มีการพูดคุยกับคนนี้คนนั้นมากขึ้น มีรอยยิ้มมากขึ้น และเริ่มที่จะทำใจได้มากขึ้น
แม้จะไม่ลืมหมดใจ แต่ก็พยายามที่จะไม่ทำตัวให้ว่าง วิธีนั้น คือวิธีที่ฉันใช้รักษาบาดแผลให้ตัวเองมาตลอดทั้งเดือน นับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจยอมก้าวออกมา
"ป้าสายคะ ..คือหนูเจอชุดพวกนี้.." เสียงของฉันขาดหาย เมื่อก้าวขาออกมา พร้อมทั้งขยับปากพูดไป โดยไม่ทันสังเกตว่าป้าสายกำลังมีแขก
"ขะ ขอโทษค่ะ"
ฉันรีบก้มหน้า แล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
"หนู ..เข้าไปรอด้านในเถอะลูก ..ป้ามีแขก" ป้าสายรีบพูดออกมาไวๆ ฉันรีบพยักหน้า ลอบมองใบหน้าของแขกป้าสายเล็กน้อย บุคลิก ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อป้าสายบอกว่าแขก ฉันก็ไม่คิดที่จะเอ่ยอะไร
"ใครหรอป้า ..ลูกสาวตายไปนานแล้วนี่" เสียงที่ดังตามหลัง ทำให้ฉันหยุดชะงักที่หลังกำแพงไม้กั้น
"หลานสาว
