เด็กของเฮีย

รับข้อเสนอ

"..."

"ถ้าข้อเสนอของฉันมันไม่น่าสนใจ เธอเปลี่ยนใจก็ได้นะ ฉันไม่เคยบังคับใคร ถ้าเธอคิดว่า เด็กอายุยี่สิบสี่ปี ที่ยังเรียนไม่จบ ไม่มีรายได้ สามารถหาเงินยี่สิบล้านมาใช้หนี้แทนพ่อของเธอได้ ฉันจะปล่อยเธอไป"

"หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ ไม่มีใครช่วยหนูได้"

เป็นอีกครั้ง ที่ฉันต้องเงยหน้า มองสบตากับดวงตาคมเฉียบคู่นั้นใหม่ ความหวาดกลัวในใจของฉันมันกำลังวิ่งพล่าน ย้อนกลับไปนึกถึงวันนั้น ฉันรู้และมั่นใจ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน มีอิทธิพลมากพอ ที่จะปกป้องฉันและพ่อของฉันได้ แม้เขาจะหวังผลตอบแทนในสิ่งที่ทำ ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่หวัง มิหนำซ้ำ ไม่มีใครหยิบยื่นมือมาช่วยฉันแบบนี้เสียด้วยซ้ำ

"หนูเป็นห่วงพ่อ หนูกลัวว่าคนพวกนั้น.."

"ฉันจะจัดการให้ จะไม่มีใครทำอะไรพ่อเธอได้ ถ้าเธอเป็นเด็กดี"

หัวใจของฉันเต้นถี่ แววตาที่เขาใช้มองฉัน สามารถมองเห็นความปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ในนั้น เขาต้องการฉัน แม้ชีวิตนี้ฉันจะไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหนมา แต่การผ่านโลกมาจนอายุยี่สิบกว่า ฉันไม่ได้โลกสวยขนาดนั้น

"เธออายุยี่สิบสี่ ส่วนฉันสามสิบสาม เก้าปีที่เราห่างกัน ฉันมีความน่าเชื่อเถอะมากกว่านั้น ฉันไม่โกงเธอหรอก เก็บเงินได้ครบพอที่จะใช้หนี้เมื่อไหร่ ถ้าอยากไป ก็จะปล่อยไป"

แม้จะไม่ตอบสิ่งใดกลับไป แต่ฉันเก็บเอาคำพูดของเขามาคิดทุกคำ มันไม่ใช่เรื่องดีที่ควรทำ ในส่วนของข้อเสนอของเขา ไม่ต่างจากการขายตัวเองแลกเงินจำนวนนั้น เงินยี่สิบล้านที่ชีวิตของฉันไม่เคยต้องการ แต่เงินจำนวนนั้น กลับช่วยเหลือพ่อของฉันได้ แม้จะเปลืองตัว แม้จะเจ็บใจ แต่มันคงไม่มีวิธีไหน ที่จะช่วยคนที่ฉันรักเพียงคนเดียวได้ ฉันคงต้องทำ หนึ่งเดือน หรือหนึ่งปีที่เขาเอ่ยถึง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามันจะสิ้นสุดลงที่วันไหน แต่ก็เอาเถอะ ถ้าฉันทำให้เขาพอใจ อย่างน้อย ฉันและพ่อก็คงจะปลอดภัย

"ตกลงค่ะ หนูจะเป็น แบบที่คุณต้องการให้เป็น"

เป็นการตัดสินใจในเรื่องเดียว ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก แม้คำตอบนั้น จะไม่ได้เปล่งออกมาด้วยความลังเล แต่ฉันก็ไม่ได้เต็มใจ

เขาคลี่ยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มนั่น ยิ่งทราบดี ว่าเขามีเสน่ห์แค่ไหน ผู้ชายที่เพอร์เฟคและเพียบพร้อมทุกอย่าง ฉันคงไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาต้องการ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ดีกว่านั้น เพียงแต่อยากลองใจฉันเท่านั้นเอง

"เธอเป็นเด็กดี ว่าง่าย เธอทำให้ฉันพอใจ"

กระดาษบางอย่างถูกนำมาวางที่ตรงหน้าของฉัน พอได้มองชัดๆ ฉันจึงได้รู้ ว่ามันคืออะไร

"ชะ เช็คเงินสด คุณให้หนูเหรอคะ?"

