BAD RELATIONSHIP 7 กลัว?

1787 Words

ด้านเตวินทร์ ก่อนหน้า... "มึงอยู่ไหนเนี่ย" "เดินตรงเข้ามา เลี้ยวขวาโต๊ะสุดท้าย" แล้วพราวดาวก็วางโทรศัพท์ลงหลังจากที่คุยโทรศัพท์กับปลายสายเสร็จ "คุยกับใครวะ เพื่อนมึงเหรอ" ท็อปถามขึ้น "เออ กูกลัวมันหลง" "คงไม่โง่ขนาดนั้นมั้ง" เอเดนเอ่ย "ไอ้เอเดน มึงดูด้วยว่าม.เรามันใหญ่ขนาดไหน ตอนปีหนึ่งมึงยังหลงเลย" "สัส" เจ้าของใบหน้าหล่อพูดใส่หน้าเพื่อนตัวเองไปด้วยความโมโหที่โดนหลอกด่า "แล้วตกลงผู้หญิงหรือผู้ชาย" ปากหนาถาม "มึงจะอยากรู้ทำไมนัก ไอ้เอเดน" พราวดาวมองหน้าถามคนตรงหน้า "อ้าวไอ้สัส ก็รู้ไว้ไง" เอเดนบอก ทำให้สุดท้ายพราวดาวยอมตอบกลับไปเพื่อตัดรำคาญ "ผู้หญิง" "เชี่ย สวยปะวะ" ใบหน้าหล่อถาม "กูสวยกว่า" พราวดาวจึงตอบอย่างต้องการกวนประสาทเขา "สัส งั้นจบละ" ริมฝีปากหนาเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าเซ็งสุดขีด เตวินทร์กับท็อปที่เห็นท่าทีกวน ๆ ของเพื่อนก็พากันหัวเราะยิ้ม ๆ "ไอ้เอเดน! ท่าทีแบบนี้คือไร!?" "เซ็งไง ถ้ามึงสวยกว่าก็คือ..." "ไอ้...!" "ว่าแต่มึงไปรู้จักเขาได้ไง" ท็อปแทรกถามขึ้นขณะที่พราวดาวกับเอเดนกำลังนั่งถกเถียงกันอยู่ด้วยความสงสัย "มันเป็นเพื่อนของเพื่อนกูอะ สนิทกันตอนกูไปเชียงใหม่...แดกเหล้าด้วยกันก็เลยสนิท" พราวดาวตอบ ซึ่งคำพูดของเธอทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อที่นั่งเงียบอยู่ชะงักไป เชียงใหม่งั้นเหรอ... คนตัวสูงก็นั่งนิ่งไปกับชื่อจังหวัดที่ขึ้นบัญชีดำอยู่ในใจของเขา "มึงอย่าพูดคำว่าเชียงใหม่ดิวะ...มันกระทบจิตใจเพื่อนกู" เอเดนยิ้มแซวขึ้นแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอสายตาคมของเตวินทร์ที่จ้องมองหน้าเขานิ่ง "เออ ๆ โทษที มันเพลินปาก" ปากหนาบอก ซึ่งเอเดนก็เป็นคนหนึ่งที่พอจะรู้เรื่องราวว่าเพื่อนตัวเองไปเจออะไรบางอย่างที่เชียงใหม่มาแต่ก็ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากเพราะเตวินทร์ไม่ได้เล่าให้ฟัง รู้แค่ว่าหลังจากกลับมาจากเชียงใหม่ อะไรบางอย่างนั้นก็ทำให้เพื่อนของเขาเปลี่ยนไปได้ราวกับเป็นคนละคน... ทันใดนั้นเอง... "เฮ้" ‘เสียงเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาทักทายพราวดาวด้วยท่าทีตามปกติ โดยที่น้ำเสียงของเธอนั้นทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อที่นั่งนิ่งอยู่ชะงักไป 'เฮ้' 'มาแล้วเหรอ' ดวงตาคม ๆ ค่อยหันไปมองยังร่างบางที่เข้ามาใหม่ด้วยสายตานิ่งเรียบ แล้วก็ต้องชะงักไป คือเธอ คือผู้หญิงคนนั้น... "พวกมึง นี่ไงเพื่อนกู...วาเลน" เตวินทร์เอาแต่นั่งมองใบหน้าเล็กที่แสนคุ้นเคยนั้นด้วยความรู้สึกไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เจอกันโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ ใบหน้าเล็กที่ยังคงมีความน่ารักน่ามองเช่นเคย จะเปลี่ยนไปก็แค่...สีผมจากน้ำตาลเข้มเปลี่ยนเป็นสีบลอนด์ที่ยิ่งน่าดึงดูด "เชี่ย สวยฉิบ..." เอเดนพูดขึ้น ทำให้คนที่เข้ามาใหม่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาพร้อมกับไล่ส่งยิ้มมองหน้าทุกคนที่อยู่ในโต๊ะ จนกระทั่ง... "..." อยู่ ๆ รอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าเล็กค่อย ๆ หายไปพร้อมกับดวงตากลมที่เบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ เตวินทร์ก็นั่งมองท่าทีของหญิงสาวนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาทั้งที่ในใจของเขาตอนนี้นั้น...มันรู้สึกพอใจกับการกลับมาเจอกันด้วยความบังเอิญอีกครั้งเป็นอย่างมาก ซึ่งพราวดาวที่ไม่รู้อะไรก็นั่งแนะนำเพื่อนตัวเองให้รู้จักกันไปตามประสา วาเลนเองก็ยืนนิ่งไปพยายามหลบสายตาจากอีกคนอย่างเห็นได้ชัด "เอ่อ...เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ พอดีจะได้เวลาเรียนแล้ว" สุดท้ายริมฝีปากบางก็เลือกที่จะหันไปเอ่ยบอกพราวดาวขึ้นด้วยสีหน้าอึดอัดแบบไม่มีใครสังเกต มีเพียงเตวินทร์เท่านั้นที่รู้ในท่าทางนั้น "เออ ๆ ไปเรียนเถอะ ไว้ค่อยนัดเจอคุยกัน" "อืม" ทันทีที่พูดจบ สองเท้าเล็กก็รีบเดินออกไปทันทีโดยมีสายตาคมของร่างสูงที่มองตามแผ่นหลังบางนิ่งก่อนจะค่อย ๆ แสยะยิ้มออกมา "หึ" พึบ! "มึงจะไปไหน" เสียงเอเดนหันมาเอ่ยถามคนตัวสูงที่ลุกขึ้นจากโต๊ะ "ห้องน้ำ" พูดจบ เจ้าของใบหน้าหล่อก็เดินตรงไปยังห้องน้ำหรูด้านหลังตึกของมหาลัยหรูทันที "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..." เสียงเล็กของหญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองตัวเองผ่านกระจกใสตรงหน้า "ทำไมโลกต้องกลมขนาดนี้ด้วย!" ริมฝีปากบางพูดขึ้นด้วยความหัวเสีย ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับเขาคนนั้นอีกครั้ง ทั้งที่ไม่ได้พบเจอกันมาก็หลายปีแล้ว แต่ทำไมพระเจ้ายังคงเล่นตลกทำให้เธอต้องมาเจอกับเขาในอะไรแบบนี้ด้วย ทำไมต้องให้เพื่อนที่เธอรู้จักเพียงคนเดียวและหวังเป็นที่พึ่งต้องเป็นเพื่อนของเขาเช่นกันด้วย ทำไมกัน... "ฟู่ว!" วาเลนพ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกคิดไม่ตก ไม่รู้ว่าควรจะรับมือกับสถานการณ์นี้ยังไง เธอควรจะหลีกเลี่ยงดีไหม...หรือควรที่จะท้าชนมันไปกับทุกสิ่งที่ต้องเจอ? "เอาไงดี" ปากเล็กขยับถามตัวเองในกระจกอย่างพยายามตั้งสติตัดสินใจ ก่อนที่คำพูดในวันวานจะดังเข้ามาในหัวของเธอ 'ฉันกลายเป็นเหยื่อโง่ ๆ ของเธอสินะ' '...' 'อย่าให้ฉันเจอเธออีกก็แล้วกัน' "เราคงร่วมงานกันด้วยดีไม่ได้..." เธอรับรู้ได้ถึงความโกรธของเตวินทร์ในตอนนั้นเป็นอย่างดี แม้วันเวลาจะผ่านไปหลายปี แม้ว่าวันนี้เขาจะดูนิ่งยากที่จะคาดเดาความรู้สึก แต่เธอเองก็มีความรู้สึกบางอย่างบอกให้เธอหนีห่างออกไปจากผู้ชายคนนั้นซะ "โอเค..." เมื่อคิดได้แบบนั้นมือเล็กก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์หรูของตัวเองขึ้นมากดโทรหาใครบางคนพร้อมกับเดินออกไปจากห้องน้ำใต้ตึกคณะด้วยท่าทีปกติ (ว่าไงมึง) "พราว" (เออ ว่า) "กูว่าคงไม่ได้ลงวิชาอาจารย์แซมดี้กับมึงแล้วว่ะ" (อ้าว ทำไมอะ) "พอดีกูจะเปลี่ยนแพลนการเรียนนิดหน่อยว่ะ" (ออ แต่มึงจะไหวเหรอ แซมดี้โหดมากนะ ถ้ามึงได้กลุ่มไม่ดี...) "กูไหว ยังไง...เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" (อ่า ๆ เค เอาที่มึงสะดวก) "เออ ขอบคุณนะมะ..." ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ ดวงตากลมของหญิงสาวก็ต้องชะงักไปทันทีที่เหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นเคยของใครบางคนที่ยืนสูบบุหรี่พิงอาคารตึกคณะมองหน้าเธออยู่ "เตวินทร์..." ปากเล็กเผลอเอ่ยเรียกชื่ออีกคนออกมาหลังจากที่กดวางสายเพื่อนตัวเองไป "ไง" เจ้าของใบหน้าหล่อก็ยิ้มทักทายคนตรงหน้าขึ้น ซึ่งวาเลนที่ได้สติก็ทำท่าจะเดินหนีเขาไปราวกับคนไม่รู้จักกัน แต่... หมับ! มือหนาของร่างสูงเอื้อมเข้ามาจับแขนเล็กไว้ "ปล่อย" คนตัวเล็กก็พยายามตั้งสติเอ่ยบอกออกไปเสียงนิ่ง "..." "ปล่อยฉัน!" "..." เตวินทร์ก็ยืนนิ่งไม่ยอมทำตามที่หญิงสาวบอกทำให้วาเลนพยายามสะบัดมือหนาของอีกคนออกสุดฤทธิ์ "ปล่อยสิ! ปล่อย...อ๊ะ" พึบ! เสียงคนตัวสูงจัดการกระชากแขนดันคนตรงหน้าให้หลังติดชิดกำแพงโดยมีมืออีกข้างของเขานั้นยันกำแพงอาคารคร่อมร่างเล็กไว้พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หญิงสาว "จะ...จะทำบ้าอะไร" "..." ใบหน้าหล่อก็ยังคงเลื่อนเข้าไปยังซอกคอขาวไม่ตอบ "นะ...นี่! จะทำบ้าอะไร เตวินทร์" "กลิ่นเดิม" อยู่ ๆ ริมฝีปากหนาก็เอ่ยออกมาก่อนจะเลื่อนใบหน้ากลับมาสบสายตากับดวงตากลม "..." วาเลนก็ยืนนิ่งมองหน้าอีกคนพลางหอบหายใจออกมาด้วยสีหน้าตื่นกับการกระทำของเขาอย่างเห็นได้ชัด เตวินทร์ในตอนนี้...ดูไม่เหมือนเตวินทร์คนเดิมเลยสักนิด เขาดูร้ายและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก... "กลัวฉันเหรอ" ชายหนุ่มมองหน้าถามร่างบางด้วยแววตายิ้มร้ายออกมา เขาไม่ใช่เตวินทร์คนเดิม ไม่ใช่เลย... "ฉันไม่ได้กลัว ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วย" คนตัวเล็กก็พยายามทำตัวปกติเอ่ยถามคนตรงหน้า "ก็นั่นน่ะสิ...ทำไมต้องกลัว" ทันทีที่ปากหนาพูดจบ หญิงสาวก็เผลอลอบกลืนน้ำลายลงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ดวงตาคมของเขา...มันดูร้ายกาจและแฝงไปด้วยความดุดันน่ากลัว "ปล่อยฉันสักที ฉันต้องไปเรียน..." "ถ้าไม่กลัว ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นทำเอาร่างบางชะงักไป "หนีอะไร" "เมื่อกี้ไง เธอตั้งใจหลบหน้าหนีฉันมาไม่ใช่เหรอ" "ฉันแค่อยากเข้าห้องน้ำ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลยสักนิด" วาเลนตอบกลับอย่างพยายามเข้มแข็ง ไม่อ่อนใส่อีกคน "งั้นเหรอ งั้นเธอ...ทำไมไม่ลงวิชาแซมดี้กับพวกฉันแล้ว?" คนตัวเล็กก็นิ่ง ซึ่งท่าทีของเธอทำเอาใบหน้าหล่อแสยะยิ้มออกมา "กลัวสินะ" "กลัวงั้นเหรอ? เหอะ ฉันต้องกลัวอะไร" "ไม่รู้สิ ฉันมั้ง" ดวงตาคมเอ่ยพร้อมกับยิ้มมองหน้าหญิงสาว "ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรนาย" วาเลนตอบพร้อมกับมองหน้าอีกคนกลับไปแววตาไม่ยอม "ก็ทำให้เห็นสิ ว่าไม่ได้กลัว" "..." เจ้าของใบหน้าเล็กก็นิ่งไม่ตอบ มองหน้าคนตัวสูงสีหน้าสั่นไหวแต่พยายามทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไร "หึ" เตวินทร์ยังคงยิ้มออกมาด้วยท่าทีกวนใส่คนตัวเล็กทำให้หญิงสาวเริ่มโมโห "ได้ ฉันจะลงวิชาอาจารย์แซมดี้กับพวกนาย..." "...นายจะได้รู้ไง ว่าฉันไม่ได้สนใจหรืออะไรนายเลย ก็แค่อดีตของเดิมพัน ฉันต้องสนใจอะไรด้วยเหรอ" ริมฝีปากบางเอ่ยก่อนจะยิ้มมองหน้าคนตัวสูงด้วยความตั้งใจกวนเขากลับ ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผล...รอยยิ้มกวนที่เคยฉายบนใบหน้าหล่อค่อย ๆ หายไปเปลี่ยนเป็นสีหน้านิ่งเรียบขึ้นมาแทน "ก็ดี แล้วเธอจะรู้ว่า ไอ้คำที่ฉันเคยบอกว่าอย่าให้ฉันเจอเธออีก...มันเป็นยังไง"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more