ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)"คิมหันต์&หนูนิด"

ตอนที่3 มีอารมณ์หึงหวง

ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)

คิมหันต์จับมือหนูนิดกึ่งลากกึ่งเดินลงมาถึงลานจอดรถของบริษัทและเดินต่อไปยังเป้าหมายคือรถของเขา

"พี่คิมจะพาหนูนิดไปไหนคะ" หนูนิดถามคนตัวโตโดยที่ยังเดินตามเขาอยู่ พลางมองไปยังรถเบนซ์คันสีเทา ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าเป็นรถของใคร

"กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง" พูดจบก็หยุดเดินเพราะมาถึงรถของตัวเองพอดี แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือคนตัวเล็ก

"แต่พี่หมอมารอรับหนูนิดแล้วนะคะ นั้นไงคะรถพี่หมอ" ประโยคหลังหนูนิดพูดพลางชี้ไปทางรถเบนซ์คันสีเทา

คิมหันต์ปลายตาไปมองทางที่คนตัวเล็กชี้แค่แว็บเดียวแล้วเบนสายตากลับมามองคนตัวเล็กต่อ

"เรื่องของมันสิ แต่หนูต้องกลับกับพี่" เขาพูดอย่างไม่แคร์ละคนเอาแต่ใจ แล้วมองไปยังรถเบนซ์คันสีเทานิ่งๆ แต่ในใจกลับขุ่นเคืองเจ้าของรถคันนั้นอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ไม่รู้จักหรือเคยเจอกันเลยด้วยซ้ำ

"ทำไมพี่คิมพูดแบบนี้คะ" หนูนิดมองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดจากร้าวร้าวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ แล้วดึงมือบางของตัวเองออกจากการจับกุมของมือหนาเบาๆ

คิมหันต์ยอมปล่อยมือคนตัวเล็กแต่โดยดี เขารู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่กับสายตาที่เธอมองเขาในตอนนี้

"หนูนิด!" เป็นเสียงเจ้าของรถคันดังกล่าวหรือขุนเขาเรียกหนูนิดมาแต่ไกลพลางวิ่งมาหาเธอ

ขุนเขานั่งรอหนูนิดอยู่ในรถของตัวเองได้สักพักแล้ว เขาเห็นเธอเดินออกมาจากบริษัทโดยมีผู้ชายจับมือกึ่งเดินกึ่งลากเธออยู่ ซึ่งเขาก็พอจะรู้จักผู้ชายคนนั้นอยู่บ้างในนามที่เป็นเจ้านายของหนูนิดและตามสื่อข่าวสารต่างๆ แต่เขาไม่เคยเจอหรือพูดคุยปะหน้ากันเลยสักครั้ง เขาจึงลงจากรถแล้วตะโกนเรียกหนูนิดพลางวิ่งไปหาเธอ

"สวัสดีครับคุณคิมหันต์" เมื่อวิ่งมาถึงขุนเขาก็มาหยุดยืนอยู่ข้างคนตัวเล็ก ส่งยิ้มบางๆให้เธอแล้วหันไปเอ่ยทักทายคิมหันต์อย่างเป็นมิตร

"รู้จักฉัน" คิมหันต์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเชิงเป็นคำถาม มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองยืนอย่างมีมาด แค่เห็นผู้ชายตรงหน้ายิ้มให้คนตัวเล็กเขาก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้คิดไม่ซื่อกับเธอ นึกแล้วเขาก็หงุดหงิด

"หึ รู้จักสิครับ คุณเป็นเจ้านายของหนูนิด ชื่อเสียงของคุณตามสื่อข่าวก็ออกจะดัง คงไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกครับที่รู้จักคุณ" ขุนเขาพูดและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เขาก็พอจะดูออกว่าคิมหันต์คงไม่ชอบเขาเท่าไหร่

ซึ่งผู้ชายด้วยกัน ดูกันออกว่าอีกฝ่ายต่างคิดไม่ซื่อกับคนตัวเล็ก

คิมหันต์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองขุนเขาด้วยสายตาและใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในตาคมกริบกลับแผ่รังสีความไม่พอใจอีกฝ่ายออกมาอย่างชัดเจน...ขุนเขาก็มองสู้สายตาคิมหันต์กลับเช่นกันอย่างไม่นึกหวั่นกลัวหรือเกรงกลัวอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

.....

