หลงรักลับน้องสาวเพื่อน

ตอนที่ 1 ฟันแล้วเขี่ยทิ้ง

(ครืด ครืด ครืด)

"อื้อ! ว่าไงไอ้ษา"

กัปตันรับสายเพื่อนสนิท น้ำเสียงงัวเงีย

"ตอนนี้น้องสาวกูอยู่ไหนวะ กูติดต่อไม่ได้"

กัปตันสะดุ้งลุกขึ้นนั่งตรงปลายเตียง

"นะ...นอนอยู่อีกห้อง น้องมึงเมามาก อ้วกใส่กูด้วย กูไม่รู้จักบ้านน้องมึง เลยพามาที่บ้านกู เมาแล้วก็บ่นว่าหิวไส้กรอก กูก็เลยหาให้กินแล้วก็หลับไป สงสัยยังไม่ตื่น มึงบอกกูเองถ้าน้องมึงยังไม่หายบ้า อย่าปล่อยให้กลับบ้าน"

กัปตันร่ายยาวอย่างคนมีพิรุธ

"อื้อ"

ร่างบอบบาง ผิวขาวเนียน หุ่นราวกับนางแบบ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนกำลังคุยโทรศัพท์ ร่างกายสาวปวดระบมไปทั่วเรือนร่าง โดยเฉพาะบริเวณกลางกายสาวที่รู้สึกเจ็บแสบระบมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อื้อ ใครโทร...อุ๊บบบ!"

มือหนารีบปิดปากหญิงสาวข้างกายทันที

"นั่นเสียงใครวะไอ้ตัน"

"ไม่มี๊ มึงหูฝาดแล้ว กูเปิดทีวีเสียงดังไปหน่อย กูนอนต่อนะ ถ้าน้องมึงตื่นเดี๋ยวกูจะรีบไปส่ง ส่วนรถของน้องมึงกูจะให้ลูกน้องมึงขับตามไป"

"เออๆ กูฝากด้วยไอ้ตัน"

"เออ มึงไม่ต้องห่วงหรอก"

จบสายสนทนา

"อื๊อ! พี่กัปตัน พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย"

"ก็เอามือปิดปากนัตตี้ไง ไอ้ษามันโทรมา พี่ไม่อยากให้มันรู้ว่าเราสองคนนอนห้องเดียวกัน"

"แล้วนี่นัตตี้ มานอนห้องพี่กัปตันได้ยังไง"

วรรณษา ขมวดคิ้ว

"นัตตี้เมามาก ไอ้ษาฝากให้พี่ดูแลนัตตี้ พี่ไม่รู้จักบ้านนัตตี้พี่ก็เลยพามานอนบ้านพี่ รอให้นัตตี้ตื่นก็จะพาไปส่งบ้าน"

วรรณษา มองไปรอบๆห้องนอนกว้างขวางหรูหราสมฐานะลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงงานผลิตไวน์ชื่อดังทั้งในไทยและประเทศฝรั่งเศส

วรรณษา มองไปทั่วๆทุกมุมของห้อง จนสายตามาหยุดอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาหยักได้รูป ทรงผมUndercut มีหนวดเคราบางๆ หล่อเหลาคมคายสไตล์ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ทำให้ใจของวรรณษาเต้นแรงเสมอ

หญิงสาวหลุดจาดภวังค์ สายตาหลุบต่ำลง เพิ่งจะรู้สึกตัวมองเห็นหน้าอกใหญ่ของตัวเองไร้บราเซียห่อหุ้ม หญิงสาวสวมใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่เพียงตัวเดียว แม้แต่กางเกงชั้นในก็ไม่ได้สวมใส่ สายตามองบนเตียงนอนมีร่องรอยของคราบเลือดสีแดงสด ไม่เว้นแม้แต่จุดกลางกายสาวที่มีคราบเลือดเปรอะเปื้อน

วรรณษาใจหล่นวูบ ไม่คิดไม่ฝันว่าเพื่อนสนิทของพี่ชายจะขืนใจเธอในตอนที่เมาขาดสติ หญิงสาวน้ำตาคลอจ้องหน้าผู้ชายที่พรากพรหมจรรย์ของเธอด้วยอาอารมณ์โกรธ

