นับ 1

1385 Words

หลังจากปุยฝ้ายตกลงรับข้อเสนอของวิชญ์ชายหนุ่มผู้เพรียบพร้อมทั้งมันสมองรูปลักษณ์และฐานะทางสังคม แต่….ด้านนิสัยที่เอาแต่ใจและหัวดื้อเป็นที่สุดเธอคิดว่าให้มันจบ ๆ และดูท่าทีวิชญ์เป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอถ้าเขาทำไม่ได้ทุก ๆ อย่างก็จะจบลงแบบที่เธอต้องการ @ร้านกาแฟหน้ามหาลัย “ยังไงอีปุย กูเห็นวิชญ์มาหามึงที่ห้องนะ” กิ๊กมองเพื่อนด้วยสายตาสงสัยและเต้ยก็ตื่นเต้นพอ ๆ กันเมื่อกิ๊กเปิดประเด็น “เอ่อ!….กูไม่ได้ให้เค้าขึ้นมาอยู่ ๆ ก็มาเองมึงก็รู้กูห้ามคนแบบนี้ได้ที่ไหน” ปุยฝ้ายเธอก็เซ็ง ๆ กับพฤติกรรมที่วิชญ์ทำตัวเผด็จการชอบเอาแต่ใจแบบเกินต้าน “แล้วเขาทำอะไรแกไหม ฉวยโอกาสป่ะ” เต้ยรีบถามคนสวยหน้านิ่งผู้แสนจะเหน็ดเหนื่อยหัวใจ “พูดบ้า ๆ…ฉันมีแฟนแล้วย่ะ ถ้ากล้าทำอะไรจะเจื๋อนไอ้นั่นให้แมวกิน คิ! คิ!” ปุยฝ้ายและเพื่อน ๆหัวเราะและเธอก็ได้เล่าถึงข้อเสนอที่วิชญ์ขอให้เธอรับ ทุกคนต่างรู้และอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนสาวไม่ได้แต่ก็เคารพในการตัดสินใจของเธอ วิชญ์ : ฮัลโหล…คนสวย มองมาที่ตึกด้านหน้าสิ เขาโทรหาคนสวยหน้าจืดให้เธอมองมาจากอีกฝั่งแล้วยืนโบกม้ายโบกมือกับเพื่อน ๆ ครบแก็งค์ วันนี้แก็งค์ยากูซ่าต้องมาเรียนตึกบริหาร แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาทุกคนดูดีไปหมดเดินผ่านตึกก็เหล่สายตาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มโปนยเสน่ห์ให้สาว ๆ จนบางคนอายม้วนตัวเขินตาม ปุยฝ้าย : แล้วจะโทรมาเพื่อ? เธอรับสายและพูดจากวนประสาทคนตัวโตแต่นิสัยเป็นเด็กน้อยสายตาก็มองตามเจอ วิชญ์ที่วันนี้เขาหล่อมากและเนี๊ยบสุด ๆ มองไกล ๆ ยังดูดีขนาดนี้ เพราะน้อยครั้งที่จะเจอเขาในชุดนักศึกษาเรียบร้อยเป็นทางการแบบนี้เพราะส่วนมากจะใส่เสื้อชอปและกางเกงยีนส์เป็นประจำ วิชญ์ : วันนี้กินข้าวเย็นด้วยนะ ดิว...ตามข้อตกลง ปุยฝ้าย : แค่ตกลงมาอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ตกลงว่าจะต้องทำอะไรตามคุณสั่งนะ ชิ!” หลังจากวางสายโบกมือทักทายสาวสวยในดวงใจเสร็จ วิชญ์เอาแต่ยิ้มร่าและอารมณ์ดี ดี๊..ด้า..