เสี่ยเถื่อน(บังคับรัก)

บังคับรัก 09 ต้นเหตุของรอยยิ้มที่หายไป

“ฮื้อ อย่ากวน” ฉันปัดป่ายคนที่กำลังวุ่นวายกับร่างกาย

“ไปนอนบนเตียงก่อน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ฉันจึงเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่เตียงหลังจากที่เผลอหลับอยู่ที่โต๊ะทำงานภายในห้องนอนขณะที่คิดถึงเรื่องของต้อม

ฉันทิ้งตัวลงนอนเหมือนเด็กงี่เง่าไม่พอใจที่โดนปลุก

ใช่!

ฉันไม่พอใจจริงๆเพราะฉันกำลังฝันเห็นต้อมที่ยืนยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มที่ฉันคิดถึง ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนภาพความทรงจำก็ยังติดอยู่ใจฉันไปตลอด...

“ขอโทษนะจิว ขอโทษที่ฮอลล์เห็นแก่ตัว ขอโทษที่ฮอลล์ร้ายกับคนในครอบครัวจิว ขอโทษที่ฮอลล์ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมทำร้ายคนที่จิวให้ความสำคัญ รู้ไหมว่าฮอลล์รักจิวมากแค่ไหน รู้ไหมว่าฮอลล์เจ็บปวดเท่าไหร่ที่เห็นจิวยิ้ม จิวรู้สึกกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฮอลล์ ฮอลล์คือคนเลวคนเห็นแก่ตัวข้อนี้ฮอลล์รู้ตัวเองดี แต่ชีวิตฮอลล์ไม่มีจิวไม่ได้ อีกไม่นานฮอลล์สัญญาว่าจิวจะต้องยิ้มให้ฮอลล์เหมือนที่จิวเคยยิ้มในวันแรกที่เราเจอกัน” ประโยคพร่ำเพ้อถูกพล่ามออกจากปากเขาอย่างแผ่วเบา

เขาอาจจะคิดว่าฉันหลับ เพราะกว่าเขาจะมาทิ้งตัวลงนอนข้างฉันก็นานประมาณหนึ่งชั่วโมงได้ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขานั่งทำอะไร

ฉันขี้เกียจหันไปมอง อย่างที่เคยบอก ฉันเหม็นขี้หน้า

เขากอดฉันไว้เหมือนที่เขาเคยกอด กักขังฉันไว้ในอ้อมกอด อ้อมกอดที่ฉันไม่เคยต้องการ

‘ฮอลล์’ คือเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่บังเอิญโชคร้ายและโชคดีในเวลาต่อมา พ่อของฮอลล์บวชเป็นพระ เพราะแม่ของฮอลล์เสีย ฮอลล์เลยอาศัยอยู่ที่วัดตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ฮอลล์กลายเป็นเด็กวัดกินข้าวก้นบาตร

ฉันกับฮอลล์รู้จักกันตั้งแต่เด็กเพราะบ้านฉันอยู่ไม่ห่างจากวัด ทุกเช้าฉันกับครอบครัวจะรอใส่บาตรกับพระที่เดินบิณฑบาตรโดยมีเด็กผู้ชายเดินตาม รอยยิ้มในวัยเด็กของฮอลล์ฉันยังจำได้ดี

เรา 2 คนเคยยิ้มให้กัน ‘ยิ้มที่บริสุทธิ์’

แต่จู่ ๆ วันหนึ่งพระท่านนั้นก็จากไปด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก ตอนนั้นฮอลล์อายุประมาณ 15 ปี ด้วยความที่พ่อของฉันสนิทกับพระที่เป็นพ่อของฮอลล์ พ่อของฉันจึงจะรับฮอลล์มาเลี้ยงดู

พ่อไปติดต่อทาบทามแต่ฮอลล์บอกว่ามีคนที่จะไปอยู่ด้วยแล้ว พ่อของฉันจึงตามใจฮอลล์

แล้วจากนั้นฮอลล์ก็ไปอยู่กับคนที่เขาเรียกว่า ‘ป๊า’

ฮอลล์หายไปประมาณ4ปีแล้วฮอลล์ก็กลับมา

ฮอลล์เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ คนที่เคยยิ้มแย้มกลายเป็นคนเงียบขรึม คนที่เคยอยู่คนเดียวกลายเป็นคนที่ต้องมีลูกน้องคอยตามดูแล จะมีก็แต่สายตาที่มองฉันเวลาที่เราบังเอิญเจอกัน สายตาคู่นั้นยังเป็นฮอลล์ในวันแรกที่เรารู้จักกันในวัยเด็ก

ฉันไม่ได้เกลียดฮอลล์ตั้งแต่แรก! ทุกอย่างมันมีเหตุและผล ความเกลียดชังเริ่มขึ้นเพราะฮอลล์กลายเป็นคนเลว เลวแบบกู่ไม่กลับ

แต่ความเลวที่เขาเป็น ยังไม่เท่ากับการที่เขาชวนน้องชายเพียงคนเดียวของฉันทำระยำ ฮอลล์รู้จักกับจาพร้อมกับการรู้จักกับฉัน แต่ผู้ชายด้วยกันมักจะสนิทกันไวกว่า ทั้งสองจึงสนิทกันมากกว่าเดิมถึงแม้จะไม่ได้เจอกันถึง4ปี

ฉันพยายามกีดกันจาไม่ให้ไปยุ่งกับฮอลล์ แต่เหมือนฮอลล์พยายามเข้าหาฉัน โดยเอาจามาเป็นข้ออ้างซึ่งฉันคิดว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง เพราะฮอลล์ย้ายไปเรียนที่เดียวกับฉัน และพยายามดึงตัวเองเข้ามาให้ฉันสนใจ

แต่แล้วสุดท้ายความเกลียดชังของฉันก็เพิ่มทวีคูณหลังจากที่ฮอลล์กลับมาได้ปีกว่าๆ

วันนั้นฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนที่เป็นคอนโดของน้องชาย คอนโดที่ฮอลล์ยกให้จา น้องชายที่อยู่ในวัย 19 นั่งเหม่อตาลอยอยู่ข้างเตียง ข้างตัวมีเข็มฉีดยาและอุปกรณ์เสพยาเสพติดมากมาย!

