ไม่เอาแล้ว
1246 Words
พรึ่บ!
ฉันถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวหนาตามแรงอารมณ์โกรธของเฮียเดม่อน ที่ครุกกรุ่นมาตั้งแต่ที่วิทยาลัยของเขา
"เฮียฟังเฌอก่อนนะคะ" ฉันรีบบอกให้คนตัวโตใจเย็นลง หากแต่เขากลับโถมตัวลงมาคร่อมตัวของฉันเอาไว้
"ก็บอกมาดิ" เฮียเดม่อนก้มลงมาใกล้ฉันเรื่อยๆจนปลายจมูกของเขาแตะกับปลายจมูกของฉัน ดวงตาคมเข้มของเขาจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉันดูน่ากลัวจนฉันต้องหลบตาของเขาไม่กล้าสบตามองตอบเขาไป
"เฌอไม่ได้ทำผิด เฌอพยายามส่งข้อความบอกเฮียแล้ว"
"อย่างนั้นเหรอ?" ริมฝีปากหยักหนากระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ราวกับเขากำลังพอใจในคำตอบของฉัน
"ค่ะ"
"แต่กระโปรงมันก็สั้นเกินไปอยู่ดี เฮียไม่ชอบที่ใครมอง" อีกครั้งที่มือหนาของเขากำลังเลื่อนขึ้นมาใต้กระโปรงของฉัน ความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจดวงน้อยของฉันจนอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
"....."
"แค่นี้ก็ร้องไห้แล้วเหรอ คิดว่าเฮียจะสงสารไหม" คนตัวโตเอ่ยเสียงดุ แววตาของเขาบ่งบอกว่าหงุดหงิดฉันที่อ่อนแอต่อหน้าเขามากแค่ไหน
"ทำไรของมึง" น้ำเสียงเรียบนิ่งของเฮียซาตานทำให้ฉันผลักอกแกร่งของเฮียเดม่อนออก แล้วรีบวิ่งไปหาเฮียซาตานที่ยืนอยู่แทน
"เฮียช่วยเฌอด้วย ช่วยพูดกับเฮียเดม่อนให้เฌอทีนะคะ" ฉันเขย่าแขนหนาของคนตัวโต ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาสีใสอย่างห้ามไม่อยู่
"เรื่อง?" เฮียซาตานเลิกคิ้วถามแล้วมองหน้าฉันที่ยังเกาะแขนเขาอยู่ไม่ยอมปล่อย
"บอกมันไปดิ ว่าใส่กระโปรงสั้นไปอ่อยใคร"
"เฌอเปล่านะคะ" ฉันส่ายหัวปฎิเสธพลันวัน แต่เฮียเดม่อนกลับมายืนซ้อนด้านหลังฉันแล้วกอดคอฉันเอาไว้
"เถียงเหรอ" เฮียเดม่อนเอ่ยถามเสียงเรียบข้างใบหูของฉัน จนฉันต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"ถอดออก" คำพูดนิ่งๆของเฮียซาตานทำเอาฉันใจหล่นวูบ
"อะ อะไรนะคะ"
"ไม่ได้ยินรึไง" เฮียซาตานหมุนตัวมาหาฉันแล้วเอ่ยเสียงต่ำอย่างไม่สบอารมฌ์
"เดี๋ยวเฌอจะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" ฉันรีบบอกเสียงสั่นแต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่เป็นที่พอใจของเฮียซาตานเมื่อเขาใช้มือทั้งสองข้างมาปลดขอกระโปรงของฉันออก
"เฮียซาตานอย่าถอดนะ"
"ขัดขืน ?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อฉันพยายามปัดป่ายมือของเขาออก
"เฌอไม่ใส่แบบนี้แล้ว ฮึก~ ไม่เอาแล้ว" ฉันร้องออกมาอย่างไม่อายด้วยความกลัวจับใจ พวกเขาน่ากลัวเกินไป
"จะเชื่อดีไหม" เฮียเดม่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งแล้วรั้งตัวฉันให้เข้าหาตัวเขามากยิ่งขึ้น
"เฌอไม่โกหก เฮียเชื่อเฌอนะคะ อ๊ะ!" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเฮียซาตานก็ยกขาของฉันขึ้นมาก่อนที่เขาจะก้มลงมาใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาดูดเม้นตรงต้นขาอ่อนของฉันจนเกิดรอยแดง
"อยากใส่สั้นให้คนอื่นเห็นก็ตามใจ" เฮียซาตานวางขาฉันลงตามเดิมแล้วยืดตัวตรงยืนตรงหน้าฉันก่อนที่เขาจะใช้ปลายลิ้นสากเลียคราบน้ำลายจากริมฝีปากของตัวเอง
"ฮึก~ ไม่กล้าแล้ว" ฉันบอกพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มของตัวเองเมื่อเฮียเดม่อนปล่อยวงแขนที่กอดคอฉันอยู่ออกแล้ว จากนั้นจึงวิ่งขึ้นไปชั้นบนเปิดประตูห้องของตัวเองแล้วกดล็อคมันอย่างแน่นหนา
โลกใบนี้ชั่งไม่ยุติธรรมทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องยอมให้พวกเขารังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ก๊อกๆ~
"เฌอแตมเปิดประตู" เสียงเรียกจากข้างนอกประตูทำให้ฉันต้องรีบยกมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูให้กับเขา
"เฮียมีอะไรกับเฌอเหรอคะ" ฉันก้มหน้าถามเฮียซาตานที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาเดี๋ยวจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาอีก
คนตัวโตไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยืนมองฉันเงียบๆ จนบรรยากาศมันปกคลุมไปด้วยความเงียบจนฉันทนไม่ไหวต้องพูดออกมา
"....."
