หลังจากที่เขาจัดการกับรีโมทแอร์เรียบร้อยจนมันกลับไปนิ่งสงบดังเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็รีบกระโดดขึ้นเตียงไปนอนคลุมผ้าห่มเหมือนว่าหนาวมาก ผ่านไปไม่นานหนูหลินก็เอาผลไม้มาให้แล้วดูเหมือนจะอารมณ์ดีแปลกๆนะ เด็กน่ารักเดินร้องเพลงมาเบาๆด้วย
“ป้อนเสี่ยด้วยสิ”
“เสี่ยไทม์แค่ไม่สบายนะทำไมหนูต้องป้อนด้วยละ” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เธอก็หยิบผลไม้มาป้อนเขาเหมือนเดิม
“ช่วงที่เราห่างกันหนูคิดถึงเสี่ยบ้างไหมครับ” เขาอยากได้ยินคำตอบให้ชื่นใจสักหน่อย
“ไม่ค่ะ” คิดถึงสิแต่อยากพูดแบบนี้แกล้งเสี่ยไทม์เท่านั้น
“ว่าแต่เสี่ยใจร้าย เราเองก็ร้ายเหมือนกันนั่นแหละ” เขาหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวเด็กน่ารักคนนี้
“แล้วเสี่ยไปทำอะไรที่โรงเรียนวันก่อนเหรอคะ?”
“ไปง้อเด็กแต่ก็ไปเก้อ!” วันนั้นไอ้ฟอร์มมันลงทุนพาไปเองเลยนะแต่ว่าหนูหลินก็ลาป่วยซะอย่างนั้น
“หนูชอบเวลาที่เสี่ยไทม์ยิ้มจังเลย ดูเป็นคนใจดีน่าอยู่ด้วยมากเลย” เขาเ
