BAD DANGER พิษรักอันตราย

9 หวังว่าจะไม่หาเรื่องใส่ตัว

@บ้านเดียร์น่า

ตึกตึก...เสียงสองเท้าบางเดินลงจากรถขนาดพอดีของตัวเองตรงเข้าไปยังด้านในบ้านหลังใหญ่ที่เป็นบ้านที่เธออาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่ไปส่งน้ำขิงที่คอนโด เดียร์น่าก็ตัดสินใจขับรถกลับมายังบ้านของตัวเองด้วยความคิดถึงครอบครัวอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่เธอเข้าเรียนที่มหา’ลัยก็แทบไม่เคยได้กลับบ้านเช่นเดียวกับน้ำขิง

"ยัยเดียร์" ไดน่าผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตกใจทันทีที่เห็นร่างบางคุ้นเคยเดินตรงเข้ามาในบ้าน

"แม่~" คนตัวเล็กก็ยิ้มร่ารีบวิ่งเข้าไปสวมกอดแม่ตัวเองด้วยความคิดถึงทันที ผิดกับไดน่าที่ยังคงงุนงงกับการกลับมาบ้านของลูกสาวเพียงคนเดียว

"เสียงเอะอะไรกันหรือดา" เสียงปริญเดินเข้ามาเอ่ยถามภรรยาคนสวยของตัวเองขึ้นก่อนจะชะงักไป

"ลูกสาว"

"คุณพ่อ~" เดียร์น่ารีบผละออกจากคนเป็นแม่วิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อของตัวเองทันที ซึ่งแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแต่ทว่าปริญก็รักและดูแลเดียร์น่าเป็นอย่างดีราวกับเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา

"ทำไมกลับมาได้ล่ะลูก" ปริญลูบหัวก้มลงเอ่ยถาม

"เดียร์เหงาค่ะ อยากกอดพ่อกับแม่" คนตัวเล็กบอกพร้อมกับซุกหน้ากอดพ่อตัวเอง

"จะอ้อนเอาอะไรอีกล่ะ ไปทำอะไรผิดมา" ไดน่า หรือ ดา ถามร่างบางขึ้นอย่างนึกรู้ในนิสัยของลูกสาว

"แม่! เดียร์อยากกลับมาเพราะคิดถึงพ่อกับแม่จริง ๆ ไม่ได้จะอ้อนเอาอะไรสักหน่อย" ปากเล็กขมุบขมิบตอบกลับ

"ชิ" ไดน่าก็ทำเสียงใส่ลูกตัวเองไปด้วยความหมั่นไส้แต่ก็อดเอ็นดูไม่ได้กับท่าทางของคนตัวเล็ก

"แล้วมาตอนนี้ จะกลับตอนไหนล่ะลูก" ปริญถาม

"ไม่กลับค่ะ วันนี้เดียร์จะนอนที่นี่"

"จริงเหรอ" ชายวัยกลางคนผละมองหน้าถามลูกสาว

"จริงค่า~" ร่างบางหุ่นดีก็ยิ้มตอบโผกอดคนเป็นพ่อเข้าอีกครั้งท่ามกลางรอยยิ้มอารมณ์ดีของปริญที่รู้สึกดีใจที่ลูกสาวตัวเล็กกลับมานอนที่บ้าน

"..." ไดน่าก็ยืนมองภาพตรงหน้าไปด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไปกับความน่ารักของสองพ่อลูกก่อนที่ทั้งสามจะพากันไปนั่งพูดคุยเล่นกันยังห้องนั่งเล่นตามประสาพ่อแม่ลูก ทั้งสามนั่งยิ้มคุยกันสนุกสนานด้วยความคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันก่อนที่เดียร์น่าจะเข้ามหา’ลัยแล้วไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านอย่างเดิม จนเวลาล่วงเลยผ่านไปได้สักพักทั้งสามก็ต่างแยกย้ายเข้าห้องนอน ซึ่งเดียร์น่าก็เดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองที่นอนมาตั้งแต่เด็กด้วยความคิดถึงเป็นที่สุด ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่มีตุ๊กตามากมายถูกเรียงอยู่เต็มบนที่นอน แม้ว่าภายนอกของหญิงสาววัยยี่สิบสองจะดูเซ็กซี่ขยี้ใจผู้ชายมากแค่ไหน แต่ข้างในลึก ๆ ของคนตัวเล็กก็ยังคงมีนิสัยที่เด็กเหมือนคนไม่ค่อยโตสักเท่าไร