ฉันมองกระดาษแผ่นนั้นไม่วางตา อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองที่ตัวเลข

'ห้าหมื่น' แค่ฉันตกลงน่ะเหรอ เขาให้ห้าหมื่น

"ฉันให้เธอ เก็บไว้สิ"

แม้จะรู้ดีว่าฉันไม่ควรที่จะรับเงินจากใครง่ายๆ หากแต่สถานะของฉันในตอนนี้ สิ่งที่ฉันต้องการที่สุด เห็นจะเป็นเพียงเงินตรา เพราะเงินตรา เป็นสิ่งเดียว ที่ฉันจะใช้ซื้ออิสรภาพของฉันกลับคืนมาได้

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันยกมือไหว้ ทั้งๆที่ความรู้สึกภายในใจบอบช้ำ การก้มหัว เพื่อรับเงิน ที่ให้เพียงเพราะความปรารถนา ไม่ใช่สิ่งที่ฉันเคยคิดที่จะทำ

"ฉันมีงานที่ต้องไปทำ อาจจะกลับบ้านห้าทุ่ม หรือตีหนึ่ง เธอขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ ไว้ฉันกลับมาเมื่อไหร่ เธอค่อยไปหาฉันที่ห้อง"

หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างห้ามไม่ได้ จุกลึกๆที่หัวใจ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ ก็มีเพียงการตอบรับออกมาเบาๆ

#บนห้อง

แม่บ้านคนเดิมที่ออกไปเปิดประตูให้ฉัน พาฉันขึ้นมาที่ชั้นสองของตัวบ้าน ยอมรับว่าฉันรู้สึกประหม่าตลอดทาง ก่อนที่เขาจะพาฉันมาหยุดที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งฉันไม่คิดด้วยซ้ำ ว่ามันจะคือห้องของฉัน

"คุณภาคย์จะให้คุณอยู่ที่ห้องนี้"

ดวงตาที่กำลังกวาดมองไปรอบๆห้อง เลื่อนมาหยุดมองที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นอีกครั้ง

"ขอบคุณนะคะ"

"ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ ดิฉันเป็นเพียงแม่บ้าน"

เขาเข้ามายกกระเป๋าของฉันไปวางบนเตียงนอนขนาดใหญ่ โดยที่ฉันตั้งตัวไม่ทัน

"ไม่ต้องทำให้หนูหรอกค่ะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณด้วยนะคะ หนูก็เพียงแต่มาทำงานเหมือนกัน"

ฉันเลือกที่จะส่งยิ้มไปให้ป้าแม่บ้านคนนั้น เพียงแต่คิดว่า การที่ฉันมีมิตรเป็นคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ มันอาจจะดีกว่า การที่ฉันต้องอยู่เพียงคนเดียวลำพัง

"พ่อหนูมีหนี้ค่ะ เยอะมาก แล้วคุณภาคย์คือคนที่ช่วยเหลือพ่อของหนู หนูจึงต้องมาทำงาน"

ฉันเลือกที่จะบอกเอง โดยที่ท่านไม่ทันได้ถาม เพราะเชื่อว่าการที่ฉันมาโผล่ที่นี่ คนที่มอง ก็อาจจะมีคำตอบหรือคำถามที่เดาเอาเองในใจ

"เป็นเด็กดีแล้วกันนะ เชื่อฟังคุณเขา อย่าขัดใจ อย่าทำให้เขาไม่พอใจ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง"