ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปตามอารมณ์ของมัน อยากร้องก็ร้องไป ต่อให้หลุดเข้าไปในภวังค์ความคิดแล้วฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหน ฉันก็ไม่คิดที่จะเก็บกลั้นมันไว้ ปล่อยให้มันรู้สึกไปเถอะ รู้สึกไปเลย เพราะท้ายที่สุด ที่ฉันต้องมาเจ็บปวดแบบนี้ มันก็เป็นเพราะฉันเองที่ไม่ระวังตัว
แกร๊กก~
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นโดยที่ฉันไม่ทันระวังตัว ฉันปรายตาไปมองยังคนที่เขามาใหม่เพียงนิด ไม่ได้แปลกใจหรอกที่เขาสามารถเข้ามาในห้องของฉันได้ง่ายๆ ฉันไม่ได้ล็อคมันไว้ เพราะรู้ดีว่าต่อให้ฉันจะล็อคประตูแน่นหนาแค่ไหน หากเขาจะเข้ามาเขาก็เข้ามาได้อยู่ดี
เสียงสิ่งของบางอย่างถูกโยนทิ้งมาบนหน้าตักของฉัน ก่อนที่น้ำเสียงร้ายกาจจะลอยข้ามหัวมา
"รีบทำแผลให้ไว ฉันไม่อยากเห็นใครต้องมาเสียเลือดตายในบ้านของฉัน"
หัวใจดวงน้อยสั่นรุนแรงเพียงแค่ได้ยินแบบนั้น ซึ่งฉันเลือกที่จะเลื่อนใบหน้าเงยขึ้นไปมองสบตากับเขาทันท
