ในวันนี้คนที่ยิ้มบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นใบบุญ เมื่อเธอกำลังทำให้ใบพลูมีความสุข เพราะได้กินชาบูสมใจอยาก น้ำซุปที่ถูกปากกับอาหารที่หลากหลายทำให้เด็กน้อยจำฝังใจเรียกร้องให้พามากิน แต่นานๆ ทีคงได้ ถ้าถี่ๆ คงไม่ไหว เพราะค่าบริการรายหัวที่ต้องจ่ายไปนั้น มันคือค่าอาหารของพวกเธอเกือบทั้งเดียวเชียวนะนั่น
“ไม่ต้องรีบ เวลาเคี้ยวอย่ามีเสียง เราเป็นผู้หญิงอย่ากินมูมมามเข้าใจไหม” ใบบุญก้มลงไปกระซิบบอกหนูน้อยเบาๆ เพราะเรื่องมารยาทในโต๊ะอาหารถือว่าเป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน ยิ่งเวลาออกมารับประทานนอกบ้านแบบนี้ เธอไม่อยากให้คนอื่นมองใบพลูว่ากินมูมมาม เป็นเด็กที่แม่ไม่มีเวลาสอน แม้ว่าสิ่งนั้นมันคือเรื่องจริง เธอคงต้องยอมรับที่ไม่มีเวลาให้กับใบพลู
“เข้าใจค่ะ ตักให้ใบพลูหน่อยสิค่ะ” คำพูดของใบพลูที่ออดอ้อน ท