"ถ้าเฮียไม่มีอะไรงั้นเฌอขอตัวทำการบ้านก่อนนะคะ" ฉันบอกเสียงเบาพยายามข่มเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาได้ยิน
"โกรธเหรอ?" เฮียซาตานถามเสียงขุ่นจนฉันต้องเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ฉันมีสิทธิ์ที่จะบอกว่าโกรธเขาได้ด้วยเหรอ
"ไม่ได้โกรธค่ะ"
"มองหน้า" ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามที่เขาสั่งน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาคู่สวยยังไม่แห้งหายไป ซ้ำมันยังก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้มองหน้าเขา
"ร้องทำไม"
"เปล่าค่ะ"
"อย่าโกหก เฮียไม่ชอบ" คนตัวโตบอกเสียงดุก่อนจะจับข้อมือฉันให้ตามเขาเข้ามายังเตียงภายในห้องนอน
เฮียซาตานหย่อนตัวนั่งลงบนปลายเตียงนุ่มแล้วรั้งเอวคอดของฉันให้ลงบนหน้าตักของตัวเองก่อนที่แขนกำยำจะเปลี่ยนมาเป็นกอดเอวฉันไว้หลวมๆเพื่อกันตก
"พูดมา" เฮียซาตานโน้มใบหน้าลงมาคลอเคลียอยู่กับต้นคอของฉัน ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงบนต้นคอทำให้ฉันตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับหนีไปไหน
"อะไรคะ"
"ที่ร้องไห้เพราะโกรธเฮียหรือไง" คนตัวโตถามย้ำเสียงเรียบ ฉันเลยส่ายหัวปฎิเสธแล้วเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่ว
"เฌอไม่ได้โกรธ เฌอแค่กลัวที่เฮียดุ" ฉันตอบตามความจริง เฮียซาตานเลยกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นแล้วเกยคางบนบ่าเล็กของฉัน
"ไม่อยากโดนดุก็เชื่อฟัง"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
"ดี" คนตัวโตเอ่ยขึ้นอย่างพึงพอใจแล้วปล่อยกอดจากฉัน ให้ฉันได้ลุกยืนขึ้นออกจากตักของเขา
เฮียซาตานหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องของฉันไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันต้องรับมือกับพวกเขาไม้เว้นวัน เพียงแค่ฉันเป็นเด็กที่แม่รับมาเลี้ยงพวกเขาไม่แม้แต่จะคิดว่าฉันเป็นน้องสาวด้วยซ้ำฉันเป็นแค่ธาตุอากาศที่พวกเฮียไม่ได้สนใจแต่ถ้าเข้าไปใกล้สายตาเขาเมื่อไหร่มันก็ทำให้พวกเขาหงุดหงิดได้ทุกที
"อดทนสิเฌอแม่กับป๊าๆดูแลเราดีขนาดนี้ จะทำให้ท่านผิดหวังได้ไง" ฉันพูดเตือนสติตัวเองแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำชำระล้างร่างกายตัวเอง
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วฉันเลยนุ้งผ้าเช็ดตัวออกมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วหยิบโลชั่นออกมาทาลงบนผิวกายของตัวเองแบบที่ทำเป็นประจำโดยไม่ทันได้สังเกตุเลยสักนิดว่ามีใครบางคนกำลังนั่งมองฉันอยู่
"กลิ่นนี้มันหอมยั่วยวนดีหนิ"
**** น้องตัวแค่นี้เองนะ เฮียก็ดุเกิ๊นนนน
- Writer
