พิษแค้นเสน่หาวาเลนไทน์

คืนรักหวานวาเลนไทน์

ตอนที่ 3

ด้วย ที่หล่อนไม่มีแบบนั้น นั่นล่ะเกลียวลินินจึงคิดได้ ไม่อยากใฝ่ฝันและคว้าไขว่กับวิมานกลางอากาศ ที่จะไม่มีวันเกิดขึ้นตามความจริง

“กลับกันเถอะค่ะ” หล่อนรบเร้าเขาอีกแล้ว เพราะใช้เวลาไปนานแล้วพอสมควรจนภิญตรัยอิ่มเอมใจแต่ว่า มันยังไม่หนำใจเขา เขาต้องการอีก อยากจะพาหล่อนไปท่องเที่ยว ทานอาหาร แต่คำพูดของเกลียวลินิน ทำให้เขานึกเปลี่ยนใจ เพราะเข้าใจว่า หล่อนต้องการพักผ่อน เพราะทำงานหนักและเพลียแทบจะทั้งวัน

“จ้ะเดี๋ยวผมจะไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เกลียวว่าจะกลับไปเอง”

“นั่งรถเมล์นะเหรอ ไม่เอา ให้ผมไปส่ง อันตรายออกผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นนะเกลียว”

ทุกครั้งที่เลิกงานนั้น หากไม่มีเขาอาสามาส่ง หล่อนก็นั่งรถเมล์กลับตามลำพังอยู่แล้ว เป็นปกติ ไม่ยุ่งยากใจอะไร เพราะนี่เป็นกิจวัตรประจำก็ว่าได้

“ขึ้นรถเถอะ ผมจะไปส่งเดี๋ยวนี้ ผมไม่ยอมให้เกลียวนั่งรถเมล์กลับหรอกคืนนี้ นะจ้ะ”

คำพูดที่อ่อนโยนสุภาพของเขา ทำให้หล่อนพยักหน้า หล่อนปฏิเสธเขาไม่ได้ และภิญตรัยจะไม่ยอมเขาเป็นคนขี้น้อยใจไม่เบาด้วยเช่นกัน ระหว่างที่นั่งรถกับเขาหล่อนนั่งเงียบ ภิญตรัยพูดขึ้นบ้าง หลายคำ หล่อนก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง สนุกสนานเพลิดเพลินดีกับเขา ที่ภิญตรัยมีความสุขอย่างมากในสีหน้า จนกระทั่งว่ารถคันหรูแล่นขับมาหยุดจอดหน้าหอพักสตรีที่หล่อนพักอาศัยอยู่ แล้วเขาหยุดจอดให้หล่อนลง

“เดี๋ยวสิจ้ะเกลียว” เขาบอกเหมือนให้หล่อนรั้งรอเขาก่อน

“ทำไมหรือคะ”

“จู่ๆจะรีบขึ้นไปเลยหรือ ภิญมาถึงนี่แล้ว”

“อ้าว ก็ถึงหอพักแล้วนี่คะ”

“แต่ว่า เกลียวจ๋า ภิญอยากอยู่ใกล้เกลียวให้นานๆที่สุด”คำพูดของเขาหวานสุภาพอ่อนโยนเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“ไว้โอกาสหน้าเถอะค่ะ” หล่อนคิดว่า เขาคงจะหมายความว่า ขอขึ้นไปส่งหล่อนถึงข้างบนหอพัก และอาจจะอยู่คุยธุระต่อสักพัก

“เกลียวไม่อนุญาตใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” หล่อนตอบเขากลับไป

“เห็นว่าดึกแล้วภิญเองก็ควรกลับส่วนเกลียวเหนียวตัวจะแย่แล้วค่ะขอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะอาบน้ำนอนเลย” หล่อนบอกกับเขาเสียงใส ซึ่งเขาเข้าใจพยักหน้า แต่จะว่าไปในวันนี้เขาได้อยู่กับหล่อนนานหลายชั่วโมง ความรักที่หวานชื่นเติมแต่งให้แก่กันและกันนานพอสมควร เขาจึงเงยหน้าที่สาดแสงไฟจนเห็นชัดถึงใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวจัดคมคายและดูเกลี้ยงเกลา มีโครงใบหน้าเรียวยาว ดูแล้วเป็นผู้ชายที่เจ้าเสน่ห์ ซึ่งในส่วนนี้เกลียวลินินยอมรับอย่างดิบดี ว่ามันใช่

“ราตรีสวัสดิ์นะจ้ะแล้วเวลานอนอย่าลืมนึกถึงใบหน้าของภิญจนนอนหลับล่ะเกลียวจะนอนหลับฝันดีตลอดทั้งคืนเลย” จากน้ำเสียงของเขาที่ยั่วเย้าตามมา

“ค่า จะหลับฝันถึงภิญตลอดทั้งคืนเลย แบบนี้พอใจไหมคะ”

“พอใจมากที่สุดเลยจ้ะ เกลียวจ๋า” เขาเดินไปส่งหล่อนแค่ประตูทางขึ้นบันไดของหอพักสตรีแห่งนี้แล้วยกมือโบกบ๊ายๆให้แถมท้ายด้วยการส่งจูบ เกลียวลินินรับรู้หล่อนเขินอายจนใบหน้าผุดสีระเรื่อแดงจัดอีกครั้งในยามดึกเช่นนี้ กับความรักของภิญตรัยที่มีต่อหล่อน

