“วิลเลียมคือครอบครัวคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ เขาเป็นพี่ชายที่ดี คุณสามารถไว้ใจเขาได้”
โลแกนบอกกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ หลังจากที่รถยุโรปคันหรูแล่นออกจากร้านอาหาร ขณะที่เธอนั่งเอนหลังพิงเบาะด้วยอาการที่มึน สติไม่ครบร้อยแต่ก็ยังพอรับรู้ในสิ่งที่เขาสื่อสาร
“ค่ะ”
“ถ้าหากวันไหนไม่มีผมแล้ว เขาจะเป็นคนที่ช่วยเหลือและดูแลคุณเอง”
“ท่านพูดเหมือนจะจากไปไหนเลยนะคะ”
“บนเส้นทางสีเทาชีวิตของผมต้องเสี่ยงกับอันตรายทุกฝีก้าว เพราะงั้นผมเลยตอบไม่ได้ว่าจะจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นวันนี้ หรือพรุ่งนี้ เลยอยากจะพูดเผื่อไว้ หากวันไหนไม่มีผมแล้ววิลเลียมจะเป็นคนที่คุณพึ่งพาได้”
โลแกนหันมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต บอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจังราวกับจะให้เธอจดจำคำพูดของเขาไว้ให้ขึ้นใจ ว่านอกจากเขาแล้ววิลเลียมยังเป็นอีกคนที่จะคอยช่วยเหลือเธอได้ในยามที่ลำบาก ทว่านิชากลับไม่ชอบใจเลยสักนิดกับประโยคที่