"เฮ้อ ถ้ากลับไปเป็นเด็กได้...ก็คงดีสินะ" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยออกมา ด้วยความที่เธอถูกเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็กทำให้บางครั้งเดียร์น่าก็มีนิสัยชอบเอาแต่ใจและไม่รู้จักโตอยู่ติดตัวเธอมา แน่นอนว่าสิ่งพวกนั้นทำให้คนตัวเล็กกลายเป็นคนที่ชอบเอาชนะและไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรให้เสียความรู้สึก

พรึบ มือเล็กค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์ราคาแพงของตัวเองขึ้นมากดเล่น แต่ทว่าดวงตากลมก็ต้องค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปเมื่อสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นชื่อไลน์ของใครบางคนที่เธอเพิ่งได้มาในวันนี้ รอยยิ้มร้ายค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าใส

"หึ แล้วเจอกันนะคะ...พี่ขุนพล :)"

อีกด้าน

(กูไปเจอกับมันมาแล้ววันนี้)

"เป็นไง"

(เอาเรื่อง) เสียงเอเดนตอบกลับมาขณะที่ขุนพลกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณระเบียงด้านนอกบ้านซึ่งมันเป็นจุดที่เขามักจะสูบบุหรี่อยู่เป็นประจำโดยที่ไม่มีใครรู้นอกจากพ่อของเขา

"คือยังไง"

(มันไม่ยอมว่ะ ที่เราเสนอไป หัวแข็งใช้ได้)

"..." ขุนพลก็เงียบ

(ไอ้ขุน)

"ปล่อยให้กูจัดการ"

(...) ปลายสายก็เงียบ

"ไม่เกินพรุ่งนี้..."

(ใช้วิธีอื่นก่อนดีไหมวะ มันมีลูกนะเว้ย ลูกยังอ่อนเหมือนลูกหมูเลย)

"..."

(ไอ้เหี้ยขุน มึงอย่าเงียบดิ)

"งั้นพรุ่งนี้จะคุยแบบปกติเป็นครั้งสุดท้าย"

(เออ ก็...ตามนั้น) เอเดนเอ่ยบอกอย่างไม่รู้จะทำยังไง เพราะหุ้นส่วนที่เขาร่วมลงทุนด้วยเริ่มมีบางอย่างที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไรทำให้มาเฟียหนุ่มต้องมาปรึกษาคนเป็นเพื่อนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างของธุรกิจนี้ ถ้าจะให้พูดง่าย ๆ ก็คือ ขุนพลเป็นเจ้าของหุ้นเกือบครึ่งที่เขาถืออยู่ แต่ขุนพลใช้ชื่อเอเดนในการทำเรื่องทุกอย่าง

(แล้วนี่มึงจะกลับจากบ้านวันไหน)

"พรุ่งนี้"

(คือมาเจอกันที่คาสิโนกูเลยใช่ไหม)

"เออ เจอที่นั่น"

(โอเค งั้นแค่นี้แหละ ลูกกูงอแงแล้ว)

"หึ อืม" เจ้าของใบหน้าหล่อไร้กรอบแว่นบดบังใบหน้าขานรับตอบกลับคนเป็นเพื่อนไปก่อนจะกดวางสายยกบุหรี่ในมือขึ้นมาจุดสูบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทว่าในขณะที่หัวของชายหนุ่มกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น

'คงดีมาก ๆ เลยค่ะ ถ้าได้พี่ขุนมาช่วย'

อยู่ ๆ คำพูดรวมถึงใบหน้าใสของใครบางคนก็ฉายเข้ามาในหัวคนตัวสูง

'พี่บอกให้หยุดไงครับ'

'หยุดอะไรคะ'

'ที่เรากำลังพยายามทำ'

'เดียร์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ พี่...คิดมากไปหรือเปล่า~'

คำพูดและรอยยิ้มยั่วยวนกวนประสาทพวกนั้น...

