A Love Story In The Rain

Chapter 8:The Departure

Ang araw ay sumilip sa mga ulap sa umaga ng pag-alis ni Jake, nagbigay ng mainit na liwanag sa lungsod. Nagising si Mia na may halo ng saya at pangamba. Ngayon ang simula ng bagong kabanata para sa kanilang dalawa, ngunit nangangahulugan din ito ng pagtanggap sa katotohanang magkakalayo sila.Habang naghahanda siya para sa araw, ang isip niya ay puno ng mga alaala ng kanilang pagsasama. Ang mga alaala ng tawanan, mga pakikipagsapalaran sa ilalim ng ulan, at tahimik na mga sandali ay nagbigay init sa kanyang puso, ngunit ang pag-iisip na magpaalam ay mabigat.

Nakareceive siya ng text mula kay Jake:Can’t wait to see you before I leave! Let’s meet at our café?Naramdaman ni Mia ang init sa kanyang puso sa mensahe niya. “Darating ako!”

Pagdating niya sa café, naroon na si Jake, ang kamera niya ay nakapatong sa mesa. Tumingin siya kay Mia, at nagtagpo ang kanilang mga mata, may halong saya at lungkot ang kanilang mga tingin.“Hey,” sabi ni Jake, tumayo para yakapin siya nang mahigpit.“Hi,” sagot niya, naramdaman ang ginhawa ng presensya ni Jake. Ngunit nang maghiwalay ang kanilang yakap, naramdaman niya ang bigat ng kanilang sitwasyon. Ito na iyon—ang huling araw bago siya umalis.

“I can’t believe it’s really happening,”sabi ni Jake, may halong pag-asa at lungkot ang boses niya. “Mamimiss kita nang sobra."Tumango si Mia, mabigat ang kanyang puso. “Mamimiss din kita. Pero alam kong mahalaga ito para sa'yo.”

“Thank you for being so supportive,”sabi niya, seryoso ang mga mata.“I promise to make the most of it and to stay connected.”Umunorder sila ng kape at mga pastry, sinusubukang sulitin ang oras na magkasama sila. Habang nag-uusap, naramdaman ni Mia ang pagnanais na ipunin ang bawat sandali.“Mag-picture tayo,” mungkahi niya, nilabas ang kanyang telepono.

Ngumiti si Jake, at nagtabi sila, nakayakap sa isa’t isa. Na-capture ng camera ang kanilang mga ngiti, isang alaala na maari nilang balik-balikan.

“Perfect,” sabi ni Mia habang tinitingnan ang larawan. “Kailangan nating mag-picture ulit pagbalik mo.”

“Hindi na ako makapaghintay,” tugon ni Jake, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa pananabik. “At marami akong kwento na maibabahagi sa’yo.”

Habang nauubos na ang kanilang kape, naging seryoso ang kanilang usapan. “Mia, alam kong mag-iiba ang mga bagay habang wala ako, pero gusto kong malaman mo na palagi kang nasa puso ko,” sabi ni Jake, puno ng sinseridad ang boses niya. “Pangako mong iingatan mo ang sarili mo habang wala ako.”Ngumiti siya nang malumanay, puno ng pride at lungkot. “Pangako. At ikaw din, ingatan mo ang sarili mo, ha? Gusto kong malaman ang lahat ng mga adventures mo.”

“Deal,” sabi niya, iniabot ang kamay sa kanya. “Kahit gaano kalayo, magkasama pa rin tayo dito.”Habang papalapit ang oras ng pag-alis, naramdaman ni Mia ang bigat ng sandaling iyon. “Anong oras ang flight mo?” tanong niya, sinusubukang panatilihing magaan ang usapan.“Mga isang oras mula ngayon,” sagot ni Jake, tiningnan ang kanyang relo. “Pero mas gugustuhin kong kasama kita hanggang sa huli kaysa isipin ang pamamaalam.”Naramdaman ni Mia ang pagbabara ng kanyang lalamunan. “Sana hindi ganito.”

“Ganun din ako,” sagot ni Jake, hinahaplos ang kanyang kamay. “Pero isipin mo ito bilang pansamantalang paghihiwalay. May reunion tayong dapat asahan.”

Biglang bumukas ang pintuan ng café, at pumasok si Leah, ang ekspresyon niya ay nagliwanag nang makita sila. “Hey! Gusto kong magpaalam bago ka umalis,” sabi niya, mabilis na lumapit.“Salamat sa pagpunta, Leah,” sabi ni Jake, tumayo para yakapin siya.

Naramdaman ni Mia ang pasasalamat sa pagkakaibigan ni Leah sa panahong ito ng pagsubok. Nag-usap sila nang ilang minuto, nagbahagi ng tawanan at alaala, sinusubukang panatilihing masaya ang kanilang usapan.Pero habang tumatagal, naramdaman ni Mia ang bigat ng sandali. Tumayo si Jake at kinuha ang kanyang bag, ang katotohanan ng kanyang pag-alis ay nagsimula nang maganap.“Okay, oras na,” sabi niya, may halong lungkot ang boses.Tumayo si Mia, masakit ang kanyang puso. “Hindi pa rin ako makapaniwala na nangyayari na ito.”

“Gawa tayo ng pangako,” sabi ni Jake, seryosong tumingin sa kanyang mga mata. “Kahit ano ang mangyari, magiging priority natin ang communication. Kaya natin ito.”

“Siyempre,” sagot ni Mia, matatag ang boses sa kabila ng emosyon.Lumabas sila sa malamig na hangin, ang langit ay may ulap ngunit hindi pa umuulan. Habang naglalakad papunta sa kotse, naramdaman ni Mia ang damdamin ng pagtatapos.“Narito ang phone ko,” sabi ni Jake, inabot ito sa kanya. “Pwede mo akong i-text kahit kailan, at magpapadala ako ng mga larawan mula sa mga adventures ko. Gusto kong maging bahagi ka ng experience na ito.”Tinanggap ni Mia ang telepono, naramdaman ang pagmamahal. “Tandaan mo yan, ha.”

Nakarating sila sa kotse, at humarap si Jake sa kanya, seryoso ang ekspresyon. “Mahal kita, Mia. Hindi ito paalam magpakailanman. Hanggang sa muling pagkikita lang ito.”

“Mahal din kita, Jake,” sagot niya, pilit na hindi umiiyak. “Bibilangin ko ang mga araw.”

Sa huling yakap, mahigpit nilang niyakap ang isa’t isa, parang sinisikap nilang pagsamahin ang kanilang mga puso bilang isa. Nawala ang mundo sa paligid nila, at sa sandaling iyon, walang iba pang mahalaga.Sa wakas, naghiwalay sila, at sumakay si Jake sa kotse, ang tingin ay nananatili sa kanya. “Makikita tayo ulit, ha?” sabi niya, puno ng determinasyon ang boses.

“Kita-kits,” sabi ni Mia, pinanood siya habang umaalis, mabigat ang puso ngunit puno ng pag-asa.

Nagsimulang bumuhos ang malambot na ulan, huminga nang malalim si Mia, hinayaan ang mga patak na hugasan siya. Alam niyang ito ay isang mahalagang sandali sa kanilang kwento ng pag-ibig—isang pagsubok ng tibay at lakas.Na may pusong puno ng pagmamahal at determinasyon, bumalik siya sa loob ng café, handa nang harapin ang hinaharap, alam na makakabalik sila sa isa’t isa, kahit gaano kalayo.