เทพบุตรในคราบซาตาน20+++

ต้องการรู้ความจริง2

“ไม่ว่าเธอจะมีใคร ฉันก็แค่อยากรู้เธอสุขสบายดีหรือเปล่า ถ้าเธอลำบากฉันยินดีที่ช่วยเธออย่างไร้เงื่อนไข” กวินพูดพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม จนตะวันอดคิดไม่ได้ว่าใบบุญ มีความสำคัญกับนายรองของเขายังไงกันแน่ เพราะที่ผ่านมากวินไม่เคยไยดีผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ แต่กับสาวโรงงานคนนี้ แม้เธอจะมีใครเขาก็ยังทำเป็นห่วงใย

“ได้ครับนายรอง ผมจะเริ่มคืนนี้เลยหลังจากที่เธอนั่งรถออกไป” ตะวันพูดพร้อมกับโค้งคำนับ ยอมรับในคำสั่งของเจ้านาย ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เพื่อสังเกตการทำงานของใบบุญ

ช่วงพักกลางวันใบบุญยังคงถือปิ่นโตเข้ามานั่งกับชมพู่เฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้เธอคงกินไม่ลง เมื่อหัวหน้าใหญ่อย่างเพชรภูมิเดินเข้ามาทัก พร้อมกับชวนเธอออกไปรับประทานมื้อเที่ยงข้างนอก อย่างออกนอกหน้านอกตา จนใบบุญกลัวว่าเรื่องจะถึงหูเลขาของท่านประธาน

“ว่ายังไง พาเพื่อนไปด้วยก็ได้นะผมเลี้ยงไม่อั้น”

“ใบบุญไปเลย นะ นะ นะ” เพื่อๆที่นั่งร่วมโต๊ะต่างคะยั้นคะยออยากให้ใบบุญตกลงรับคำหัวหน้าใหญ่

“ใครอยากไปก็ไปสิ แต่ฉันไม่ไปหรอกนะ คุณเพชรภูมิค่ะ อย่าหาเรื่องให้ฉันต้องถูกไล่ออกเลยนะคะ” ใบบุญพูดออกไปด้วยใบหน้าบึ้ง เมื่อเธอไม่ปรารถนาที่จะเกี่ยวข้องกับชายใด

ตะวันที่ใส่ชุดฟอร์มโรงงาน นั่งฟังใบบุญพูดพร้อมกับแอบคิดในใจ เธอทำไมไม่ไปกับเพชรภูมิ เธอไม่เหมือนคนอื่นที่ดูอยากจะไปกับเขาเต็มที ทั้งที่ไม่ถูกชวน

“อ้าว! คุณเพชรภูมิ ทำไมวันนี้ลงมาที่โรงอาหารได้ละค่ะ” อันดาเดินเข้ามาทัก พร้อมกับแววตาที่อยากสานสัมพันธ์ เมื่อมีข่าวลือว่าเขากับคุณเลขาได้เลิกรากันไปแล้ว

“พอดีว่าผมมาหาเพื่อนไปทานมื้อเที่ยง แต่ก็ไม่มีใครสนใจ คงต้องไปทานคนเดียว” คำบอกเล่าของเพชรภูมิทำให้อันดาแอบอมยิ้ม ก่อนที่หล่อนจะเสนอตัวออกไปกับเขา

“ให้อันดาไปทานเป็นเพื่อนไหมละค่ะ”

“ได้สิครับ ถ้าคุณชวนใบบุญและเพื่อนของเธอไปด้วยได้” เพชรภูมิพูดออกมาพร้อมกับแววตาที่มองไปยังใบบุญอย่างเจ้าเล่ห์

“ใบบุญเธอกับเพื่อนออกไปทานข้าวข้างนอกกับฉันสิ” อันดาหันไปสั่งใบบุญเสียงแข็ง

“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวก็ถึงเวลางานแล้ว” ใบบุญรีบปฏิเสธออกไป ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมเพชรภูมิต้องตามมารีวีเธอไม่เลิกแบบนี้ด้วย

“ฉันสั่ง เธอต้องไป” น้ำเสียงของอันดาทำให้ตะวันถึงกับอดไม่ได้ ที่จะเดินเข้าไปหาเธอ

“ขอโทษนะครับ ใช่คุณใบบุญหรือเปล่า”ทุกคนในโรงงานคงจำหน้าตะวันไม่ได้ เพราะเขามีหน้าที่ขับรถให้กับท่านประธาน และไม่ค่อยได้มาที่โรงงานแห่งนี้

“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ใบบุญเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใคร แต่ทำไมชีวิตของเธอถึงได้มีแต่เรื่องวุ่นวาย

“คุณทำงานเป็นคิวซี คงจะทราบเรื่องที่สินค้าถูกตีกลับแล้วนะครับ ทานข้าวเสร็จเชิญไปพบท่านประธานที่ห้องทำงานด้วยนะครับ”

“อะไรนะคะ!” ไม่ใช่แค่ใบบุญที่อุทานออกมาเสียงดัง ทุกคนที่ได้ยินตะวันพูดล้วนอุทานออกมาด้วยความตกใจเช่นกัน

“ใบบุญ เอาไงดี ท่านประธานเอาเรื่องพวกเราตายแน่” ชมพู่กระซิบลงไปที่ข้างหูของใบบุญด้วยใบหน้าที่ดูเครียด เมื่อเพื่อนรักต้องไปพบกับท่านประธาน

