"อื้ออ.. ว๊าย พะ พี่ภาคย์"
ฉันได้ยินเสียงนั้นหลุดออกมาจากปากของคนที่อยู่ด้านหน้า ความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณส่งผลให้ฉันได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเองอย่างชัดเจน ฉันเจ็บ ฉันปวด ทุกสิ่งที่ฉันเจอ มันเกินกว่าจะรับไหว รอยแผลที่ถูกเศษแก้วบาดเมื่อวาน กระแทกกับความแข็งของพื้น ขณะที่ฉันหมดแรง ทิ้งร่างลง ส่งผลให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลของฉันอีกครั้ง แต่ทว่า มันกลับไม่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด เพราะทุกความเจ็บปวด มันถูกหล่อหลอมไปที่หัวใจ
หากธารน้ำตาที่ไหล สามารถวัดระดับจากความเจ็บปวดได้ ฉันเชื่อจนหมดหัวใจ ว่าน้ำตาของฉัน มันจะไม่เป็นเพียงหยาดน้ำใสๆที่ไร้ค่า แต่ฉันเชื่อว่า ธารน้ำตา มันจะแปรเปลี่ยนเป็นสายเลือดอย่างแน่นอน
"พี่ภาคย์คะ.."
ฉันเงยหน้ามองสบตากับผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่น้ำตายังไหลพราก คำว่า 'พี่' ที่ผู้หญิงคนนั้นเลือกใช้ เป็นคำที่ฉันอยากจะใช้เหมือนกัน หากแต่คนที่มีสิทธิ์เอ่ยเรียกเขาด้ว
