บทที่3.หน้าที่ใหม่ที่ทำให้ใจแกว่ง

1522 Words

ฟรองซัวร์รั้งเมรีขึ้นมานั่งบนตัก และกอดเธอแน่นขึ้น เขาอยากปลอบโยนเพราะรู้สึกแสนสงสาร ใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาจนมองดูเหมือนลูกนกหลงรัก ต้องการความอบอุ่นและพื้นที่ปลอดภัย “ชูว์!! หยุดร้องได้แล้วคนดี เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะ” ฟรองซัวร์กระซิบปลอบชิดริมใบหู จนเมรีค่อยๆ คลายจากการเสียใจ เธอหยุดสะอื้นซึมซับความอบอุ่นที่ได้รับไว้ในใจ “อย่าลืมนะเมรีเธอยังมีฉันอยู่ ถ้ามีอะไรทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันยินดีรับฟัง” ฟรองซัวร์กดปลายจมูกข้างขมับเมรีด้วยความลืมตัว หญิงสาวผงะ!! เธอกำลังจะขืนตัวออกห่าง พอดีกับที่ชายหนุ่มดันตัวเธออกห่างแผงอกเขาพอดี เธอช้อนสายตาวาวน้ำตามองสบตากับเขา แววตาภักดีกระทบใจฟรองซัวร์จังๆ ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้น ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยรอยน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เขามองสบนัยน์ตากลมโตของเมรีด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก เมรีเผยอปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ฟรองซัวร์โน้มตัวเข้ามาใกล้ เขาก้มลง...จูบ ปิดปากจิ้มลิ้มด้วยริมฝีปากตัวเอง ไม่มีเสียงร้อง มีเพียงเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาเบาๆ ฟรองซัวร์ดันท้ายทอยของเมรีให้แหงนหน้ารับจุมพิตได้อย่างถนัดถนี่ ริมฝีปากหนาขบเม้มเบาๆ ที่กลีบปากหวานหอม เขาละเลียดชิมความหวานของสาวแรกรุ่นอย่างหลงใหล ปลายลิ้นอุ่นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากหวานฉ่ำ กวาดไล้เรียวลิ้นเล็กๆ อย่างหยอกเย้า ดูดซึมจนเมรีหลงมัวเมา เธอตัวสั่นเทาเมื่อฟรองซัวร์เริ่มรุกหนัก รสจูบทวีความร้อนแรงขึ้นทุกเวลา เสียงครางแหบห้าวเพราะพอใจ ฟรองซัวร์มัวเมาดื่มชิมอย่างดุดัน มือหนาลูบไล้ลำตัวบางที่น่าถนอม ผิวเนื้อเนียนลื่นอุ่นร้อนปลุกกระแสความต้องการในกายใหญ่ให้ลุกชัน เมรีครางอย่างลืมตัว เปล่งเสียงสั่นพร่าเมื่อเกินกว่าจะควบคุมความปรารถนาไว้ได้ ฟรองซัวร์ดันเมรีเอนลงบนพื้นพรม มีร่างใหญ่ของตนเองกักกันไว้ เขามองดวงหน้าหวานใสอย่างพิจารณา ริมฝีปากอิ่มเห่อบวม แดงก่ำเพราะทุกบดจูบอย่างดุดัน ดวงตากลมโตพริบพราวระยิบระยับ เธอสูดลมหายใจแรงๆ จนหน้าอกอวบอิ่มไหวกระเพื่อม มือของฟรองซัวร์ยกขึ้นเกลี่ยปรอยผมที่ปรกใบหน้าของเมรี เกลี่ยไปทัดเก็บไว้ริมหูให้อย่างอ่อนโยน ดวงตาสีมรกตเป็นประกาย เต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ลุกฮือ “คนดีๆ ขึ้นหรือยังหึ?” ฟรองซัวร์กระซิบถาม ก่อนจะซุกหน้าที่ซอกคอหอมกรุ่น แอบชิมผิวเนื้อหอมหวานของเมรี จนหญิงสาวครางงึมงำปลายจมูกลากไล้ แอบสำรวจความอวบอิ่ม จนมาหยุดเหนือเนินหน้าอกอวบอูม