ฉันตื่นมาในตอนเช้าของอีกวันอย่างยากลำบาก แล้วหอบร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองเข้าห้องน้ำชำระล้างคราบน้ำกามที่น่ารังเกียจของผู้ชายใจร้ายคนนั้นให้ออกให้หมด
"อ๊ะ โอ๊ยย!" ฉันร้องออกมาเมื่อความเจ็บแสบแล่นเข้ามายังใจกลางสาวทันทีที่ย่างเท้าในแต่ละก้าว พลันน้ำตาที่เหือดแห้งไปก็กลับมาก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
ฮึกก ฮือออ~
เมื่อภาพเลวร้ายที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืนมันยังคอยหลอกหลอนฉันไม่ยอมหยุด ต่อให้พยายามหยุดคิดเรื่องเล่านั้นมากแค่ไหนมันก็ยังฉายชัดอยู่ภายในหัวฉันอยู่อย่างนั้น
ฉันขัดเนื้อตัวที่มีรอยแดงจางๆอยู่ให้มันหายไปแต่ทว่ายิ่งถูมันเท่าไหร่มันก็ยิ่งแสบและเพิ่มรอยแดงมากขึ้นไปอีก จนฉันตัดสินใจหยุดถูมันเพราะรู้ว่าจะถูมันแรงๆสักแค่ไหนมันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย
"จะไปไหน?" ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนดังออกมาในตอนที่ฉันกำลังจะเดินออกจากบ้าน
"เฌอจะไปซื้อของค่ะ เฮียเดม่อนมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉัน
