Umut kırıntıları, Vega ve Korkut'un arasına dökülmüştü. İkisinin de dudaklarının kenarları, bu umudun kalplerinde bıraktığı mutluluk hissiyle kıvrılmıştı. Birbirlerinin gözlerinin içine bakarken artık sıradan birini görmüyorlardı. Henüz hiçbir şey oturmamışken, netleşmemişken içleri kıpır kıpır olmuştu.
"Dileğim." dedi Korkut ve sevincini bastırmayı denedi. Ona nazaran Vega daha soğukkanlı görünüyordu. Korkut hiçbir zaman heyecanını, duygularını ve tepkilerini gizleyen biri olmamıştı. Fakat Vega bunları o kadar iyi gizliyordu ki Korkut'un tepkileri onun yanında aşırı kalıyordu. Bu yüzden kendini dizginlemek istiyordu. Elinden geldiğince... "Bu sefer gerçekten kabul oldu."
Vega neredeyse geniş bir gülümsemeyle ona karşılık verecek gibi oldu ama bunu fazlasıyla yaptığını, abartı durduğunu