ดวงตาสีมรกตวาววับ ปลายนิ้วแข็งแรงคีบคอเสื้อของเมรีให้ร่นลง จนเปิดเผยความอวบอิ่มภายใต้กรวยผ้าสีหวาน ฟรองซัวร์มองอกอวบล้นของเมรีอย่างชื่นชม ผิวของเมรีใสละเอียดยิบ จนมองไม่เห็นรูขุมขนกับหน้าอกอวบใหญ่เกินตัว หญิงสาวตรงหน้ามักจะใส่เสื้อผ้าหลวมโพลก แต่ความจริงเมรีกลมกลึง อวบอัดเกินตัว เขาอดตื่นเต้นไม่ได้ ปลายลิ้นหนาไล้เลียริมฝีปากตัวเอง รู้สึกแห้งผาก รวดร้าวไปทั้งหน้าขา เมรีนอนตัวอ่อนระทวย เธอมึนเมาในห้วงปรารถนาที่ฟรองซัวร์เป็นผู้ชักนำ ชายหนุ่มก้มลงครอบครองอกอวบอิ่มผ่านเนื้อผ้าลูกไม้ เขาขบเม้มแผ่วๆ จนเมรีตัวสั่นสะท้าน สาวแรกรุ่นหลงวนอยู่ในช่วงเวลาวาบหวาม แผ่นหลังบางแอ่นโค้ง เบียดอกอิ่มกับใบหน้าฟรองซัวร์อย่างลืมอาย ปลายนิ้วจิกเกร็งอยู่บนบ่ากว้างและครางเสียงหวานจนชายหนุ่มหลงลำพอง ปัง! เสียงประตูห้องสมุดเปิดพร้อมกับเสียงของเบีย กับเสียงแผ่วๆ รับคำของสาวใช้ที่มีมากกว่าหนึ่งคน ปลุกสติที่กระเจิดกระเจิงไปของเมรีให้กลับคืนมา เธอยกมือดันแผงอกของฟรองซัวร์ไว้ “ชิบ!!” ฟรองซัวร์เผลอสบถออกมา เมื่อมีคนเข้ามาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม เขาก้มลงไปจุมพิตเรียวปากอิ่มเร็วๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน โดยส่งสายตาปรามให้เมรีนอนอยู่นิ่งๆ “อุ่ย!! คุณฟรองซัวร์อยู่ในนี้เหรอคะ เบียกำลังจะให้สาวใช้ทำความสะอาดห้องสมุดนี้อยู่พอดี” เบียอุทาน เมื่อเห็นฟรองซัวร์ “ออกไปก่อน...เดี๋ยวค่อยเข้ามาใหม่” ฟรองซัวร์ตวาดเสียงแข็ง เมรีดึงคอเสื้อขึ้นมาปกปิดความเย้ายวนของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอคลานเข่า มุดออกไปตามมุมโต๊ะจนกระทั่งไปถึงประตูห้อง มีสายตาของฟรองซัวร์มองตามไป “ค่ะ พวกหล่อนออกไปก่อน เดี๋ยวค่อยมาใหม่” เบียหันไปต้อนสาวใช้ทั้งสองคน ก่อนที่ระเบิดลูกใหญ่จะลง สาวใช้วัยละอ่อนไม่ได้สนใจเบียสักนิด ทั้งสองนางกำลังส่งตาหวานฉ่ำให้เจ้านายหนุ่มที่ยืนหน้าตูมอยู่มุมห้อง เบียส่ายใบหน้า ถอนหายใจแรงๆ “เชิญตามสบายเถอะ ฉันจะออกไปเอง” ฟรองซัวร์เปรยลอยๆเมื่อเห็นเมรีลับหายออกไปจากห้อง เขาฝืนอยู่ก็ไม่เกิดประโยชน์ ฟรองซัวร์เดินหน้าตึงออกมาจากห้องสมุด บัตเลอร์วัยชราเดินผ่านเข้ามาในสายตาพอดี ชายหนุ่มจึงเรียกไว้ พร้อมกับสั่งงานบาง เมื่อความปรารถนาตี้ขึ้นมาจนจุกอก เขาต้องการปลดปล่อยความร้อนในกายที่กำลังแผดเผาตนเองจนปวดร้าวไปตลอดทั้งหน้าขา “ตามเมรีให้ฉันหน่อย ฉันจะขึ้นไปรอบนห้อง” ฟรองซัวร์เดินขึ้นไปรอบนห้องนอน บัตเลอร์วัยชราถอนใจดังเฮือก!! เขามองตามเจ้านายหนุ่มด้วยความหนักใจ หนุ่มวัยฉกรรจ์กับสาวไร้เดียงสา เหมือนน้ำมันกับไฟที่พร้อมจะลุกไหม้โดยไม่สนใจผลลัพธ์ บัตเลอร์ผู้เฒ่ารีบไปทำหน้าที่ของตัวเอง ทั้งที่กำลังหนักใจ กับอนาคตของผู้เป็นเจ้านาย เขาใคร่ครวยอย่างหนักในที่สุดบัตเลอร์ผู้ภักดีก็ตัดสินใจขัดคำสั่งเจ้านายหนุ่ม เขาเดินขึ้นไปชั้นบน โดยไร้เงาของเมรีอย่างที่ฟรองซัวร์ต้องการ ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังแผ่วๆ ฟรองซัวร์ที่กำลังรอกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน แต่...