เมื่อหล่อนก้าวเข้าไปถึงในห้อง ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของภิญตรัยครางกระหึ่มและแล่นไปเรื่อยๆจนน้ำเสียงนั้นกลบหูของหล่อน ไม่ได้ยินอะไร เพราะเขาไปไกลลับตาแล้ว แต่หล่อนยังมีความรู้สึกที่เสมอเหมือนยิ่งกว่าความผูกพัน กับช่อดอกกุหลาบหรู ที่เขามอบให้ในวันแห่งความรัก แสดงสัญลักษณ์ถึงความภักดีต่อหัวใจ

จากนั้นเกลียวลินินจึงได้จัดแจงถอดเปลี่ยนเสื้อผ้าของหล่อน เพื่อเข้าไปอาบน้ำชำระกายให้เย็นฉ่ำปลอดโปร่ง แล้วจึงค่อยๆทอดตัวนอนลงบนเตียง ดับไฟจนมืดสนิทแล้วหล่อนกลับสนิทในอีกไม่ถึงสิบห้านาทีต่อมา หลับไปด้วยความรู้สึกที่ล่องลอยฝัน

มีภาพของภิญตรัยเกี่ยวกระหวัดเดินจูงมือของหล่อนไปด้วยกันในสวนของดอกไม้บนทุ่งกว้าง สีสดสวยละลานตาไปหมดสะพรั่งพรึบเป็นธรรมชาติ จนยากจะหาที่ใดเสมอเหมือน นี่คงเป็นวิมานหรือเปล่า วิมานบนสวรรค์

และในยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นนั้นมีเสียงที่ร้องเรียกปลุกเกลียวลินินที่บันไดชั้นล่างผ่านช่องหน้าต่างที่มีมุ้งลวดปิดไว้คิดว่าน้ำเสียงนั้นน่าจะลอดผ่านเข้าไปในห้อง เพื่อปลุกให้เจ้าของห้องนั้นตื่นขึ้นมาเพื่อรับฟังและน้ำเสียงที่ได้ยินชัด พร้อมชะโงกมาที่หน้าต่าง จากนั้นก็เป็นฝ่ายเดินลงไปรับเพื่อนสนิทสาวถึงชั้นใต้ถุนของหอพักสตรีแห่งนี้

“เกลียว เกลียว ฉันมาเธอ ตื่นได้แล้วจ้ะ นี่สายแล้วนะ”

“อ้าว ชุ” เมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนสนิท หลังจากที่ได้ยินเสียงและเกลียวลินินก้าวไปชะโงกดูที่หน้าต่าง จึงรีบเดินลงไปรับ เพื่อนสนิทที่ข้างล่าง “ไม่นึกว่าชุจะมาหาเกลียวตอนเช้าอย่างนี้เลยมีธุระสำคัญหรือ”

“ ก็ไม่หรอกนะ ไม่มากมายขนาดนั้น คิดถึงน่ะ ชุ ว่าง เลยนึกอยากจะมาหาเกลียวพูดคุยเล่นด้วยกันเท่านั้น เพราะชุ ไม่รู้จะไปไหนกันดี”

ชุติมาบอกเพื่อนรัก

“เอ๊ ทำไมหน้าตาของเกลียว ดูเหมือนคนไม่สบาย เลย หน้าออกจะซี๊ดซีดเลยล่ะเกลียว”

ชุติมาค่อนข้างจะชอบสังเกตเพื่อนสาว

หล่อนตอบเพื่อน

“เกลียวทำงานเลิกดึกไปหน่อยจ้ะชุตอนนี้ก็ขอเมคมันนี่ไว้ก่อนจ๊ะ เปิดเทอมหน้าจะได้มีเงินสำรองไว้ใช้” ชุติมาเพื่อนรักยิ้มให้ ก่อนนึกเอ่ยถามถึงเรื่องทางบ้านของเพื่อนสาว ซึ่งมีฐานะด้อยกว่า

“เออเกลียวพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดของเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ไม่ได้ข่าวเลยตอนนี้เกลียวสนใจแต่ทำงานแต่คิดว่า ท่านคงไม่มีหรอกจ้ะ” เกลียวลินินหมายถึงเงิน เพราะทางบ้านไม่มีแน่ ครอบครัวของหล่อนมีฐานะยากจน หวั่นกลัวแต่การกู้หนี้ยืมสินเพิ่มเติม ดังนั้นเกลียวลินินสนใจแต่เรื่องเรียน ไม่ค่อยมีเวลาจะโทร.ไปถามข่าวคราว

“ตอนนี้พวกเรานั้น เหลืออีกแค่สองปีเท่านั้น ก็จะเรียนจบจากมหาลัยแล้วนะ..ชุแปลนไว้กับตัวเองว่า อยากจะบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศจ๊ะ เกลียว ที่ตั้งใจเลือกเอาไว้นะ มีที่ออสเตรเลียที่หนึ่งหรือไม่ก็เป็นสวิตเซอร์แลนด์นี่ล่ะ.. ชุมีญาติทางพ่อคือคุณอาหญิงไปตั้งรกรากอยู่ที่นั่นสิบกว่าปีแล้ว” นั่นคือคำพูดที่เต็มไปด้วยความฝันในอนาคตและสามารถเป็นจริงได้ เพราะชุติมามีฐานะทางครอบครัวร่ำรวย เธอเป็นลูกสาวของนักธุรกิจ