“คุณเพชรภูมิคงได้ยินแล้วนะคะ ฉันขออนุญาตเตรียมตัวไปพบท่านประธานก่อนนะคะ” ใบบุญพูดออกมาด้วยใบหน้าเครียดไม่แพ้กัน เพราะเธอไม่รู้ว่าท่านประธานหน้าตายังไง เขาจะไล่เธอออกหรือเปล่า ที่เป็นสาเหตุทำให้ลูกค้าขอยกเลิกออเดอร์ทั้งหมด

“เอาไว้วันหลังก็ได้ครับ ผมรอได้” คำพูดของเพชรภูมิทำให้อันดาถึงกับเบ้ปากออกมาด้วยความหมั่นไส้

“ขอให้โชคดีนะใบบุญ หวังว่าท่านประธานคงไม่เอาเรื่องที่งานผ่านคิวซีแต่มีตำหนิเกือบทุกชิ้น” ดูเหมือนว่าอันดาจะสะใจที่สามารถทำให้ใบบุญถูกท่านประธานเรียกไปพบได้

“ขอบคุณนะคะหัวหน้า ที่เป็นห่วงลูกทีมอย่างพวกเรา” ใบบุญพูดออกไปด้วยประโยคที่แฝงความประชดประชันเอาไว้ ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกไปจากโรงอาหาร โดยมีชมพู่เดินตามไปติดๆ ด้วยความรู้สึกห่วงใยเพื่อนรักของเธอ

“ฉันว่าหัวหน้าต้องแกล้งเธอแน่ๆ ทำไมคนทั้งแผนก ถึงถูกท่านประธานเรียกไปพบแค่คนเดียว”

“ช่างเถอะชมพู่ เขาถามฉันก็แค่ตอบไปตามความเป็นจริง ถ้าโชคชะตาจะเล่นตลกให้ตกงาน คงต้องยอมรับกรรมด้วยความจำนน” ใบบุญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อต่อโชคชะตา เพราะเธอผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดูกาล จนไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย เมื่อลมหายใจของเธอมีไว้ให้กับใบพลูและใบบัวเท่านั้น ส่วนใบโพธิ์โตพอที่จะเอาตัวรอดได้ เธอจึงไม่ห่วงน้องชายเท่าไหร่นัก

หลังจากที่กวินรับประทานมื้อกลางวันเสร็จ เขาได้รับสายโทรเข้าจากตะวัน เรื่องที่เขากุเรื่องที่ท่านประธานเรียกให้ใบบุญไปพบที่ห้องทำงาน จนท่านประธานหนุ่มถึงกับทำตัวไม่ถูก เพราะเขายังไม่อยากเปิดเผยสถานะที่แท้จริงให้ใบบุญได้ทราบ เพราะเขาไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ ถ้าหากหญิงสาวรู้ว่าเขาเป็นใครเธออาจจะลาออกไปทำงานที่อื่นก็ได้

แต่สิ่งสำคัญตะวันได้เล่าเรื่องที่หัวหน้างานอย่างเพชรภูมิเข้าไปพัวพัน เหมือนกำลังตามจีบใบบุญ และยังมีอีกเรื่องที่เขาสงสัยคืออันดา ซึ่งเป็นหัวหน้าที่เป็นเป็นกลางดูไม่ชอบหน้าใบบุญเลยสักนิด

“น่าแปลกนะครับที่ไอ้เพชรภูมิ แฟนหนุ่มคุณไพลิน ลงไปที่โรงอาหารชวนพนักงานออกไปทานมื้อเที่ยงข้างนอก”

“เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง เดี๋ยวฉันสะสางเอง แต่เรื่องนี้ทำไมนายไม่ปรึกษาฉันก่อนละตะวัน ฉันจะทำยังไงดี ฉันยังไม่พร้อมจะเจอกับเธอในตอนนี้ ในฐานะของท่านประธานบริษัท ฉันกลัวว่าเธอจะหนีไป ใบบุญคงโกรธมาก” คำพูดของกวินฟังดูเป็นกังวลอย่างมาก ทำให้ตะวันถึงกับกลั้วหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

“นายรองรู้ตัวรู้เปล่า ว่ากำลังทำเหมือนกับคนที่กำลังกลัวเมีย เธอเป็นแค่พนักงานนะครับ ทำไมนายรองถึงต้องซีเรียสขนาดนั้นด้วย” คำพูดของตะวันกำลังทำให้กวิน นึกทบทวยถ้อยคำที่เขาเคยสนทนากับเอเดน ที่เคยบอกว่า ‘เออ! นายไม่กลัวเมียบ้างให้มันรู้ไป’ สรุปว่าเขากลัวใบบุญทำไม ในเมื่อสถานะของเธอกับเขานั้น ยังไม่มีวี่แววว่าจะสามารถสานสัมพันธ์ไปในทิศทางใดได้เลย บางทีเธออาจจะมีใครที่เป็นเจ้าของหัวใจแล้วก็ได้

“ใบบุญเธอคือผู้หญิงของฉัน นายต้องระวังตัวให้ดี การสะกดรอยตามครั้งนี้ห้ามให้เธอจับได้เด็ดขาด” กวินพูออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม จนตะวันเริ่มแน่ใจ เจ้านายของเขาคงตกหลุมรักพนักงานสาวอย่างจังเข้าให้แล้ว

“ตกลงครับ นี่ก็ใกล้เวลางานแล้ว นายรองเตรียมตัวพบกับเธอได้เลยครับ” พูดจบตะวันก็รีบตัดสายก่อนที่เขาจะถูกเจ้านายหนุ่มด่าเข้าให้ แต่สิ่งที่เขาทำในวันนี้ ก็ได้ข้อมูลเพิ่มเติม นั่นคือผู้หญิงของเจ้านาย ที่ดูเหมือนจะมีอิทธิพลของกวินกลับเป็นใบบุญไม่ใช่ริสา