“เป็นยังไงบ้างคะนุ งานเสร็จแล้วโล่งเลยใช่ไหมคะ” ไอรินถามอินทีเรียหนุ่มเชิงหยอกเย้า แสดงถึงความสัมพันธ์ที่คืบหน้าไปอีกขั้น แต่สำหรับทั้งคู่มันไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน
แต่คนอื่นไม่ได้คิดแบบนั้น
คนอื่นที่ว่า หมายถึงพลชแค่คนเดียว..
“คุณนุกุล”
เสียงเรียกเข้ม ๆ ของซีอีโอหนุ่มทำเอานุกุลสะดุ้งโหยง ไม่รู้ว่าพลชมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนี่เขาจะไม่ถูกกินหัวใช่ไหม
ตั้งแต่วันนั้นนุกุลก็เลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับพลชเวลาที่ไอรินอยู่ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่นุกุลรู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับไอริน เขามักจะถูกพลชมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเสมอ ทั้ง ๆ ที่เวลาไม่มีไอรินอยู่ด้วยทุกอย่างก็ปกติดี คน ๆ นี้ทำงานด้วยง่ายกว่าสเกลงานขนาดกลางที่นุกุลเคยเจอมาด้วยซ้ำ เพราะพลชทั้งเก่ง ทั้งฉลาด และเป็นมืออาชีพมาก
แต่ก็อย่างที่เห็น เวลาที่เห็นเขาคุยกับไอรินทีไร พลชก็จะเปลี่ยนไปทันที นุกุลไม่ได้โง่จนดูไม่อ