จนผิดสังเกตทำให้เพื่อนสงสัย “ไอ้เชี้ย! วิชญ์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นะมึงคืนดีก่ะน้ำผึ้งแล้วอ่ะดิ” วิชญ์ยิ้มและอารมณ์ดีจนผิดสังเกตจน เจเจแขวะเพื่อนเมื่อเจอท่าทีสุดแสนจะชื่นมื่นของวิชญ์ “ไม่เสือกดิคร๊าบบ….” วิชญ์ยียวนจนเจเจอดที่จะวิ่งไล่กระทืบเขา หลังจากเลิกเรียนวิชญ์รีบกลับคอนโดอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรีบที่จะไปหายัยหน้าจืดของเขา ที่จริงวันนี้แก็งค์ยากูซ่ามีนัดไปดริ้งที่ร้านกันแต่เขาโกหกเพื่อนว่าไม่สบายเพื่อปกปิดข้อตกลงระหว่างเขากับปุยฝ้ายนั้นเขาจะไม่ยอมบอกใคร เพราะเขาเป็นห่วงปุยฝ้ายและกลัวว่าจะเกิดเรื่องถ้าหากไปถึงหูน้ำผึ้งและคู่หมั้นของเธอ @อพาร์ตเมนต์ ปุยฝ้าย เมื่อวิชญ์มาถึงอพาร์ตเมนต์ของปุยฝ้ายเขารอให้เธอลงมารับและบังคับให้คนร่างบางไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนจนสำเร็จ เขาตั้งใจจะพาเธอนั่งรถบิ๊กไบค์เล่นรับลมตอนเย็น ๆ หลังจากกินข้าวเสร็จบรรยากาศตอนค่ำอากาศดีไม่ร้อนเหมาะแก่การนั่งรถเล่นเขาดูแลเอาใจเธอทุกอย่างคนที่มองมาต้องคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน “ขยับมาใกล้ ๆ วิชญ์สินั่งแบบนั้นมันอันตราย” เขายื่นหมวกกันน็อคให้เธอและเอามือนิ่มมาโอบตรงเอวหนาของเขา “ปุยไม่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์ อย่าขับเร็วได้มั้ย” ปุยฝ้ายด้วยความกลัวเธอจึงนั่งนิ่งและไม่ขัดขืนคนตัวโตกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจดูทีว่ายัยหน้าจืดหมดพิษสงที่จะมาต่อปากต่อคำ เขาค่อย ๆ ขับเจ้าบิ๊กไบค์คันโปรดพร้อมกับพาคนที่ถูกลากให้มาอย่างจำใจพาเธอมาเที่ยวแบบนี้ตั้งนานแล้ว โอกาสสำหรับเขานั้นแทบจะเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้จะเรียกว่าเป็นการออกเดทก็ไม่เชิง “นายไปนอนตรงนั้น ชั้นจะนอนบนเตียง” พรึบบ! ปุยฝ้ายโยนหมอนกับผ้าห่มนุ่มให้วิชญ์ที่โซฟาเธอไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้เพราะไม่ไว้ใจพยายามรัการะระห่างให้มากที่สุด “ได้ไง นอนเตียงทั้งคู่แหละถ้าไม่งั้นก็ไม่ถือว่าเราทำตามข้อตกลง” “ประสาทนายมันบ้าไปแล้ว ฉันไม่ยอม” “ก็บอกแล้วไงถ้า วิชญ์ทำอะไรเกินเลยให้ถือว่าวิชญ์แพ้และทุก ๆ อย่างก็จบ” เขาทวนข้อตกลงเดิมอีกครั้งพร้อมกับกอดหมอนและผ้าห่มเดินมาที่เตียงนุ่มและล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ ร่างสูงนอนที่เตียงของเธอจนเตียงดูแคบไปทันตา “งั้นถ้านายล้ำเส้นที่ชั้นแบ่งคืนนี้ตายแน่….” มือบางหยิบหมอนข้างมากั้นตรงกลางเพื่อไม่ให้เขาล้ำเข้ามายังที่ของเธอ วิชญ์อดขำไม่ได้กับท่าทีกึ่งรับกึ่งสู้ของยัยหน้าจืด “ชุดนอนลายการ์ตูนมินเนี่ยนสีเหลืองแบบนี้เนี่ยนะ เห็นแล้วหมดอารมณ์คนใส่ยิ่งหน้าจืดชืดยิ่งไปกันใหญ่” เขากวนประสาทเธอและวิจารณ์ชุดนอนน่ารักน่ารักที่เธอสวมใส่ อันที่จริงแล้วเขาตื่นเต้นและดีใจที่กำลังจะได้นอนข้าง ๆ คนที่เขาชอบหัวปักหัวปำ และยัยหน้าจืดของเขานั้นน่ารักสดใสเป็นธรรมชาติมากที่สุดโดยไม่ต้องปรุงแต่งเขาเพียงแค่อยากให้เธอผ่อนคลายและแกล้งหยอกเธอไปเท่านั้น ปุยฝ้ายได้เดินไปปิดไฟและเปิดเพียงโคมไฟเล็ก ๆ ข้างเตียง เมื่อเธอเห็นว่าคนตัวโตจอมบงการหลับแล้วเธอแอบมองใบหน้าหล่อคมคายเหมือนรูปปั้นเทพบุตรในนิยายของวิชญ์ ตอนที่เขาหลับยอมรับว่าเขาหล่อมากถ้าเธอไม่มีขุนพลเธอคงจะตกหลุมรักเขาเหมือนสาว ๆ คนอื่นไปแล้ว เมื่อเธอได้ยินเสียงหายใจของเขามันทำให้เธอเองนอนไม่หลับพยายามข่มตาให้นอนแต่มันก็ไม่หลับเพราะปุยฝ้ายไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน แม้แต่กับขุนพลคู่หมั้นของเธอก็ไม่เคยมีโมเม้นนี้ จนเวลาผ่านไปเกือบตีสองมันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากกว่าจะเช้าเธอนอนดิ้นพลิกตัวไปมาจนทำให้คนตัวโตตื่นขึ้นมาและเขารู้ว่าคนสวยของเขายังไม่นอน “นอนไม่หลับเหรอ” “อื้มม…ไม่เคยนอนกับใครชอบนอนคนเดียว” ปุยฝ้ายตอบเขาเสียงแผ่วเบา “ไม่เคยนอนกับแฟนเหรอ อะไรหมั้นกันก็ไม่นอนด้วยกัน” วิชญ์พึมพำและอดสงสัยพฤติกรรมของปุยฝ้ายและคู่หมั้น “ก็ไม่เคยนอนไง ทำไมต้องเหมือนคนอื่นแค่หมั้นไม่ได้แต่ง” ปุยฝ้ายเริ่มหงุดหงิดที่วิชญ์พูดเรื่องส่วนตัวของเธอ “อ่ะ โอเค ๆ ครับ วิชญ์ขอโทษนอนน๊า ๆ” เขารีบทำเสียงสองแบบกลัวเธอจะโกรธ มือหนาก็ลอดไปที่หมอนข้างและมาจับที่มือบางของเธอปุยฝ้ายรีบดึงออกทันที “ล้ำเส้น!” เธอหันหน้าสวยมาหาเขากลิ่นกายที่หอมละมุนเป็นเอกลักษณ์ออกมาจากตัวเธอวิชญ์ถึงกลับเคลิ้มไป “แค่จับมือเองถ้าไม่จับวิชญ์คงนอนไม่หลับเพราะปุยเอาแต่นอนดิ้น ล็อกเอาไว้แบบนี้แหละห้ามดิ้น” มือของวิชญ์คว้ามือของยัยหน้าจืดของเขาดึงมาวางไว้ตรงกลางเขาก็หลับตาลงช้า ๆ และในที่สุดปุยฝ้ายก็ทนไม่ไหวหนังตาของเธอเริ่มหนักจะดิ้นขยับตัวก็ไม่ได้ เพราะมืออุ่น ๆ ของเขาคอยจับมือเธอไว้ไม่นานนักเธอก็ผล็อยหลับตามเขาไปในเวลาต่อมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more