[ DAMON ]
"เฮียซาตานยังไม่หิวเหรอคะ" ผมนั่งฟังเสียงหวานใสที่เอาแต่ถามไอ้ซาตานอยู่แบบนั้น ต่างจากผมที่เธอเอาแต่ทำหน้าตาเย็นชาใส่
เด็กไร้เดียงสาที่กลัวผมจนตัวสั่นในวันนั้นกลับร้ายเดียงสาในวันนี้ แม้กระทั่งสรรพนามที่เธอเคยใช้เรียกยังเปลี่ยนไป
"เฌอแตม" ผมเดินเข้าไปหาเธอด้วยความหงุดหงิดที่เห็นเธอเอาแต่ตามไอ้ซาตานต้อยๆอยู่ได้ทั้งวัน
คนตัวเล็กที่ได้ยินผมเรียกก็หันกลับมาตวัดสายตาแข็งกร้าวใส่ผมในทันที อ่าห์...แม่งไม่ชินว่ะ
"....."
"หึ คิดว่าไอ้ซาตานจะช่วยเธอได้นานแค่ไหนกัน" ผมบอกกับเธอพร้อมกับกระตุกยิ้ม ไอ้ซาตานมันก็แค่เงียบและรอเวลาเท่านั้นใช่ว่ามันจะดี มันก็เลวไม่ต่างจากผมหรอก
"แล้วยังไง นายจะใช้วิธีสกปรกเพื่อทำให้ตัวเองพอใจอีกหรือไง" คำพูดเรียบนิ่งของเธอยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น
"พูดให้ดีเฌอแตม ฉันเป็นพี่เธอ"
"ขอโทษที แต่ฉันไม่มีพี่ชายเลวๆ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเย็นแล้วหันหลังเดินกลับไป
