ตอนที่ 28
ภิญตรัยยังทำหน้าเซ็งเหมือนเดิม เนียนรำพาได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยถามบุตรชายคนเล็ก
“หิวหรือเปล่าลูก เดี๋ยวแม่จัดการให้ กับข้าวของโปรดของลูกทั้งนั้น”
“ไม่ครับ ผมไม่หิว” เขากลับตอบแบบนั้น
“อ้าว” เนียนรำพาเองแปลกใจหันเหลือบจ้องบุตรชายคนโต และพี่ชายของเขาก็แปลกใจไม่น้อย
เมื่อตอนที่นั่งรถมาด้วยกัน ภิญตรัยน้องชายบ่นว่าหิวไม่ใช่หรือ เลยเอาใจน้องคนนี้ไม่ถูก
“ตะกี้เมื่อตอนแกนั่งรถมากับพี่ ก็บ่นบอกว่าหิวไม่ใช่หรือ”
“ก็ใช่ครับ แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่นึกหิวแล้ว”
เขาบอกด้วยท่าทีที่ขัดเคืองอารมณ์ตัวเองนัก เนียนรำพาได้แต่จ้องมองบุตรชายเงียบๆ โดยไม่ว่าอะไร เสียงของภิญตรัยเข้มเหมือนบ่งอารมณ์โกรธ จากนั้นเมื่อเขารู้ตัวจึงลดน้ำเสียงเบาลงแล้วบอกว่า
“แล้วถ้าผมเกิดหิวล่ะก็ ผมมีขา เดี๋ยวผมก็จะลงมากินเอง ให้คุณแม่ทิ้งกับข้าวไว้ให้ผมก็แล้วกัน ตอนนี้ผมเบื่อ อยากนั่งพักมากกว่า”
ครั้นพอเนียนรำพารู้เ