"เอ่อ...พี่หมอคะเรากลับกันเถอะค่ะ พี่คิมคะงั้นหนูนิดกลับก่อนนะคะ" หนูนิดรู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดของสถานการณ์ชายหนุ่มสองคนตรงหน้า เธอจึงพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ และได้โอกาศบอกลาคนเป็นเจ้านายในคราวเดียวกัน เป็นการปฏิเสธเขาไปในตัว

คิมหันต์และขุนเขาผละสายตาจากกันแล้วหันมองคนตัวเล็กพร้อมกันทันที

"งั้นเรากลับกันเถอะครับ" เป็นขุนเขาพูดขึ้น แล้วยิ้มให้คนตัวเล็ก

หนูนิดพยักหน้าให้ขุนเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นทั้งคู่ก็หันหลังเดินไปที่รถของขุนเขา โดยมีสายตาคมกริบของคิมหันต์มองตามหลังทั้งคู่ด้วยความหงุดหงิดและไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขายอมให้คนตัวเล็กไปกับผู้ชายคนอื่นอย่างจำยอมเพราะไม่รู้จะรั้งเธอไว้ยังไงในเมื่อเธอไม่ได้อยากกลับกับเขาและที่สำคัญคือเขารู้ตัวเองดีว่าเขานั้นไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอเลย

"แม่ง! หงุดหงิดทำห่าอะไรของมึงวะไอคิม น้องเว้ยน้อง" คิมหันต์สบถคำหยาบออกมา ต่อว่าตัวเองอย่างหัวเสีย มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแล้วเสยผมดกดำแบบลวกๆอย่างข่มอารมณ์หึงหวงที่เขาไม่เคยรู้สึกหรือเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน เขามีอารมณ์หึงหวงคนตัวเล็กอย่างห้ามไม่ได้

ด้านหนูนิดและขุนเขา

#ณะ บ้านของหนูนิด

ภายในห้องอาหาร

บนโต๊ะอาหารมีประมุขของบ้านคือ(โรมัน)นั่งอยู่หัวโต๊ะ ถัดมาก็เป็น(ณดา)ผู้เป็นภรรยาและหนูนิดผู้เป็นลูกสาว และยังมีชายหนุ่มก็คือขุนเขานั่งฝั่งตรงข้ามกับผู้หญิงสองคนที่ต่างวัยกัน

"ทานเยอะๆนะตาขุน ไม่ต้องเกรงใจ กับข้าวที่นี่อร่อยทั้งนั้น" เป็นเสียงณดาพูดอย่างเป็นกันเองกับขุนเขาด้วยรอยยิ้ม เธอเอ็นดูขุนเขาเสมือนลูกชายคนหนึ่ง

"ครับป้าดา" ขุนเขาเงยหน้าจากจานข้าวของตัวเองขึ้นมาพูดกับเพื่อนแม่ด้วยรอยยิ้มบางๆอย่างนอบน้อม

"พี่หมอลองทานแกงมัสมั่นไก่ดูสิคะ" หนูนิดพูดพลางใช้ช้อนกลางตักแกงมัสมั่นไก่ใส่ในจานให้ขุนเขาแล้วส่งยิ้มบางๆให้เขาอย่างมีมารยาทตามแบบฉบับเจ้าของบ้าน

"ขอบคุณครับ" ขุนเขาเอ่ยแล้วส่งยิ้มเอ็นดูให้คนตัวเล็ก

โรมันมองคนเป็นลูกสาวกับชายหนุ่มสลับกันด้วยสีหน้าและท่าทางนิ่งๆ จากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เป็นไปตามปกติ ซึ่งณดากับโรมันก็รู้ดีว่าชายหนุ่มอย่างขุนเขาคิดยังไงกับลูกสาวตัวเอง ซึ่งณดากับโรมันก็ไม่ได้รังเกียจขุนเขาเลยแม้แต่น้อย พวกเขาไว้ใจและยินดีมากกับการที่ขุนเขาไปมาหาสู้กับคนเป็นลูกสาว แต่ลูกสาวของพวกเขาดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับชายหนุ่มอย่างขุนเขานอกจากคำว่าพี่ชาย

ซึ่งขุนเขาก็รู้ดีว่าหนูนิดไม่ได้คิดอะไรกับเขามากไปกว่าพี่ชาย แค่เขาได้รักได้ดูแลเธออยู่แบบนี้เขาก็พอใจและมีความสุขมากแล้ว