“คุณรู้ไว้ด้วย ผมพร้อมเข้าเกียร์เดินหน้าพุ่งชนคุณแล้ว อย่าพยายามคิดหนี เพราะผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณเผยความรู้สึกภายในใจออกมาให้ได้ จนในที่สุดคุณต้องยอมจำนนให้ผมได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ในชีวิตของคุณ” กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แฝงการยืนกรานห้ามโต้แย้งใดๆ จนทำให้ใบบุญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขาประกาศก้องอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ ซึ่งใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ “ปล่อยฉันได้แล้ว คุณจะพุ่งชนหรือเบรกจนหัวทิ่ม อะไรยังไงก็แล้วแต่ ช่วยไปรับลูกด้วย ฉันจะไปทานข้าวกับเพื่อนแล้ว” ใบบุญรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของคนตัวโต
“ทำไมไม่ทานกับผมล่ะ”
“ไม่ดีกว่า เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบห้านาที อย่าให้ลูกรอนานนะคุณ” ใบบุญพูดพร้อมกับเตรียมตัวก้าวออกไปจากห้อง ของท่านประธานหนุ่มโดยเร็ว แต่แล้ว
