7 ตั้งใจมาเอาคืน

2150 Words

เอี๊ยด! เสียงรถหรูขนาดพอดีถูกขับเข้ามาจอดยังบริเวณด้านในบ้านหลังใหญ่ก่อนที่สองสาวร่างบางในชุดนักศึกษาจะพากันเดินเข้าไปยังด้านในบ้านก่อนจะมีเสียงของหญิงสูงวัยหัวหน้าแม่บ้านเดินเข้าทักทายน้ำขิงขึ้น "คุณหนู" "ป้าชื่น~" คนตัวเล็กก็รีบหันไปเอ่ยทักทายสวมกอดหญิงสูงวัยที่เป็นคนคอยช่วยเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก "สบายดีไหมคะ" "ดีมาก ๆ เลยค่ะ คิดถึงจังเลย" น้ำขิงยิ้มบอกโดยที่ยังคงสวมกอดหญิงสูงวัยไปด้วยความคิดถึงเพราะหลังจากที่เธอเข้าเรียนมหา’ลัยก็แทบไม่ได้กลับมาที่บ้านเลย จะมีมาบ้างก็นาน ๆ ครั้งเท่านั้น "โอ๊ะ คุณเดียร์น่าก็มาเหรอคะเนี่ย" หญิงสูงวัยหันเอ่ยทักหญิงสาวหน้าตาสวยน่ารักอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มใจดีเอ็นดูไปกับเพื่อนสนิทของลูกสาวเจ้านายที่เคยเจอกันอยู่เกือบทุกครั้งเวลาที่น้ำขิงกลับบ้าน "ค่ะ สวัสดีค่ะป้าชื่น" ริมฝีปากบางชมพูเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนเอ่ยทักทายหญิงสูงวัยไปด้วยสีหน้าท่าทางปกติสุภาพเวลาคุยกับผู้ใหญ่ ชื่นก็ยิ้มตอบกลับคนตัวเล็กกลับไปพร้อมกับผละหันถามน้ำขิงที่ยืนอยู่ "นี่คุณน้องรู้หรือเปล่าคะว่าคุณหนูกลับมา" "รู้แล้วค่ะ คุณแม่เป็นคนโทรชวนขิงกลับมา เห็นว่า...พี่ขุนก็อยู่" "ใช่แล้วค่ะ คุณขุนหมกตัวอยู่บนห้องอีกแล้ว" ชื่นทำเป็นกระซิบบอกร่างบางตรงหน้าออกไปอย่างรู้กันในนิสัยที่มักจะหมกตัวเป็นหนอนหนังสืออยู่ในห้องของคนตัวสูง "อ้าวยัยขิง ถึงแล้วเหรอลูก" เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพูดขึ้นทำให้ทั้งสามที่ยืนอยู่หันไปมองตามเสียง "คุณนายคนสวย~" น้ำขิงก็รีบวิ่งเข้าไปโผกอดแม่ตัวเองทันที นริศา หรือ น้อง ก็ยิ้มกอดตอบลูกสาวจอมแสบของตัวเองไปด้วยสีหน้าอารมณ์ดี "ป้าน้องสวัสดีค่ะ" เดียร์น่าที่ยืนอยู่ก็ยกมือขึ้นไหว้ทักทายแม่ของเพื่อนด้วยความสุภาพนอบน้อม "สวัสดีลูก สบายดีไหมจ๊ะ" หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามเพื่อนลูกสาวน้ำเสียงเอ็นดู "สบายดีค่ะ ป้าน้องล่ะคะ" "สบายดีจ้ะ แต่จะไม่ค่อยสบายตรงที่ลูกสาวตัวแสบชอบแอบไปออกเดตกับผู้ชายนี่แหละ" นริศายิ้มตอบกลับเดียร์น่าไปอย่างขบขันไม่ได้จริงจังอะไร "โห่คุณนาย ขิงออกเดตยังสู้ยัยเดียร์น่าไม่ได้เลยค่ะ รายนี้เขาตัวแม่" น้ำขิงพูดขึ้นทำเอาใบหน้าสวยน่ารักหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง "อะไรเนี่ย เกี่ยวอะไรกับฉัน" แล้วทั้งสามก็ยืนหัวเราะพูดคุยกันไปด้วยความสนิทสนมเพราะมักจะได้นัดเจอกินข้าวกันอยู่บ่อยครั้งก่อนที่นริศาจะเป็นฝ่ายชวนลูกสาวกับเพื่อนลูกเดินไปนั่งยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี "ป้าไม่แน่ใจว่าเดียร์กินเนื้อได้ไหม หนูกินเนื้อไหมลูก เด็กบ้านนี้เขาชอบกินเนื้อกัน" นริศามองหน้าเอ่ยถามเพื่อนลูกสาวขึ้น "กินค่ะ" เจ้าของใบหน้าเรียวเล็กก็ยิ้มพยักหน้าตอบกลับแม่ของเพื่อนไป น้ำขิงที่นั่งได้ยินทั้งสองคุยกันก็หัวเราะพูดเสริมออกมา "ยัยเดียร์ตัวฟาดเนื้อเลยค่ะ" "นี่" เดียร์น่าหันไปพูดใส่หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามตัวเองสีหน้าเอาเรื่องไม่จริงจัง "ชอบกินเหรอลูก" นริศาเอ่ยถามเพื่อนลูกสาวขึ้นด้วยความเอ็นดู "ค่ะป้าน้อง ชอบมากกก" ริมฝีปากบางยิ้มตอบทำให้หญิงวัยกลางคนหัวเราะเอ่ยบอก "แปลว่าอยู่กับบ้านนี้ได้สบายเลย บ้านนี้ก็ชอบกินกันมาก ๆ" "จริงเหรอคะ งั้นเดียร์ต้องมาอาศัยบ่อย ๆ แล้วสิ" ใบหน้าสวยน่ารักพูดขึ้น หญิงวัยกลางคนจึงยิ้มเอ่ยบอก "มาเลยลูก ลากยัยตัวแสบให้กลับบ้านบ่อย ๆ บ้างก็ดีเหมือนกัน" "คุณนาย!" น้ำขิงที่รับรู้ได้ว่าคนเป็นแม่ตั้งใจว่ากระทบตัวเองก็ทำหน้ายู่ใส่ ก่อนจะเริ่มมองไปมองมาบริเวณรอบ ๆ ห้องอาหาร "แล้วคุณพ่อกับพี่ขุนล่ะคะ เมื่อไรจะมา" "พ่อเรายังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย ส่วนพี่ขุน..." "...อ้าว นั่นไง พี่ชายเรามาแล้ว" ทันทีที่นริศาพูดจบ ร่างสูงของชายหนุ่มที่สวมใส่แว่นราคาแพงก็เดินเข้ามานั่งลงยังที่นั่งข้างน้องสาวตัวเองด้วยสีหน้าท่าทีปกติแต่แล้วดวงตาคมก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นยังร่างใครอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา "..." เดียร์น่าก็มองหน้าค่อย ๆ ยิ้ม (ร้าย) ออกมามองพี่ชายเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า "กว่าจะมานะขุน หมกตัวอยู่แต่ในห้องอีกแล้ว" หญิงวัยกลางคนอดที่จะบ่นลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองไม่ได้ "..." คนตัวสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ก้มหน้านิ่งไม่ตอบอะไรคนเป็นแม่กลับ "เออ แล้วนี่น้องเดียร์น่า..." ขณะที่นริศากำลังจะเอ่ยแนะนำเพื่อนลูกสาวให้ลูกชายตัวเองรู้จักเพราะคิดว่าทั้งสองยังไม่เคยเจอกันมาก่อน "ไม่ต้องแนะนำแล้วค่ะคุณนาย สองคนเคยเจอกันแล้ววว" น้ำขิงยิ้มบอกคนเป็นแม่ "อ้าว เคยเจอกันแล้วเหรอลูก" หญิงวัยกลางคนถาม เดียร์น่าที่นั่งอยู่จึงค่อย ๆ แสยะยิ้มออกมาหันไปมองยังพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเอง "ค่ะป้าน้อง เคยเจอกันแล้วค่ะ เป็นการเจอที่ประทับใจมาก..." "...พี่ขุนใจดีมาก ๆ เลยค่ะ" ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนยิ้มเอ่ยโดยที่ดวงตากลมยังคงจ้องมองไปยังชายหนุ่มหน้าตาดีภายใต้กรอบแว่นอยู่ด้วยแววตาไม่เป็นอย่างคำพูดที่เอ่ยออกไปแม้แต่น้อย ซึ่งขุนพลที่นั่งอยู่ก็มองหน้าคนตัวเล็กกลับ รับรู้ได้ถึงความประชดประชันในคำพูดของหญิงสาว กัดไม่ปล่อยจริง ๆ เลยสินะ คนตัวสูงได้แต่คิดออกมาในใจภายใต้ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งปกติ "ฮ่า ๆ ใครเจอพี่เขาก็มักจะบอกแบบนี้แหละ ชายหนุ่มผู้สุภาพอ่อนโยน" นริศาพูดขึ้นด้วยความไม่รู้อะไร