“ฉันรู้แล้วว่าคุณเมรีนะเป็นผู้หญิงของเจ้านาย ฉันจะรอดูว่าพรุ่งนี้แกจะพูดเหมือนวันนี้ไหม”
“ไม่หรอกว่ะ เฝ้าผู้หญิงน่าเบื่อตายห่า ขี้เกียจฟังเสียงกรี๊ดๆ”
โมริสมองหน้าฟรานเชสแต่ไม่พูดอะไร เขาถอยหลังกลับไปนั่งประจำที่ตัวเองอย่างสงบ แต่ก็ไม่วายเหลือบแลไปยังด้านในที่เงียบงัน เหมือนไม่มีใครอยู่
“ขนมใคร…กินได้ไหมวะ กำลังหิวเลย ว่าจะหาอะไรกินเจ้านายก็ออกมาพอดี นี่ไอ้แซนมันก็เหยียบเสียมิดไมค์เจ้านายยังบ่นว่าช้าเลยนะโว้ย” ฟราสเชสบ่นพึมพำ เขาหยิบขนมอบในจานกินแก้หิว
“คุณเมรีทำ รสชาติดีไหม?” โมริสถาม
“อร่อยดีว่ะ” ฟรานเชสเอ่ยชม เขาหยิบโยนใส่ปากไม่หยุด จนโมริสต้องยกจานหนี เพราะยังไม่ได้ชิมฝีมือตัวเองเลยสักชิ้น
“อะไรวะแค่นี้ก็หวง ทำตัวแปลกๆ นะมึง วันนี้เป็นอะไรกันหมด แปลกตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้อง นั่นก็วิ่งขึ้นบันไดที่ละสามขั้น ไม่รู้จะรีบไป
