บทนำ
764 Words
“ปล่อย! ปล่อย!”
“หยุดแหกปากสักที!” เสียงทุ้มใหญ่ตวาดมาจากหน้ารถ ขณะที่สองข้อมือเล็กพยายามดิ้นหลุดจากสายรัดที่เบาะหลัง ข้างนอกตอนนี้ฝนตกพร่ำ มันเหมือนหนังฆาตกรรมฝรั่งจนหญิงสาวตัวเล็กร่างบางอดกลัวไม่ได้
แต่เสียง... ทำไมคุ้นนักล่ะ คุ้น... เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“พี่ดัชซ์”
นานะเผลอเอ่ยชื่อนั้นเบา ๆ และแน่นอนว่าแค่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตอบกลับมา หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบในทันที หน้าที่แนบกับเบาะชาแทบไม่รู้สึก เรี่ยวแรงที่มีหายไปราวกับโดนกระชากวิญญาณออกไปจากร่าง
ใช่เขา... คนที่ฆ่าพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอ เขาต้องติดคุกตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? นี่แค่ห้าปี ทำไมถึง...
“หึ สงสัยล่ะสิ ว่าฉันออกมาได้ยังไง”
“ฆ่าพี่แนนทำไม พี่แนนทำอะไรให้พี่!”
ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มอย่างสมเพช เขาเกลียดชื่อผู้หญิงสารเลวนี่เข้าไส้ มือหนากำพวงมาลัยมั่นจนเส้นเลือดปูดตามหลังมือ ปลายเท้ากดลงที่คันเร่ง
หนักขึ้น ๆ เพื่อที่จะพาเหยื่อล่อในกำมือไปถึงที่หมาย
ถ้าลากหัวนังแพศยามากราบตีนไม่ได้ เขาจะไม่หยุด ต่อให้ต้องทำลายใครเพื่อเห็นจุดจบของผู้หญิงคนนั้นเขาก็จะทำ
“ไอ้พี่ดัชซ์ ไอ้ฆาตกร ไอ้ขี้คุก! ตอบมาสิวะ!” นานะเริ่มทนไม่ไหวตะคอกถามออกไปแข่งกับเสียงฝน แต่ทว่าคนขับรถตอบกลับมาเบา ๆ อย่างไม่แยแส
“หุบปาก”
“ไม่! จะพาฉันไปไหน จะฆ่าฉันตายตามพี่แนนไปงั้นเหรอ ไอ้คนสารเลว! ฉันไม่น่าเคยหลงรักพี่เลย”
ริมฝีปากที่ยิ้มเยาะอยู่ค่อย ๆ หุบลง พร้อมกับหญิงสาวที่เผลอหลุดปากเมื่อครู่รีบเม้มปากแน่น ครั้งนึง... เธอเคยคิดไม่ดีหลงรักแฟนพี่สาวตัวเอง และมันเป็นอะไรที่ผิดพลาดมหันต์ ผู้ชายที่เธอคิดว่าดีแสนดีในวันนั้น กลับฆ่าพี่สาวเธอแถมยังอำพรางศพ
ตอนนี้เธอเกลียดเขา ยิ่งเห็นกลับมาลอยหน้าลอยตาทำกับเธอแบบนี้ยิ่งเกลียดอีกหลายเท่า! ทำไมกฎหมายถึงไม่มีความยุติธรรม ทำไมคนชั่วไม่ได้รับบทลงโทษอย่างสาสม
“ฉันบอกเลยนะ ฉันไม่เหมือนพี่แนน! ถ้าพี่ทำอะไรฉัน หรือแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ อีนานะคนนี้นี่แหละจะฆ่าพี่เอง!”
‘เอี๊ยด’ รถมินิแวนจอดทันที ก่อนที่คนขับจะลงจากรถเดินผ่านสายฝนขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง นานะขยับตัวหลบทันทีเมื่อเห็นเขาคนนั้น แต่ก่อนที่จะหลบทัน เธอโดนสองมือเขากระชากให้ลุกขึ้นนั่งอย่างรุนแรง
“ว้าย!”
“พูดใหม่”
“อะไร?”
“ฉันบอกให้ใช้ปากดี ๆ ของเธอพูดประโยคนั้นใหม่!”
เสียงตวาดดังทำหญิงสาวสะดุ้ง และไม่กล้าสบตานัยน์ตาดำขลับที่มองมา เขาบีบข้อมือเธอแรงขณะที่เม็ดน้ำฝนที่เกาะตามไรผมหยดลงมาที่แขนช้า ๆ
อึดอัด เจ็บใจ เกลียด และกลัว ความรู้สึกมันผสมปนเปกันไปหมด แต่เมื่อมือใหญ่กระชับบีบแรงขึ้น แรงขึ้น เธอจึงต้องกัดฟันพูด
“ถ้าพี่แตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะฆ่าพี่เหมือนที่พี่ทำกับพี่แนน”
คนฟังเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“งั้นเหรอ? อย่าว่าแต่แตะต้อง ก่อนที่เธอจะฆ่าฉัน ไม่แน่เธออาจจะเป็นเมียฉันก่อนก็ได้”
หญิงสาวได้ยินประโยคนั้นถึงกับเผลอหันขวับไปสบตาเขา ความมืดและเสียงฝน ไม่ได้ทำให้นานะหลุดออกจากตาคม เธอคล้ายถูกมนต์สะกด และที่สำคัญความกลัวที่มีทั้งหมดพลันหายไป
เธอไม่ได้ยอมอ่อนข้อให้ แต่ทว่าเธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ข่มขู่อีกเด็ดขาด เขาไม่มีสิทธิพูดจาแบบนี้แม้แต่จับตัวเธอมาก็ไม่มีสิทธิ!
และแล้วริมฝีปากสวยก็กระตุกยิ้ม ก่อนที่นานะจะใช้มารยาทั้งหมดที่มีโน้มไปใกล้ ๆ พ่นไอร้อนแผ่ว ๆ กระซิบข้างใบหู
“ได้ฉันเป็นเมีย ระวังติดใจนะ”
ดัชซ์หัวเราะเหอะ ๆ เข้าใจถนัด สุดท้ายนิสัยของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างกับพี่สาวของเธอ ดี ฉะนั้นเขาจะไม่ออมมือ
“งั้นถ่างขาออก ฉันจะเอาเธอตรงนี้”
- Writer