เมื่อบัตเลอร์วัยชราเปิดประตูเข้า ชายหนุ่มตาลุกวาบ!! สีหน้าเดือดดาลแบบเห็นได้ชัด ชายสูงวัยก้มหน้าหลบเขาถอนใจแรงๆ ตอนที่ตัดสินใจพูดเตือนสติเจ้านาย “กระผมคิดว่ามันไม่สมควร ที่นายท่านจะพาใครขึ้นมานอนบนนี้ นายท่านควรจะพาคนที่นายท่านต้องการ ไปยังที่ๆ นายท่านเคยใช้ประจำกระผมไม่อยากให้มีคำครหาเกิดขึ้นที่นี่ มันอาจทำให้เสื่อมเสียถึงมาร์เซย์ขอรับ” ฟรองซัวร์นิ่งอึ้ง เมื่อฉุกคิดตามคำพูดบัตเลอร์คนสนิท เขายกมือขึ้นลูบหน้า ก่อนจะถอนใจเสียงดัง อารมณ์แรงโลดหดหายไป แต่ก็ยังมีความต้องการในตัวเมรีเหมือนเดิม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอยังติดอยู่ที่ปลายจมูก กับความหวานฉ่ำของริมฝีปากอิ่ม ทำให้ฟรองซัวร์ฮึดฮัดอยู่เป็นนานกว่าจะสงบใจลงได้ “ออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” ฟรองซัวร์ตัดบทเสียงแผ่วๆ เขาอยากอยู่ตามลำพังเพื่อสงบสติอารมณ์ บัตเลอร์วัยชราผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เขาหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอน ปล่อยให้เจ้านายคิดทบทวนในสิ่งที่กำลังตั้งใจทำเสียใหม่ “ฉันจะรอก่อนก็ได้ เมื่อถึงเวลาของฉัน เธอจะไม่มีทางดิ้นหนีทางไหน” ฟรองซัวร์กระซิบบอกตัวเองเสียงแผ่วๆ ในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจ เช้าวันใหม่... “ใครอยู่ข้างนอกตามบัตเลอร์ของฉันมาให้หน่อยสิ” ฟรองซัวร์เปิดประตูห้อง สั่งความบางอย่าง ก่อนจะผลุบกลับเข้าไปเหมือนเดิม ในเมื่อทุกคนกีดกันเขากับเมรีดีนัก ย้ำเหลือเกินกับความไม่สมควร วันนี้เมรีเป็นแค่คนอาศัย เธอติดหนี้บุญคุณคนมาร์เซย์ หากเขาจะไหว้วานหล่อน ทำงานบางอย่างก็คงไม่น่าเกลีดนัก บัตเลอร์ผู้เฒ่าเดินเข้ามาในห้องนอนของเจ้านายหนุ่มด้วยความนอบน้อม สองมือกุมอยู่ด้านหน้ารอรับคำสั่งฟรองซัวร์ด้วยความสงบ “ให้เมรีเป็นคนทำความสะอาดห้องนอนฉันนะ ห้ามคนอื่นเข้ามายุ่มย่ามในห้องฉัน ยกเว้นเมรี” ฟรองซัวร์สั่ง เขากดยิ้มมุมปาก จ้องหน้าบัตเลอร์ส่วนตัวด้วยแววตาดำมืด ชายชราถอนใจแรงๆ เขาอ่อนใจกับความดื้อดึงของประมุขหนุ่ม เรื่องมันจะไปกันใหญ่หากเจ้านายยังไม่หยุดข้องแวะกับหญิงสาวผู้นั้น “คือ…” เขาพยายามจะท้วง แต่ดูเหมือนฟรองซัวร์จะไม่ฟัง ชายหนุ่มเจ้าของห้องนอนถลึงตาใส่ “อย่าห้ามฉันเลย ฉันรู้ตัวดีน่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนักหรอก” “กระผมจะจัดให้อย่างที่นายท่านต้องการครับ” บัตเลอร์วัยชรารับคำ ก่อนจะถอยหลังออกไปจากห้อง เพื่อไปจัดการสิ่งที่ฟรองซัวร์ต้องการ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more