เด็กเสี่ย?
874 Words
Chartchanok
"สองร้อยห้าสิบบาทครับ"
เสียงคนขับแท็กซี่ดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด ในขณะที่ฉันกำลังคิดไม่ตก ว่าตัวเองกำลังจะเดินไปเจอกับอะไร ดวงตากลมโตก้มมองเวลาที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพียงนิด เห็นเป็นเวลาบ่ายสี่โมงยี่สิบนาที นั่นหมายความว่า จากบ้านเธอมาที่นี่ ใช้เวลาราวชั่วโมงเศษๆ จึงมาถึง
มือบางล้วงเงินจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าสะพาย ก่อนจะยื่นให้คนขับแท็กซี่ ก่อนที่ฉันจะก้าวขาลงจากรถเป็นอันดับถัดมา
ฉันถึงกับห่อปาก เมื่อดวงตาจ้องมองเพียงประตูบ้าน ที่มีป้ายไม้สักเขียนเป็นบ้านเลขที่ติดไว้ ให้ตาย ชาตินี้ฉันก็ไม่มีวาสนาที่จะเข้าไปเหยียบคฤหาสน์ที่ใหญ่ราวกับวังแบบนี้ได้ และรู้ดี ว่าการที่ฉันมาที่นี่ ก็ใช่ว่า ฉันจะต้องมาเจอกับความสุขสบาย เพราะเป้าหมายของฉันคือการใช้หนี้ ใช้หนี้ยี่สิบล้าน ที่คนอย่างฉันไม่มีวาสนาพอที่จะได้เห็นมัน
"เห้ออ.."
ฉันถอนหายใจออกมาหนักๆ ในจังหวะที่เอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่ว่าต่อจากนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไร สุดท้าย ฉันก็ต้องเผชิญหน้าเพื่อสู้กับมัน
หนี้ของพ่อฉัน ก็คงมีแค่ฉัน ที่ควรช่วยเหลือท่าน
ครืดดดดดดดดดดดด~
ประตูบ้านขนาดใหญ่ เปิดออกช้าๆ เพียงแค่ฉันส่งสัญญาณที่หน้าบ้านได้ไม่นาน
"หนูมาพบคุณณัฐภาคย์ค่ะ"
ฉันบอกกับผู้หญิงวัยกลางคนที่เป็นคนโผล่เข้ามาเป็นคนแรก ดวงตาคู่นั้นเหลือบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเอาฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่สุดท้าย ผู้หญิงคนนั้น ก็ผายมือเชื้อเชิญให้ฉันเข้าไปด้านใน
ฉันกำสายกระเป๋าสะพายแน่น ตลอดระยะทางที่ย่างเท้าเข้ามาเหยียบในตัวบ้าน เห็นด้านนอกที่ว่าอลังการ พอได้มาเดินด้านใน มันก็เหนือความคาดหมาย ทุกอย่างที่อยู่ภายในบ้าน เป็นของทุกอย่างที่มีค่า คิดเอาเถอะ แม้แจกันโชว์ที่ตั้งอยู่ในบ้านของเขา คนอย่างฉันก็คงไม่มีปัญญาที่จะซื้อมันมาครอบครองได้
"มาแล้วหรอ"
เสียงทุ่มทว่ามีเสน่ห์ ส่งผลให้ฉันปรับเปลี่ยนทิศทางของใบหน้า เพื่อมองไปยังต้นเสียง เห็นร่างสูงโปร่งดูดีที่อยู่ในชุดไปรเวทโทนสีดำ ที่กำลังก้าวขาลงมาจากบันได
"อึก.."
ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อผู้ชายคนนั้น เดินมาหยุดยืนที่ตรงหน้ากัน เขาสูงกว่าฉันมาก ผิวพรรณดีมาก และเขาก็ดูดีมากเช่นกัน
ฉันรีบยกมือไหว้ เมื่อสำเหนียกได้ว่า เขาคือใคร ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดฝัน คือการเอื้อมมือมาจับที่มือของฉัน ทั้งๆที่มือของฉันยังอยู่ในท่าประนมไหว้
ตึกตัก ตึกตัก~
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แม้ใบหน้าของเขาจะเรียบเฉย ไม่ถ่ายทอดความรู้สึกอะไรออกมาเลย แต่ฉันก็ไม่ได้เด็กมากพอที่จะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันหมายความว่ายังไง
"ไปนั่งก่อนสิ"
เขาผละมือออก พลางผละห่าง แล้วไปทิ้งร่างที่บนโซฟา ฉันจึงต้องรวบรวมความกล้า แล้วเดินตามเขาไป
"เดี๋ยว"
ฉันที่กำลังจะทรุดกายลงนั่ง ถึงกับชะงักไปอีกครั้ง
"ขึ้นมานั่งที่โซฟา.."
"...ข้างๆฉัน"
เป็นอีกครั้งที่ฉันถึงกับอึ้งไป ยอมรับว่าตอนจะมา ฉันคิดเอาไว้หลายอย่าง ว่างานที่ฉันต้องมาทำเพื่อปลดหนี้ มันควรจะเป็นงานแบบไหน แต่ก็ยังไม่อยากปักใจเชื่อว่า สิ่งที่อยู่ในใจของฉันตอนนี้ มันจะคืองานที่ฉันต้องทำ
"หนูชื่อฉัตรค่ะ ฉัตรชนก พ่อของหนูเป็นหนี้ แล้วคุณคือคนที่ใช้หนี้ให้ หนูจึงมาหาคุณเพื่อทำงาน ใช้หนี้คุณ"
"อื้ม ยี่สิบล้าน ฉันให้คนจัดการให้ ตั้งแต่พ่อเธอติดต่อเข้ามาแล้ว"
"อึก.."
ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อยามที่ได้ยินเขาเอ่ยถึงเงินยี่สิบล้าน โดยไม่สะทกสะท้านใดๆเลย
"หนูขอบคุณคุณนะคะ ที่ช่วยเหลือ บุญคุณครั้งนี้ หนูจะไม่ลืม"
"อื้ม ฉันชอบเด็กดี"
"ละ แล้วงานที่คุณจะให้หนูทำ คืองานอะไรคะ หนูทำงานบ้านได้ หนูทำอาหารอร่อยค่ะ"
"หรอ?"
คำตอบสั้นๆของเขา ส่งผลให้ฉันช้อนสายตาเพื่อมองสบตากับเขาอีกครั้ง
"แม่ครัวที่นี่ก็ทำอาหารอร่อยมาก อร่อยโดยไม่ต้องชิม ส่วนแม่บ้าน ก็ชินกับที่นี่ ถึงขั้นทำความสะอาดได้เรียบร้อยจนไม่มีที่ติ เธอคงไม่เหมาะกับงานนี้.."
"...เธอสวยดี ไว้คอยดูแลฉันแบบใกล้ชิดดีกว่า"
"ดะ เด็กเสี่ยเหรอคะ"
ตึกตัก ตึกตัก~ หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นส่ำ ลำคอแห้งผาด หลังจากที่เอ่ยคำนั้นออกไป
"เด็กของเฮีย"
"แต่ฉันไม่ถนัดกับงานแบบนั้น"
"ฉันไม่ชอบคำว่าฉัน ฉันชอบคำว่าหนูมากกว่า!"
- Writer