ทว่าสิ่งที่เธอพูดออกไป มันคือความจริงทั้งหมด ไม่ว่าใครที่เจอขุนพลก็มักจะพูดถึงความสุภาพเอาใจใส่ของร่างสูงทั้งนั้น เธอเองก็อดที่จะมีความสุขไปกับคำชมพวกนั้นไม่ได้ "จริงค่ะ" น้ำขิงรีบพูดเสริมต่อ "หึ ค่ะ นิสัยดีสุด ๆ ไปเลย" ร่างบางยังคงพูดออกมาด้วยสีหน้าราวกับว่าสิ่งที่พูดไปนั้นคือความจริง ผิดกับสายตาของเธอเอาแต่มองหน้าไปยังคนตัวสูงตรงหน้าแววตาร้ายกาจต้องการกวนประสาทอีกคน "กินข้าวกันเลยดีกว่า หิวมาก ๆ เลย" เสียงน้ำขิงพูดขึ้น "อืม กินกันเถอะลูก" นริศาก็พยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ทั้งสี่จะพากันนั่งกินอาหารภายในโต๊ะไปตามปกติ โดยหลังจากที่กินอาหารกันเสร็จ ทั้งสี่ก็พากันเดินมานั่งคุยเล่นบริเวณห้องรับแขก แน่นอนว่าขุนพลพยายามที่จะเลี่ยงหนีกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเองแต่กลับโดนคำสั่งของผู้เป็นแม่ให้นั่งอยู่ด้วยกันก่อน คนตัวสูงจึงไม่สามารถที่จะขัดอะไรหญิงวัยกลางคนได้ "เออนี่พี่ขุน" "อืม" "รู้จักอาจารย์ธีไหมอะ" "ธี?" "ธีระ เทพชนะ" "อืม รู้จัก" "จริงเหรอ!" "ทำไม มีอะไร" "เขาเป็นอาจารย์ที่จะมาเป็นอาจารย์ปรึกษาโปรเจกต์จบของเซกขิงอะ เขาดุไหม" "ประมาณหนึ่ง" "แง จริงดิ" "อืม" "..." น้ำขิงก็นั่งเบะปากออกมาหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากพี่ชายตัวเอง "จะทำหน้าแบบนั้นทำไม ยิ่งดุยิ่งดี จะได้เก่ง" ขุนพลมองหน้าบอกน้องสาวตัวเอง โดยคำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่เผลอกลอกตามองบนไปด้วยความหมั่นไส้ปนรู้สึกว่าพี่ชายเพื่อนนี่เนิร์ดตัวพ่อของจริง แต่แล้วร่างบางก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตาเลื่อนลงกลับมาปะทะเข้ากับดวงตาคมที่นั่งมองหน้าเธออยู่พอดี "..." เดียร์น่าก็ส่งยิ้มกวนประสาทให้คนตัวสูงไปอย่างไม่คิดรีรอ เจ้าของใบหน้าหล่อที่สวมใส่แว่นอยู่ก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาเลือกที่จะเบือนสายตาไปอีกทางพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาราคาแพง "ตาขุน จะไปไหนอีก" นริศาเอ่ยถามลูกชายเพียงคนเดียว "เข้าห้องน้ำครับ" "แน่นะ อย่าให้แม่รู้ว่าลูกแอบไปหมกตัวอยู่ในห้องอีก น้องอุตส่าห์กลับมา..." "ครับ ผมรู้แล้ว" ทันทีที่ร่างสูงบอกออกมา หญิงวัยกลางคนก็พยักหน้าอนุญาตให้เขาเดินออกไปโดยมีสายตาของร่างบางเพื่อนของน้องสาวเจ้าตัวที่นั่งลอบยิ้มออกมา ซ่าา! เสียงมือหนากดเปิดก๊อกล้างมือไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบพร้อมกับหยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำในมือก่อนจะโยนทิ้งลงถังขยะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องน้ำหมายจะเดินออกไปตามปกติ แต่ทว่า... แอดดด ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบกว่าก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า ภาพของหญิงสาวสวยหน้าตาน่ารักกำลังยืนยิ้มมองหน้าเขาอยู่ พรึบ! ร่างบางจัดการใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงที่กำลังยืนอยู่เข้าไปยังภายในห้องน้ำตามเดิมพร้อมกับรีบใช้มือปิดล็อกประตูไว้ ขุนพลที่เห็นแบบนั้นก็ลอบถอนหายใจออกมากับความดื้อซ่าของหญิงสาวตรงหน้าแต่สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแค่ตีหน้าซื่อทำเป็นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง "จะทำอะไรครับ" ริมฝีปากหนาถามขึ้น "..." เดียร์น่าก็ยิ้มไม่ตอบค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปยังชายตัวสูงพี่ชายของเพื่อนสนิท "หยุดเถอะครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อพยายามเอ่ยบอกเพื่อนน้องสาวเสียงนิ่ง แต่ร่างบางในชุดศึกษารัดรูปก็ไม่คิดสนใจยังคงค่อย ๆ เดินเข้าไปโน้มตัวยั่วยวนพี่ชายเพื่อนไม่หยุด "จะหยุดยังไง..." ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยบอกก่อนจะเขย่งเท้าบดเบียดร่างกายแนบชิดกระซิบเข้าที่หูชายตรงหน้า "...วันนี้เดียร์ตั้งใจมาเอาคืนรอยจูบคืนนั้นเลยนะ" ว่าแล้ว หญิงสาวก็พยายามที่จะใช้ริมฝีปากกดไปที่ซอกคอหนาของคนตัวสูงอย่างวันนั้นที่เธอเคยทำไว้แล้วครั้งหนึ่ง แต่ทว่า...มันไม่ได้ง่ายแบบวันแรกเนื่องจากความสูงที่แตกต่างกันทำให้ทุกอย่างมันติดขัดไปหมด รวมถึงมือหนาที่ค่อย ๆ ผลักร่างเล็กของเพื่อนน้องสาวออก "หยุดได้แล้วครับ อย่าทำแบบนี้" ดวงตาคมมองหน้าเอ่ยบอกคนตรงหน้าผ่านแว่นตาราคาแพง "..." ใบหน้าเล็กสวยน่ารักก็นิ่งแสยะยิ้มมองหน้าพี่ชายเพื่อน "ถ้าวันนั้นเราไม่พอใจพี่ก็ต้องขอโทษด้วย" "แค่ขอโทษ...มันไม่หายหรอกนะคะ วันนั้นเดียร์ไม่พอใจมาก ๆ" "แล้วเราจะให้พี่ทำยังไงครับ" ร่างสูงหน้าตาดีก้มลงถามหญิงสาวตรงหน้าขึ้น โดยคำพูดของเขาทำเอารอยยิ้มร้ายฉายขึ้นมาบนใบหน้าเรียวหวาน "จะให้พี่ทำยังไงดีนะ เดียร์ถึงจะหายโกรธ..." ร่างบางยังคงซ่าไม่หยุดด้วยการเลื่อนมือเข้าไปแตะเข้าที่หน้าอกแกร่งของพี่ชายเพื่อน ทว่าในตอนนั้นเอง คนตัวเล็กก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยกับความแน่นกำยำเมื่อได้สัมผัสอย่างจริงจัง เธอคิดว่าภายใต้เสื้อยืดที่อีกคนสวมใส่อยู่จะผอมแห้งไร้กล้าม... พรึบ! เสียงมือใหญ่จัดการปัดมือบางของเพื่อนน้องสาวออกก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง "หยุดมันซะเถอะครับ รีบหยุดความท้าทายของตัวเองไว้แค่นี้...เชื่อพี่" ทันทีที่พูดจบ คนตัวสูงก็รีบสาวเท้าเดินออกจากห้องน้ำไป เดียร์น่าก็นิ่งแสยะยิ้มเอ่ยออกมาอย่างขบขันกับคำพูดที่เหมือนขู่กลาย ๆ ของอีกคน "หึ แล้วถ้าเดียร์..." "...ไม่เชื่อล่ะ" เธอไม่มีทางหยุดความท้าทายอีกคนที่เคยทิ้งเธอไว้แค่นี้แน่ นี่มันก็แค่...เพิ่งเริ่มเท่านั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more