ไม่นานนักจาก็เริ่มชักเกร็ง เลือดเริ่มไหลออกทางจมูก และมีอาการอื่นร่วมด้วยอีกหลายๆอย่าง ด้วยความตกใจที่เพิ่งเคยเห็นน้องชายเพียงคนเดียวทรมานดิ้นทุรนทุราย ฉันจึงตั้งสติอยู่สักพัก จากนั้นก็เรียกรถพยาบาล เพราะฉันไม่มีปัญญาที่จะแบกน้องชายลงไปไหว

แล้วในจังหวะที่ฉันกำลังนั่งกอดน้องชายพร้อมกับพูดเรียกสติ เขาคนนั้นก็เปิดประตูห้องเข้ามา เขามีอาการตกใจกับภาพที่เจอ จากนั้นเขาก็สั่งให้ลูกน้องมาแบกจาไปโรงพยาบาล

แล้วฉันกับเขารีบตามไปทันที ระหว่างที่ฉันนั่งรถตามจาไปโรงพยาบาล

‘ขอโทษ’ เป็นประโยคแรกที่เขาพูด ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาขอโทษทำไม กระทั่งมาถึงที่โรงพยาบาลถึงได้เข้าใจความหมายที่เขาพูดบอก

หมอบอกว่าจาเล่นยาเกินขนาด ยังดีที่มาโรงพยาบาลทันไม่งั้นฉันคงสูญเสียน้องชายไป แต่โชคร้ายที่จาจะไม่มีทางกลับไปเป็นปกติได้อีก

วันนั้นฉันจำได้ดีเลยล่ะ หน้าหล่อๆของฮอลล์มีรอยมือของฉันทั้งสองข้าง และเขาก็ปล่อยให้ฉันตบอยู่อย่างนั้นจนฉันเหนื่อย เขาบอกแค่ว่าขอโทษคำเดียวซ้ำๆพร้อมกับกอดฉันไว้

และตั้งแต่นั้นมา ความเกลียดที่เคยมีมันก็เพิ่มขึ้น ฉันสั่งห้ามฮอลล์เข้ามาวุ่นวายกับคนในครอบครัวห้ามทักทายหรือทำเหมือนเรารู้จักกัน เขาทำตามที่ฉันพูด

กระทั่งธุรกิจของพ่อโดนโกงเขาก็มาเสนอตัวจะช่วย โดยให้ฉันจดทะเบียนและเป็นของเขาตลอดไป และความเกลียดมันก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อฉันรู้ว่าเขาอยู่เบื้องหลังการที่พ่อโดนโกง ความเกลียดมันทวีเรื่อยๆเมื่อเขามีผู้หญิงมากมายและต้อมที่ตายจากไปเพราะฝีมือของเขา

ฉันไม่รู้เลยว่าจะรักเขาได้ไหม เพราะความเลวของเขามันมากมายเกินจะลืมเลือน...

“ตั้งแต่นี้ไป ฮอลล์จะเลิกนอกกายจิว” เขาพูดขึ้นในมื้อเช้าบนโต๊ะอาหาร ฉันเหลือบมองเล็กน้อยจากนั้นก็นั่งทานข้าวต่อ วันนี้เรามีเรียนช่วงเย็นแค่วิชาเดียว

แต่เขาเป็นบ้าอะไรไม่รู้ ปลุกฉันตั้งแต่ตีห้า!

“ฮอลล์สาบาน” แล้วคำสาบานก็หลุดออกมาจากปากของเขา ซึ่งถ้าเขาสาบานเมื่อไหร่นั่นคือเขาแน่ใจว่าจะทำมันให้ได้

“ไม่ต้องหรอก อยากมีใครก็มีเถอะ”

“ฮอลล์กำลังทำเพื่อจิว” เขาวางช้อนลงและมองหน้าฉันเหมือนจะหาเรื่องอีกแล้ว

“ไม่เคยต้องการ” ฉันพูดด้วยโทนเสียงนิ่งเรียบ

“เหตุผลล่ะ”

“จิวรับความรุนแรงจากเซ็กซ์เวลาที่ฮอลล์เล่นยาไม่ไหวหรอก จิวไม่อยากทรมานร่างกาย ลำพังจิตใจที่ทรมานก็เกินจะรับไหว” ฉันบอกพร้อมกับนั่งตักข้าวเข้าปาก

“ฮอลล์จะเล่นให้น้อยลง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกขาด จิวก็รู้ว่าฮอลล์ยังเลิกตอนนี้ไม่ได้ รอฮอลล์หน่อยนะ” แล้วเขาก็ยิ้มเหมือนที่เขาเคยยิ้มในช่วงวัยเด็กที่เราเคยรู้สึกดีๆให้กัน

“เปล่าประโยชน์ ทำเลวมาตั้งนานจู่ๆจะค่อยๆกลับตัว จิวไม่อินหรอกนะ พูดมาเลยว่าต้องการอะไร” ฉันเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

เพราะเขารู้ดีว่าฉันจะรู้สึกอ่อนลง ถ้าเขาเอาเรื่องเลิกยามาต่อรอง

แต่ขอโทษทีเรื่องนี้ฉันเลิกอินไปแล้ว ก็ฉันเคยโดนบ่อยไง