ตลอดเวลาที่เรียนฉันแทบไม่มีสมาธิเลย อะไรที่อาจารย์สอนแทบไม่เข้าหัวสมอง ยิ่งใกล้เวลาหมดคาบเรียนยิ่งแล้วใหญ่ใจมันพะว้าพะวังนึกถึงแต่ผู้ชายคนนั้น พอแยกกับเพื่อนๆ เสร็จฉันก็เดินใจลอยมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังคณะ
ยืนมองรถสปอร์ตเจ้าปัญหาที่ติดเครี่องจอดรออยู่ที่ลานจอดรถด้วยความหนักใจ สับกระส่ายราวกับหนูติดจั่น ถ้าไม่ได้กุญแจคืนก็เข้าบ้านไม่ได้แล้วยังโทรศัพท์อีก เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นสุดท้ายก็จำใจเดินตรงไปหารถสปอร์ตหรูสีเทาเข้มที่ติดเครื่องดังกระหึ่มอยู่ ยืนละล้าลังไม่กล้าเปิดประตูรถเข้าไป
บานกระจกรถเลื่อนลงมาจนมองเห็นใบหน้าเคร่งขรึมที่มองจ้องเธอเขม็ง เตชินทร์อดทนอยู่นานเมื่อเห็นเธออ้อยอิ่งไม่ยอมเดินมาที่รถ พอเดินมาถึงก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมเปิดประตูขึ้นมานั่งในรถสักทีจนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“รีบขึ้นรถสิ จะยืนอยู่แบบนั้นจนรากงอกเหรอไง” ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกเสียงเข้ม
ปากเสียชะมัด นึกว่านิสัย
