เช้าวันต่อมา
อาเทอร์ยังนอนเฝ้าข้างเตียงไม่ห่าง เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร ถึงมันจะเป็นความหวังที่อาจจะหวังลมๆแลงๆคิดว่าเธอจะฟื้นตื่นขึ้นมาในสักวัน
"ตื่นได้แล้วที่รัก ทำไมขี้เซาแบบนี้ หืมมม"มือหนาบีบเข้าที่ปลายจมูกเล็กพร้อมกับโยกไปมาเบาๆอย่างหยอกล้อ ก่อนจะลูบไล้ไปตามกรอบหน้ามน นัยตาคมเศร้าลงในพริบตา
"...อึก ตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ ตื่นขึ้นมาให้ผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ดูแล ตื่นขึ้นมาฟังคำว่ารัก คุณยังไม่ได้บอกเลย ตื่นขึ้นมาฟังก่อนได้ไหม? อึก ได้ไหม(?)"นํ้าตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกจากนัยตาสีนิลช้าๆ ตอนนี้เขาชั่งอ่อนแอเหลือเกิน การใช้ชีวิตอยู่ขาดซึ่งคนที่รักมันชั่งทรมานกว่าจะผ่านไปได้แต่ล่ะวินาที นาที ชั่วโมง เป็นวัน มันชั่งโหดร้ายกับเขามาก
"ผู้ชายคนนี้มันรักข้าวมากนะ"ปากหนาจรดลงที่กรีบปากเล็กอย่างบางเบา สัมผัสที่อ่อนโยนถูกส่งผ่านไปจากริมฝีปากหนาส่งให้ริมฝีปากบาง
แอดดด
"...อาเทอร
