เช้าวันต่อมา
เหลียนเฟินงัวเงียจนตื่นสายด้วยความอ่อนเพลียจากเรื่องเมื่อคืน ลมเย็นที่เข้ามาทางหน้าต่างพัดไหวผ่านร่างเปลือยเปล่าจนเจ้าตัวสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง
“ข้าเป็นบ้าไปแล้วหรือถึงได้ถอดเสื้อผ้านอน” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
แต่เมื่อพินิจตรวจดูร่างกายของตนเองดี ๆ แล้ว กลับเห็นรอยแดงช้ำไปทั่วทั้งตัว
“ยุงที่นี่ร้ายกาจนัก” เหลียนเฟินยังคงไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น
ครั้นจะลุกขึ้นยืนก็รู้สึกได้ว่าเนื้อตัวปวดเมื่อยไปหมด อีกทั้งส่วนล่างของเขาดูแปลกไป
มันบวมแดงและเจ็บแสบ รอบตัวเปื้อนของเหลวสีขุ่นที่ถูกทิ้งไว้ต่างหน้า ต้นขา หว่างขาและบนตัวของเขาก็เปรอะเปื้อนด้วยเช่นกัน
“เหลียนเฟิน เจ้าเป็นอันใดไป เหตุใดร่างกายถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้” เขาพึมพำกับตัวเองคิดว่าป่วยด้วยโรคหายาก สีหน้าวิตกกังวล
“ข้าต้องไปหาวิธีรักษาในตำรา”
แต่ละคำที่เหลียนเฟินพูดออกมาทำให้คนผู้หนึ่งที่แอบอยู่ข้างห้องยิ้มร่า “ไร้เดียงสาเสียจ
