"ทำไมไม่บอกว่าเจ็บ"
เขาจ้องมองใบหน้าเธอ ทำไมเธอถึงชอบโกหกทั้งทีก็เห็นอยู่ว่ารอยบนแผ่นหลังเธอมันทำให้เธอเจ็บและมันก็อาจรวมถึงทำให้เธอไม่สบายด้วย
"เข้ามาทำ ออกไป แล้วนี่คุณเอาญาลินไปไหน"
ดวงตาหวานจ้องมองใบหน้าหล่อคมกลับอย่างไม่ยอม แต่แล้วเธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความหนักแน่นที่เขาส่งออกมาจากดวงตา ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอายในสายตาของคนใจร้ายจนต้องเปลี่ยนเรื่องทะเลาะ
"เช็ดตัวนานขนาดนี้ ใครจะไปทนรอไหว ฉันก็ต้องเข้ามาตามสิ"
สายตาหวานของเธอมันน่าค้นหาจ้องมองเท่าไรก็ไม่มีเบื่อ ยิ่งมองยิ่งหลงใหลเหมือนต้องมนต์สะกด
"ก็ออกไปก่อนสิ"
เธอแพ้ต่อเขามิอาจจ้องตาต่อไปได้อีก ใบหน้าซีดเซียวของคนป่วยเริ่มร้อนฉ่าขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
"เธอมันชักช้าฉันจะสงเคราะห์เช็ดให้ก็แล้วกัน"
"ไม่เอา ออกไป"
ร่างเล็กรีบรวบผ้าห่มมาพันกายเอาไว้แน่น เขามันไม่น่าไว้วางใจไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็ตามเธอต้องระวังตัวเอาไว้