พรึบ เสียงมือหนาจัดการดับก้นบุหรี่ในมือลงพร้อมกับเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง

"หวังว่าเธอจะไม่หาเรื่องใส่ตัวจนเกินไปนะ...เดียร์น่า"

วันต่อมา...

@คอนโดขุนพล

ตึก

ตึก

สองเท้าเล็กของคนร่างบางหุ่นดีในชุดเสื้อยืดกระโปรงสั้นรัดรูปเดินตรงเข้าไปยังห้องคอนโดพี่ชายเพื่อนสนิทที่เขาจะนัดช่วยเธอทำรายงานส่งอาจารย์สุดเนี้ยบ

"..." เดียร์น่าหยุดยืนอยู่หน้าห้องคอนโดด้วยสีหน้าแสยะยิ้มก่อนจะก้มลงมองดูความเรียบร้อยของตัวเองและไม่วายที่จะถลกกระโปรงขึ้นอีกหน่อยเพื่อต้องการยั่วยวนกวนใส่พี่ชายเพื่อนสนิทที่เธอคิดว่าเขาคงจะไม่กล้าทำอะไรเธอ

ออดดด ออดดด

มือเล็กจัดการกดเข้าไปที่ออดหน้าประตูด้วยใบหน้าเชิดมั่นใจ

แอดด ไม่นานประตูห้องหรูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของขุนพลที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวธรรมดาสวมใส่แว่นตามปกติ แต่ทว่าดวงตาคมก็อดที่จะเลื่อนมองยังการแต่งตัวของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้

"..." ใบหน้าหล่อภายใต้กรอบแว่นค่อย ๆ ลอบพ่นลมหายใจออกมากับสิ่งแรกที่เขาต้องเจอ

"จะไม่เชิญเดียร์เข้าห้องหน่อยเหรอคะ" ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนเอ่ยถาม

"เชิญครับ" ขุนพลก็นิ่งค่อย ๆ ผายมือเชิญเพื่อนน้องสาวให้เดินเข้ามาในห้องของเขา

"ขอบคุณค่ะ" เดียร์น่าก็ยิ้มตอบสาวเท้าเดินเข้าไปยังด้านในห้องของคนตัวสูง ขุนพลก็นิ่งพยายามไม่สนใจอะไรเดินไปหยิบเอกสารเกี่ยวกับการทำรายงานของคนตัวเล็กมาอธิบายบอกเพื่อให้ทุกอย่างมันจบไปให้เร็วที่สุด

"ห้องพี่...โทนสีสวยดีนะคะ" ร่างบางหุ่นดียิ้มบอก แต่คนตัวสูงก็ไม่คิดสนใจ

"ช่วยตั้งใจฟังที่พี่อธิบายด้วยครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปขยับแว่นจ้องมองยังเอกสารในมือนั่งอธิบายการทำรายงานและจุดสำคัญที่ควรใส่ให้คนตัวเล็กฟัง เดียร์น่าเองก็นั่งฟังแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ดวงตากลมเอาแต่ยิ้มจ้องมองไปยังใบหน้าดูดีของพี่ชายเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง...

"จริง ๆ พี่ก็...หล่อเหมือนกันนะคะเนี่ย" อยู่ ๆ ริมฝีปากบางอมชมพูก็เอ่ยออกมา ทำเอาคนตัวสูงที่นั่งอยู่ชะงักไปก่อนจะทำท่าทีราวกับรู้สึกประหม่าไปกับคำพูดที่ออกมาจากปากเล็กทั้งที่ความจริงแล้ว...เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำชมพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

"สนใจที่พี่..." ยังไม่ทันที่ขุนพลจะพูดจบ

"เขินเหรอคะ" ร่างบางก็เริ่มรุกทันทีราวกับว่าตัวเองเป็นคนคุมเกม ทว่าขุนพลเองก็ยอมเล่นตามบทไปด้วยสีหน้าประหม่า

"หึ น่ารักจัง" เดียร์น่าเอ่ยโดยที่ยังคงรุกพี่ชายเพื่อนด้วยการค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปบดเบียดใส่คนตัวสูงด้วยความสนุกที่ได้แกล้งอีกคน

