EP.2

1945 Words
เสียงเพลงที่ดังขึ้นบริเวณสวนหน้าบ้านทำให้ลีอาที่นั่งดูทีวีอยู่ลุกขึ้นและเดินออกมามองดูจากตรงระเบียงห้อง สายตามองดูผู้คนจำนวนหนึ่งทั้งหญิงและชายที่นั่งทานทานอาหารอยู่ตรงสนามหน้าบ้าน เด็กสาวไม่ได้สนใจอะไรมากก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้ลีอารีบลุกออกไปเปิดประตู สายตามองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มหวานให้ “พี่เอง เห็นอาพิมพ์บอกว่าน้องปวดท้องเหรอ ตอนเย็นก็เห็นทานข้าวไปนิดเดียว หิวไหม? ให้แม่บ้านทำอะไรให้ทานดีไหมจ๊ะ” “เอ่อ..หนูไม่หิวค่ะ ขอบคุณพี่มิล่าที่เป็นห่วงนะคะ” “ถ้าอยากทานอะไรก็บอกแม่บ้านได้นะ พี่ไปล่ะ” “ค่ะ” ฉันยิ้มตอบเธอ สายตามองตามร่างบางที่เดินออกไปจนลับตาก่อนจะปิดประตูลงและเดินกลับมาหย่อนตัวลงนั่งลงบนเตียง หลังจากเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงเสียงเพลงด้านล่างก็เงียบสนิทลง สักพักแม่ก็กลับเข้ามาในห้องนอน ฉันนอนกระสับกระส่ายและตอนนี้ท้องก็เริ่มร้องเพราะความหิว เมื่อตอนเย็นฉันทานข้าวไปนิดเดียวเอง ใจหนึ่งก็สั่งให้เลิกคิดถึงอาหารและพยายามข่มตาให้หลับไปแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว สายตามองดูโทรศัพท์มือถือที่เวลาตอนนี้ก็เกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว ดึกขนาดนี้ทุกคนก็คงน่าจะเข้านอนกันหมดแล้ว คืนนี้ฉันคงไม่ซวยเหมือนคืนก่อนอีกมั้ง พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง สายตาเหลือบมองดูแม่เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง เด็กสาวค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่าง เวลานี้ไฟในบ้านตรงชั้นล่างก็ปิดสนิทเหลือเพียงแสงไฟนอกบ้านเท่านั้นที่ยังสว่างอยู่ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องครัว มือเล็กกดเปิดสวิตซ์ไฟก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นในครัว สายตามองดูผลไม้ นมและน้ำผลไม้และพวกอาหารสดต่างๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบจานผลไม้ออกมา “ทำอะไรอยู่” “ว๊าย!” ลีอาอุทานออกมาอย่างตกใจ ร่างบางสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบหันไปมองทางต้นเสียง สายตามองดูชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัว “หึ ขวัญอ่อนจริงนะ” ชินพยายามกลั้นขำกับท่าทีลลุกลี้ลุกลนของเด็กสาวตรงหน้า “หนูแค่มาหาอะไรกิน ขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเก็บจานผลไม้ไปไว้ในตู้เย็นตามเดิมก่อนจะหยิบขวดนมขึ้นมาถือไว้แทน ‘..ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้นะ เจอใครไม่เจอดันมาเจอหมอนี่อีก..’ “เดี๋ยวสิ กินแค่นมจะอิ่มเหรอไง” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ เด็กสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าตู้เย็น “คะแค่นี้ก็พอแล้ว” “เอาผลไม้ในจานไปกินสิ เมื่อกี้ฉันเห็นเธอหยิบมันออกมาไม่ใช่เหรอไง” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบจานผลไม้ออกมายื่นส่งให้เธอ ลีอามองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจยื่นมือออกไปรับจานผลไม้ออกจากมือเขา กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ลอยออกมาจากตัวเขาทำให้เธอถอยออกห่างจากตัวเขาทันที “เธอนี่ มองไปมองมาก็น่ารักดีนะ อายุเท่าไหร่แล้ว” “สะสิบเจ็ด” “สิบเจ็ด? อืม..แต่ทำไมอะไรบนตัวถึงดูเล็กไปหมด” ชายหนุ่มสำรวจสายตามองไปตามเรือนร่างของเธอ คำพูดและสายตาที่มองมาอย่างเปิดเผยทำให้ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นสีแดงระเรื่อ แววตากลมโตสั่นระริกด้วยความไม่พอใจขณะที่มือเล็กจับจานผลไม้ในมือไว้แน่นก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น เธอไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องครัว โดยที่มีชายหนุ่มเดินตามหลังเธอมาติดๆ “ฉันยังพูดไม่จบเลย จะรีบไปไหน” “ยะอย่ามาจับหนูนะ” ลีอาชะงักนิ่งตัวชาเมื่อมือของเขาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงเมื่อมืออีกข้างของเขาค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับต้นแขนอีกข้างของเธอ “ถ้าจับมากกว่านี้เธอจะทำไม ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนั้นไปบอกใคร คำพูดปากเปล่าใครเขาจะไปเชื่อกัน” ที่จริงเขาไม่คิดว่าเธอจะเอาเรื่องระหว่างเขาและมิลลี่ไปบอกคนอื่น แต่พอมาเห็นหน้าตาและท่าทางตื่นกลัวของเด็กสาวตรงหน้ามันก็ทำให้เขารู้สึกสนุกและอยากหาเรื่องแกล้งเธอเท่านั้นเอง “เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แล้วพี่คิดว่าหนูจะได้ประโยชน์อะไรถ้าเอาเรื่องนั้นไปพูดกัน แล้วพรุ่งนี้หนูก็จะออกจากบ้านพี่แล้ว หนูขอให้เรื่องทั้งหมดมันจบลงแค่นี้จะได้ไหมคะ” ลีอาพูดเสียงดังตอบเขา สายตามองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อเขายังจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย “ฉันอยากได้อะไรเป็นหลักประกันหน่อย” ชายหนุ่มดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน เขาโน้มใบหน้าลงไปหาเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจ เธอพยายามจะพูดทักท้วงแต่ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของเขา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามากวาดไปรอบโพรงปาก ตวัดลิ้นชิมรสหวานในปากเล็กอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบดริมฝีปากไปตามเรียวปากอวบอิ่มของเธอ “หวานดี ..ถือไว้ดีๆ อย่าปล่อยให้จานผลไม้หลุดมือล่ะ” มือหนาจับจานผลไม้ที่กำลังจะเลื่อนหลุดออกจากมือเธอ สายตามองดูเด็กสาวผ่านความมืดสลัว “อย่า! ถ้ายังไม่หยุดหนูจะตะโกนให้ลั่นบ้านเลย ปล่อยสิ!” “อยากลองทำแบบนั้นบ้างไหม ฉันสอนให้ได้นะ” ชินโน้มใบหน้าลงไปกระซิบตรงใบหูเล็กก่อนขบเม้มมันเบาๆ “มะไม่เอา หนูบอกให้ปล่อยไง!!” “หึ..โนบราด้วยเหรอ เด็กๆ แบบเธอก็ซ่อนรูปเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มสอดมือทั้งสองข้างเข้าไปใต้เสื้อยืดและขยำหน้าอกของเธอเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงกางเกงขาสั้นของเธอ มือของเขาเริ่มป้วนเปี้ยนบนเนินเนื้อใต้ร่มผ้าก่อนที่นิ้วมือจะสอดแทรกเข้าไปหาร่องเล็กที่เปียกชื้นภายใต้แพนตี้ ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกและเริ่มรู้สึกหวาดกลัวไปกับสัมผัสของเขา “อื้ออ..อย่า!!” ลีอาเผลอปล่อยจานผลไม้ในมือก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงบนพื้น ทันทีที่จานแก้วกระทบลงบนพื้นมันก็แตกกระจัดกระจายและเศษแก้วบางส่วนยังกระเด็นมาถูกเท้าเธอ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ซึมออกมา “โอ๊ย! เจ็บ!!” เด็กสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บก่อนจะขยับตัวถอยร่นไปด้านหลัง “บ้าชิบ! ยัยเด็กบื้อ! อย่าเพิ่งขยับจะได้ไหม มืดๆ แบบนี้เดี๋ยวก็เดินไปเหยียบเศษแก้วเข้าหรอก” ชินมองดูแผลที่เท้าเธอด้วยความตกใจ เขาคว้าตัวเด็กสาวไว้ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัวที่ไฟยังเปิดสว่างอยู่ เขาค่อยๆ วางตัวเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะรีบก้มลงมามองดูเท้าเธอที่มีเลือดซึมไหลออกมาและแผลเล็กๆ ที่นิ้วเท้า “ดีที่ไม่ลึกนะ เดี๋ยวฉันไปหาอุปกรณ์มาทำแผลให้” “ไม่ต้อง! แผลแค่นี้เอง เดี๋ยวหนูไปทำแผลเองได้” “อย่าดื้อจะได้ไหม! นั่งรออยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวฉันมา” ชายหนุ่มเดินหายไปสักพักก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับมณี ชินมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เขาหยิบกล่องใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมาจากมือของพี่มณีก่อนจะบอกให้เธอไปเก็บกวาดเศษจานที่แตกกระจายอยู่ด้านนอก เด็กสาวมองดูชายหนุ่มที่กำลังทำแผลให้เธอด้วยความแปลกใจ เขาดูคล่องมากเหมือนเคยทำแผลบ่อยๆ “เจ็บไหม” ชินเงยหน้าขึ้นมามองเด็กสาวที่กำลังจ้องมองเขาไม่วางตา “ไม่เจ็บแล้ว เอ่อ..หนูจะกลับห้องแล้ว” “เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง” “ไม่ต้อง หนูเดินไปเองได้” “อุตส่าห์ทำแผลให้ ไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ” “ทำไมหนูต้องขอบคุณด้วย เพราะพี่แหละหนูถึงมาเจ็บตัวแบบนี้” “เพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก ฉันบอกให้ถือมันดีๆ ไง” “…” ‘..ไอ้ผู้ชายเหี้ย สันดานเสีย เป็นเพราะนายต่างหาก ทำแบบนั้นกับฉันแล้วยังมาพูดแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ไม่มีแม้คำขอโทษหรือจะสำนึกผิดเลยด้วยซ้ำ..’ ลีอาได้แต่คิดในใจก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น “ชิน! ลีอา! พวกเธอมาทำอะไรกันในห้องครัว” ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงเรียกของหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาในครัว ชายหนุ่มมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยและท่าทางปกติแตกต่างจากเด็กสาวที่รีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน “พะพี่มิล่า เอ่อ.. หนูหิวเลยมาหาอะไรกินค่ะ พอดีทำจานใส่ผลไม้หลุดมือแล้วพี่ชินมาเจอพอดีเลยช่วยทำแผลให้ค่ะ” พอได้โอกาสเธอรีบสะบัดมือหนาที่จับข้อมือออกทันทีและรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องครัว “เอ่อ..ชินทำแผลให้ลีอาเหรอ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ” มิล่ามองหน้าชินอย่างแปลกใจและรีบเดินเข้ามาดูผ้าปิดแผลบนเท้าข้างซ้ายของลีอาและพลาสเตอร์ปิดแผลที่นิ้วเท้าด้านขวา “เป็นแผลที่เท้านิดหน่อยค่ะ ถ้ายังไงหนูขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะคะ” “เดี๋ยวฉันจะพาไปส่งที่ห้อง” ชินที่ฟังอยู่พูดแทรกขึ้นมา สายตาคมมองหน้าเด็กสาวที่เดินไปยืนหลบอยู่ข้างหลังมิล่า “ไม่ต้อง! หนูไปเองได้” ลีอาไม่ได้สนใจว่าเขาจะพูดอะไรออกมาอีก ขืนโต้เถียงกับเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอรีบเดินออกมาจากในห้องครัวทันทีก่อนจะเดินไปขอโทษพี่มณีที่กำลังเก็บกวาดเศษจานที่แตกอยู่ “มิล่าไปหาชินที่ห้องแล้วเห็นชินไม่อยู่ในห้องน่ะ พอดีได้ยินเสียงของตกแตกเลยเดินลงมาดู” มิลเดินเข้ามาพูดใกล้ๆ เพื่อให้ได้ยินแค่เธอและเขาแค่สองคน “คืนนี้อย่าเลย ฉันง่วงแล้วแถมพรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้าด้วย” ชินมองหน้ามิล่าแว็บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้มิล่าไปมหาลัยพร้อมชินได้ไหม” “อืม” มิล่ามองตามหลังชายหนุ่มที่เดินหัวเสียออกไปจากห้องครัวอย่างผิดหวัง เธอหันไปมองแม่บ้านที่กำลังเดินเข้ามาในครัวแว็บหนึ่งก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นไปบนห้อง
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD