ภรรยาที่(ไม่)ต้องการ

ตอนที่ 23 ผู้หญิงที่มีอิทธิพลต่อหัวใจ

“คุณจะอาบน้ำก่อนเลยไหมคะ” ชัยรัมภาเอ่ยถามเขา

หลังจากที่ทุกคนพากันออกจากห้องหอจนหมด หล่อนก็เดินเข้าไปสำรวจในห้องน้ำเป็นอันดับแรก ก่อนจะพบว่าน้ำอุ่นถูกเตรียมใส่อ่างไว้เรียบร้อยแล้ว

“เอาสิ เหนียวตัวจะแย่”

เขาตอบรับ ก่อนจะเริ่มปลดชุดสูทออก หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาช่วยเขาถอดเสื้อผ้า การกระทำของหล่อน ทำเอาร่างสูงถึงกับไปไม่เป็น

นี่เพิ่งแต่งงานกันยังไม่ทันข้ามวัน หล่อนคิดจะทำตัวเป็นศรีภรรยาที่แสนดีแล้วงั้นหรือ

“ส่งมาค่ะ” เธอรอรับชุดสูทจากเขา

“ฉันทำเองได้ เธอไม่ต้อง...”

“มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ การดูแลให้สามีสบายและไม่ต้องเหนื่อย ย่อมเป็นหน้าที่ของภรรยาไม่ใช่หรือคะ”

แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่สีหน้าและแววตาของเธอกลับดูเย็นชาเสียเหลือเกิน

ภากรจัดการถอดสูทส่งให้เธอ แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตข้างใน ทว่าปลดไปได้เพียงแค่สามเม็ด เขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองไปที่แผงอกของเขา

“เฮ้ๆ จะลวนลามกันทั้งสายตามากเกินไปหรือเปล่า”

เขาแสร้งยกมือขึ้นปิดเรือนร่างของตัวเอง

“ฉันไม่ว่าหรอกนะคะ ถ้าคุณจะไปหาเศษหาเลยที่ไหน แต่อย่างน้อย...ช่วยอาบน้ำก่อนมาก็ดีนะคะ”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไปนั่งรออยู่ที่โซฟา เอาเสื้อสูทของเขาวางไว้ข้างๆ ภากรขมวดคิ้วมุ่น ด้วยไม่เข้าใจว่าเธอจะมาพูดแซะเข้าเรื่องอะไร

จนกระทั่งถอดเสื้อเชิ้ตเสร็จ เขาจึงสังเกตเห็นว่าบริเวณช่วงอกมีรอยเปื้อนแดงๆ ติดอยู่ ทำให้เขารีบก้มมองร่างกายตัวเอง ร่างสูงผงะ เมื่อแถวกล้ามอกข้างซ้าย มือรอยลิปสติกเป็นรูปริมฝีปากของผู้หญิงชัดเจนประดับอยู่!

‘บ้าเอ๊ย มาได้ยังไงวะเนี่ย’

เขาครุ่นคิดกับตัวเอง พยายามเค้นสมองนึกย้อนไปถึงความทรงจำล่าสุดที่เกิดขึ้น สาเหตุที่ทำให้เขาเกือบมางานแต่งงานของตนเองไม่ทัน!

ย้อนกลับไปเมื่อวาน

“แน่ใจนะว่าไหว”

คณิณถามลินิน เมื่อทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วพบว่าภากรในตอนนี้เมามายจนแทบไม่ได้สติ แถมคนอื่นๆ ในก๊วนก็ยังคอพับคออ่อนพอกัน จะเหลือก็แค่คณิณและลินินเท่านั้นที่ยังมีสติอยู่

“ไหวสิ คุณเองก็ต้องไปส่งสองคนนั้น ยังไงบ้านฉันกับเซียนก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง”

ลินินตอบ หลังจากให้คณิณและเด็กในร้านช่วยแบกภากรมาจนถึงรถของหล่อน

“โอเคๆ งั้นผมไปก่อนนะ เจอกันที่งานแต่งวันพรุ่งนี้”

คณิณโบกมือลาแล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ลินินยืนส่งยิ้มหวานจนกระทั่งอีกฝ่ายลับสายตาไป หล่อนก็เดินขึ้นรถของตัวเอง

มือเล็กหันไปจับใบหน้าหล่อเหลาของภากร ค่อยๆ ลูบไล้ด้วยความรักและความลุ่มหลง เล็บสีแดงเกลี่ยนแก้มของเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจูบที่แก้มคนเมา

“ฉันไม่ยอมให้งานแต่งงานวันพรุ่งนี้เกิดขึ้นแน่นอนค่ะ”

เธอพูดกับเขา หากแต่ภากรเมาเกินกว่าจะได้ยินและรับรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าได้

ลินินยิ้มอย่างสะใจ ที่แผนการกำลังจะเป็นไปตามคาด เธอออกรถเพื่อตรงไปยังคอนโดฯ ของตัวเอง ไม่ได้มีความคิดที่จะพาเขาไปส่งที่บ้านตั้งแต่แรกแล้ว

คอนโดฯ ของลินิน

เธอให้รปภ. ช่วยพยุงเขาขึ้นมาจนถึงห้องพักของตัวเอง หล่อนยืนมองภากรที่เมาหลับไปเรียบร้อยแล้วบนเตียงก่อนจะนึกแผนการดีๆ ขึ้นมาได้ สองมือเล็กจัดการถอดเสื้อของเขาออก แล้วจัดที่จัดทางให้เขานอนบนเตียงดีๆ ก่อนจะหยิบเอากระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกางเกงออกมา

ลินินกดหาเบอร์ของชัยรัมภาแล้วเมมไว้ในมือถือของตนเอง เธอเดินขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ ภากร ตระกองกอดเขาเอาไว้อย่างหวนแหน หล่อนลูบใบหน้าที่เริ่มสากจากหนวดเครานิดๆ ของเขา ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดถ่ายรูปที่เห็นเพียงภากรกับมือของหล่อนเพียงเท่านั้นส่งไปให้ชัยรัมภา

“อยากจะรู้นัก ว่าถ้ารู้ว่าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเอง มานอนกับผู้หญิงอื่นก่อนคืนแต่งงาน เธอจะรู้สึกยังไง”

ลินินหันมาให้ความสนใจชายหนุ่มอีกครั้ง เธอพยายามกอดจูบและซุกไซร้ลำคอของเขา เพียงหวังให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วม แล้ใจบค่ำคืนนี้ด้วยความสุขสมไปด้วยกัน

“ภา...” เสียงทุ้มพึมพำขึ้น

ลินินหยุดชะงัก รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เขาละเมอชื่อผู้หญิงคนอื่นออกมา

“ลินินค่ะ ไม่ใช่ภา เรียกชื่อลินินสิคะ”

“ภา...ผมคิดถึงคุณ”

คำพูดที่ออกมาจากใจเพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่ได้สติ ยิ่งทำให้ลินินโกรธแค้นชัยรัมภามากขึ้นกว่าเดิม

ทั้งที่เขาควรจะเกลียดหล่อน ควรจะแค้นหล่อน

แต่ทำไม...

ทำไมถึงยังละเม้อเพ้อหาผู้หญิงที่ควรจะเกลียดล่ะ!

“ไหนคุณบอกว่าคุณเกลียดเธอ คุณอยากแก้แค้นเธอไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไม...”

เธอถามหาคำตอบจากเขา ไม่เข้าใจเลยว่าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นจากตรงไหน ทั้งที่ตลอดแปดปีที่ผ่านมา เขามีชีวิตอยู่โดยที่ในใจเต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อชัยรัมภา แต่ทำไมตอนนี้...

ความแค้นที่ว่านั่นถึงได้ดูเบาบางลง

“อย่าบอกนะคะ ว่าคุณยัง...มีใจให้ยัยภาอยู่”

ลินินเอ่ยคำถามที่เจ็บปวดในใจออกไป แต่ก็ไม่ได้คำตอบ เธอลุกขึ้นมานั่งมองเขาทั้งน้ำตา สองมือกำหมัดแน่น

“คุณต้องเป็นของฉันเท่านั้น”

เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบลิปสติกสีเดียวกับเล็บขึ้นมาทาริมฝีปากจนกลายเป็นสีแดงสด ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงแล้วบรรจงแนบริมฝีปากลงไปที่กล้ามอกด้านซ้ายของเขา

รอยจูบสีแดงแจ๋ปรากฏอยู่บนนั้น!

ลินินยิ้มเยาะ เพียงแค่คิดว่าหากชัยรัมภาได้เห็นรอยจูบนี้ อีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง เธอก็สะใจอย่างถึงที่สุด

“ไม่ต้องห่วงนะคะเซียน ฉันรู้ว่าคุณเกลียดยัยภา ฉันจะช่วยคุณให้หลุดออกจากบ่วงที่ไม่ปรารถนานั้นเอง”