"จะ...จะทำอะไรครับ" คนตัวสูงเอ่ยถาม

"พี่คิดว่าเดียร์จะ..." ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดจบ

พรึบ! อยู่ ๆ เหตุการณ์ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมือหนาของขุนพลจัดการจับผลักร่างเล็กของเดียร์น่าให้เปลี่ยนเป็นนอนลงโดยมีเขาขึ้นคร่อมไว้

"..." ดวงตากลมโตเผลอเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจกับการกระทำของอีกคนแต่ก็พยายามทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไร

"พี่เตือนเราสองรอบแล้วไม่ใช่เหรอ" ริมฝีปากหนาก้มลงมองหน้าเอ่ยถามคนใต้ร่างเสียงนิ่ง

"..." เดียร์น่าก็ชะงักไม่ตอบ

"พี่เป็นผู้ชายนะครับ ถ้าพี่จะทำเรา...มันไม่ยากเลย" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอก ซึ่งคนตัวเล็กที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ยิ้มท้าทายเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจคิดว่าพี่ชายเพื่อนแค่ขู่ไม่กล้าทำอะไรเธอ

"ถ้าไม่ยาก ก็ทำสิคะ" หญิงสาวมองหน้าบอกคนตัวสูงออกไปด้วยสีหน้าท้าทาย

"..." ขุนพลก็นิ่งแววตาเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่คนใต้ร่างไม่ยอมฟัง แต่ทว่าในตอนนั้นเอง

ครืดดด~

เสียงโทรศัพท์ขุนพลดังขึ้นมาพอดีทำให้ร่างสูงชะงักผละออกจากคนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

เอเดน

ติ้ด

(ไอ้เหี้ยขุน! แม่งเล่นเราแล้ว)

"หมายความว่าไง"

(สัญญาปลอม)

"..." คนตัวสูงก็นิ่งแววตาจากปกติค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นดุดันราวกับเสือกำลังโกรธจัด

(มึงจะ...)

"เดี๋ยวกูจัดการเอง ส่งข้อมูลตอนนี้ของมันมา"

(อืม) สิ้นเสียงตอบรับรู้ของเอเดน นิ้วหนาก็กดตัดสายไปด้วยใบหน้ายังคงดุดันน่ากลัว ดวงตาคมค่อย ๆ หลับตาปรับเปลี่ยนอารมณ์ให้เป็นปกติก่อนจะหันไปเอ่ยบอกหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังที่เขายืนหันหลังให้อยู่เสียงนิ่ง

"วันนี้พี่ติดธุระ คงสอนต่อไม่ได้"

"แต่เดียร์ว่างแค่วันนี้นะคะ"

"พี่ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง"

"เดียร์รอได้ค่ะ"

"..." ขุนพลก็นิ่งค่อย ๆ หันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่ดื้อรั้นเอาการ แต่โชคดีที่เขาเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งมากตั้งแต่เด็กทำให้ไม่มีหลุดความดุดันน่ากลัวออกไปแม้แต่น้อย

"อยากรอก็แล้วแต่ แต่ถ้ารอไม่ไหว...ก็อย่ามาโกรธอะไรพี่อีกก็แล้วกัน" ริมฝีปากหนาบอกออกไปเสียงนิ่ง

"..." เดียร์น่าก็นั่งยิ้มออกมาด้วยท่าทีกวนเล็กน้อย ซึ่งขุนพลก็เลือกที่จะไม่ได้สนใจอะไรรีบหยิบกุญแจรถหมายจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็ไม่วายอดที่จะหันไปเอ่ยบอกร่างบางที่นั่งอยู่ไม่ได้

"แล้วก็อย่าใส่เสื้อผ้าอะไรแบบนี้มาห้องพี่อีก" พูดจบ คนตัวสูงก็รีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องทันทีโดยคิดเอาไว้ว่ากลับมาก็คงไม่ได้เจอร่างบางอีก เพราะกว่าเขาจะจัดการธุระเสร็จก็คงใช้เวลาอยู่ไม่น้อย...