“เครียดเหรอ” ฉันเอ่ยถามอิฮอลล์ที่นั่งนิ่งเงียบภายในรถ หลังจากที่ออกมาจากบ้านของคุณป๊า สีหน้าของฮอลล์ฉันดูออกเลยว่า ‘เครียดมาก’
ฮอลล์รักพี่น้องทุกคนเรื่องนี้ฉันรู้ดี และฮอลล์มันคงไม่คิดว่าลูกบุญธรรมคนเล็กอย่างมันจะได้ดูแลธุรกิจของคุณป๊า ใครจะคิดล่ะว่าคุณชายสี่จะได้ดูแล ในเมื่อฮอลล์มันเข้ามาเป็นลูกคนสุดท้ายของบ้าน
ฉันสงสัยนะ ตอนที่คุณป๊าเขียนพินัยกรรมท่านคิดอะไร?
“อืม ไม่อยากทะเลาะกับพวกมัน” ฮอลล์บอกพร้อมกับเอนหัวพิงเบาะแล้วหลับตาลง
“จากนี้มันคงจะมีแต่ความวุ่นวาย” อิฮอลล์มันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ฉันไม่รู้จะปลอบยังไงให้ฮอลล์มันรู้สึกดี สิ่งที่ฉันทำจึงเป็นเพียงการยื่นมือไปจับประสานกับมือของฮอลล์
“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” ฉันกระซิบที่ข้างหูเขา จากนั้นก็กดจมูกลงที่แก้มสากที่มีไรหนวดเคราเล็กน้อย
“อย่าทำให้รักนักสิ แค่อยู่เฉยๆปั้นหน้านิ่งๆก็รักจะตายอยู่แล้ว พอมาทำแบบนี้ยิ่งโคตรรักเลยรู้ไหม”
