เมษาดึงผ้าห่มที่ตัวเองคลุมกายไว้ เคลย์ตันนั่งทับอีกส่วนอยู่ เธอต้องเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ? สายตาของเมษามองเคลย์ตันสื่อเป็นแบบนั้น เพราะเขาไม่ยอมขยับให้ผ้าห่มเป็นอิสระ
เคลย์ตันยิ้มอย่างเข้าใจ เขาเลิกคิ้วก่อนและลุกจากเตียงเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่กินผนังห้องนอนหนึ่งด้าน เขาหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่สีเทาออกมา และเดินกลับมาหาเมษาที่กำลังจะลงจากเตียงไปพร้อมๆกับดึงผ้าห่มมาพันร่างกาย
อื้ม! เมษาร้องออกมา เมื่อขาของเธอทำหน้าที่ให้เธอยืนได้นั้น อาการปวดร้าวโจมตีให้เธอแทบทรุดลง ถ้าเคลย์ตันไม่เข้ามาจับไหล่เธอจากด้านหลังเสียก่อน
เคลย์ตันเข้าใจอาการที่เกิดขึ้นกับเมษาดีว่าคืออะไร เดี๋ยวสักพักเธอก็จะชินไปเอง ครั้งแรกก็ต้องให้เวลาปรับตัวปรับร่างกายหน่อย เพราะเคลย์ตันไม่อาจหักห้ามหรือบอกตัวเองได้ว่าเมื่อถึงเวลานั้น ให้เขาอ่อนโยนกับเธอ ก็เธอสวยงามขนาดนี้เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เขาจะต้องคลั่ง
เมษาไม่พูดอะไร เธอยืนน
