แสนร้าย แสนรัก

เกลียด

​เพล้ง!!

"ไม่ได้เรื่อง เอาไปเททิ้ง"อาเทอร์ปัดจานข้าวตรงหน้ากระเด็นออกไปจนข้าวในจากระจักระจาย ออกมา เต็มโต๊ะไปหมด ตอนนี้เขานั่งทานข้าวคนเดียวที่โต๊ะ โดยอาหารมื้อนี้เป็นฝีมือของฟางข้าว

"ยืนเซ่ออยู่ทำไม มีแค่ทะเบียนสมรสมันไม่ได้ทำให้เธอมีค่ามากขึ้นหรอกนะ" อาเทอร์ตวาดว่าคนตัวเล็กด้วยความไม่พอใจ

อาเทอร์กับฟางข้าวพึ่งจะแต่งงานกันไปเมื่อสองวันที่แล้ว แต่สองวันที่ผ่านมามันชั่งแสนโหดร้ายและทรมานมากเหลือเกินสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

พื้นห้องแข็งๆคือที่หลับนอนทุกคํ่าคืนสำหรับเธอ แต่ฟางข้าวก็ไม่ปริบปากต่อว่าหรือนำไปฟ้องไมเคิลแต่อย่างใด และตอนนี้ไมเคิลก็เดินทางไปต่างประเทศอีกนานถึงจะกลับ และที่สำคัญไปมากกว่านั้นเธอแค่ไม่อยากทำให้เขาต้องมาเกลียดเธอมากเพิ่มขึ้นอีกแค่ที่เป็นอยู่เธอก็จะรับมันไม่ไหวแล้ว

​'การรักคนที่เขาเกลียดเรามันโครตจะเจ็บเลย'

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษ ก่อนจะรีบรนมาเก็บอาหารตรงหน้าออกไป แม่บ้านคนอื่นๆทำท่าเหมือนกำลังจะเข้ามาช่วยเก็บ แต่เมื่อหันไปเจอสายตาคู่คมแสนดุดันและน่ากลัวของอาเทอร์ที่จ้องมองมา เลยไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย

พวกหล่อนรู้ว่าอาเทอร์เป็นคนโมโหร้ายขนาดไหน เพราะตั้งแต่แม่ของเขากับไมเคิลได้แยกทางกัน อาเทอร์ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยสุภาพอ่อนโยนกลับกลายมาเป็นนิ่งขรึมและเย็นชา

"โอ้ยยย!!/ว้ายยย"

"โทษที ไม่ได้ตั้งใจ" แกงฝักร้อนๆถูกเทราดลงมาที่ตัวของฟางข้าวในขณะที่เธอกำลังนั่งลงเก็บช้อนที่ตกอยู่ด้านล่าง พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเหล่าบรรดาแม่บ้าน

​'เขาตั้งใจ'

เธอรู้ว่าเขาอยากจะแกล้งเธอให้ทนเขาไม่ไหวแล้วหย่ากับเขา ฟางข้าวเงยหน้ามองคนใจร้ายด้วยแวดตาแห่งความเจ็บปวด นํ้าตาที่เธอเก็บกักมันเอาไว้ ได้ไหลออกมาสมเพชตัวเอง แต่มันไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เพราะตอนนี้ฉันเจ็บจนชาไปหมดทั้งตัวและใจ

อาเทอร์แค่แสยะยิ้มใส่ฟางข้าวเท่านั้น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเป็นจะตายยังไง

"....อึก" พอพ้นร่างของคนใจร้าย ฟางข้าวก็ปล่อยเสียงสะอื้นออกมา เหล่าแม่บ้านก็รีบพากันวิ่งเข้ามาดูอย่างรีบร้อน

"คุณฟาง เจ็บมากไหมค่ะ" แม่บัวหัวหน้าแม่บ้านเข้ามาประคองดูแผลที่โดนลวกด้วยความเป็นห่วง นางก็รักและเอ็นดูฟางข้าวเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง

"เจ็บ...อึก ฮือๆ" ฟางข้าวโน้มตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆของแม่บัว เหมือนนกน้อยที่ต้องการความอบอุ่นจากมารดา นางลูบหัวเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม

"ไปทายากันนะค่ะ" แม่บัวค่อยๆประคองฟางข้าวลุกขึ้น แล้วให้เดือนกับดาวสาวใช้สองคนเป็นคนเก็บกรวด

.................................

"เรียบร้อยแล้วค่ะ" แม่บัวพาฟางข้าวมาอาบนํ้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองและทายาให้ วันนี้อาเทอร์ไม่ได้ออกไปไหนหน้าจะอยู่บนห้องถ้าปล่อยให้ฟางข้าวขึ้นไปบนห้องมีหวังอาเทอร์ได้หาเรื่องแกล้งฟางข้าวอีกแน่ๆแค่นี้เธอก็เจ็บมากแล้ว

​'จะใจร้ายกับเธอไปถึงไหน'

​พอตกเย็นฟางข้าวก็กลับเข้ามาในห้องของคนใจร้าย

ทำไมเขาไม่ให้เธอนอนอีกห้อง? ​ถ้าเกลียดเธอนัก

เพราะเขาไม่อยากให้เธอสบายไง เขาอยากให้เธออยู่ที่นี้อย่างทุกข์ทรมาน เธอไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือไม่พอใจหนักหนา ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงตอนนี้เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ฟางข้าวเดินไปยังที่ของตัวเอง ที่อยู่บริเวณมุมห้อง ยังดีที่มีหมอนกับผ้าห่มฟางข้าวเดินผ่านไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งจ้องเธออยู่ที่เตียงนอน

"นึกว่าตายไปแล้วซะอีก" วาจาร้ายที่ถูกเอื้อมเอ่ยออกมามันชั่งบาดหัวใจคนฟังซะเหลือเกิน

ฟางข้าวเม้มปากเข้าหากันแน้น ก่อนจะล้มตัวลงนอน โดยไม่ตอบโตอะไรเขา

"หึ!!" เสียงเขา

หึ!!

​เสียงในลำคอก่อนไฟในห้องจะดับลง