"พี่กัปตันทำแบบนี้ทำไม พี่ฉวยโอกาสขืนใจนัตตี้ตอนเมา ทำไมพี่ทำได้ลงคอ พี่ยังเห็นนัตตี้เป็นเป็นน้องเฮียษาอยู่ไหม ฮึก..ฮื่อๆ"

"นัตตี้ มันไม่ใช่แบบนั้น"

"แล้วมันแบบไหนคะพี่กัปตัน พี่พานัตตี้มาตอนเมา แล้วใครมันเป็นคนเปลี่ยนชุดให้นัตตี้ เสื้อผ้าของนัตตี้อยู่ไหน พี่มันคนฉวยโอกาส"

"พี่ไม่เคยฉวยโอกาส พี่ไม่ได้ขืนใจนัตตี้ แต่...."

"แต่นัตตี้ยอมพี่เอง พี่จะบอกแบบนี้เหรอคะ ถึงนัตตี้จะยอมพี่ พี่ก็ไม่ควรทำกับนัตตี้แบบนี้ ฮื่อ..ฮื่อ"ๆ!

กัปตันไม่พูดอะไรได้แต่นั่งนิ่งตามสไตล์ที่เจ้าตัวเป็นคนนิ่งๆสมกับฉายาคาสโนว่าหน้านิ่งร้ายลึก

วรรณษาเหลือบไปมองกระจกบานใหญ่อยู่ระหว่างปลายเตียงนอนติดทางเดินเข้าห้องน้ำ เนินอกขาวและลำคอมีรอยช้ำแดงหลายจุด

วรรณษาถอนหายใจ ไม่พูดอะไรต่อ

(ก๊อกก๊อกก๊อก)

"คุณกัปตันคะ ชุดที่ให้ซักแห้งแล้วค่ะ"

กัปตัน อยู่ในร่างเปลือยช่วงบน ช่วงล่างสวมใส่เพียงกางแกงบ็อกเซอร์รัดรูปตัวเดียว มือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวมามัดรอบเอว แง้มประตูยื่นมือไปเอาชุดของวรรณษาที่ตนสั่งให้คนใช้เอาไปซักอบแห้ง

"นี่มันรอยอะไรคะ พี่กัปตัน"

วรรณษาชี้ไปตรงลำคอขาวที่มีรอยแดงช้ำ

"รอยดูดไง"

(ตุบตุบตุบ) วรรณษาทุบเข้าที่อกแกร่งรัวๆ

"โอ๊ะโอ๊ย! นัตตี้! ทุบพี่ทำไม"

"ฮึก..ฮื่อๆๆ พี่กัปตันทำแบบนี้ทำไม พี่ขืนใจนัตตี้นัตตี้ทำไม"

สองมือใหญ่คว้าข้อมือเล็กสองข้างบีบไว้แน่น

"นัตตี้ พี่ไม่ได้ขืนใจนัตนี้ หยุดโวย ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่จะไปส่งที่บ้าน รถของนัตตี้จอดอยู่ที่ผับ พี่จะให้ลูกน้องขับรถของนัตตี้ตามไปทีหลัง"

สองมือสบัดข้อมือเล็กออกจนหญิงสาวถลาล้มตะแคงข้างในท่านั่ง

ร่างหนาเดินไปริมระเบียงกดไฟแช็คจุดบุหรี่สูบเชิดหน้าพ่นควันคลุ้ง หางตาเหลือบมองคนร่างบางที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำ

"ซี๊ดดด! แสบ"

ร่างบางเจ็บแสบบริเวณกลางกายสาว ปวดระบมไปทั่วร่างกาย เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จหญิงสาวก็เดินมานั่งลงปลายเตียง สายตามองเห็นคราบเลือดเปรอะเปื้อนเต็มที่นอนทำให้หญิงสาวใจวูบไหวอีกครั้ง

"ไปรอพี่ที่ลานจอดรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

กัปตันมองดูคนร่างเล็กที่เอาแต่จ้องมองคราบเลือดด้วยสีหน้าเศร้าซึม จึงบอกให้หญิงสาวลงไปรอที่โรงจอดรถ

"แก เมื่อคืนฉันเห็นคุณกัปตันพาสาวมานอนที่บ้าน เห็นอุ้มกันเดินหายไปในห้องนอน ฉันนึกว่าฉันนอนละเมอ ไม่เคยเห็นคุณกัปตันพาใครมา ฉันนึกว่าฉันตาฝาดเลยตามไปดู "

"แล้วเป็นไงบ้าง แกเห็นอะไรบ้าง"

วรรณษาที่กำลังเดินลงจากบรรไดบ้านหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินสองสาวใช้กำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของเธอ

"ฉันไม่เห็นหรอกแก"

"โถ่เอ๊ย!แล้วแกจะพูดทำไมวะนังนิ่ม"

"ฉันไม่เห็นแต่ฉันได้ยินเต็มสองหูน่ะสิ"

"แกได้ยินอะไร พูดมาสินังนิ่ม"

"ก็ได้ยินเสียงเตียงโยก ดังเอี๊ยดอ๊าด เสียงผู้หญิงที่มากับคุณกัปตัน ร้องคราง ซี๊ดซาด อื๊ออ๊า เจ็บๆเสียวๆ แล้วคุณกัปตันก็พูดว่าไส้กรอกของพี่อร่อยไหม สักพักคุณกัปตันก็บอกว่าให้นอนนิ่งๆอย่าดิ้นจะได้ไม่เจ็บ ก็พากันร้องครวนครางซี๊ดเสียวเกือบครึ่งชั่วโมงอ่ะแก ฉันง่วงก็เลยรีบลงมา"

"ฉันว่าผู้หญิงโดนเปิดซิงแน่เลยแก เจอไส้กรอกใหญ่เข้าไปคงจะระบมทั้งตัว คุณกัปตันนี่ไม่เบาเลย"

เมื่อเห็นว่าเสียงทั้งสองคนเงียบไป วรรณษาจึงเดินลงบรรไดตรงไปโรงจอดรถ

"เขาไม่ได้ขืนใจฉันอย่างที่เขาบอก ก็คงเป็นฉันสินะที่บ้า เมาจนยอมให้เขานอนกระแทกได้ง่าย หึหึ"

หญิงสาวยิ้มหยันสมเพชให้กับความใจง่ายของตัวเอง

ไม่นานนักร่างใหญ่ ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำกางเกงสแล็คสีเดียวกันเดินมาถึงรถ ใบหน้าหล่อเหลายังคงสีหน้าเรียบนิ่ง

"ขึ้นรถ คอยบอกทางพี่ด้วย"

ชายหนุ่มหยิบแว่นตากันแดดสีดำออกมาใส่ รถสปอร์ตหรูเฟอร์รารี่สีดำขับออกจากคฤหาสน์หรูมุ่งหน้าไปตามถนนสายหลัก ภายในรถเปิดเพลงสากลเบาๆ ทั้งคู่ยังคงเงียบไม่ได้คุยอะไรกันนอกจากหญิงสาวเป็นคนบอกทาง

รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดริมกำแพงสูง เห็นแค่กำแพงบ้านก็บ่งบอกถึงฐานะความเป็นอยู่ของคนบ้านนี้ เขาเคยมาหาพรรษาที่นี่เมื่อครั้งที่ยังเรียน ม.ปลาย ตระกูลศรานันนทวัฒน์ร่ำรวยจากธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ แต่วรรณษาไม่ยอมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพราะเธอห่วงคุณย่า ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ชีวิตเธอก็อยู่แต่กับคนเป็นย่า แม้แต่พี่ชายอย่างพรรษาก็ไม่ค่อยมาใส่ใจเธอ เพราะทั้งสองเป็นพี่น้องต่างมารดา

"รถของนัตตี้ พี่จะให้ลูกน้องขับมาส่ง ขอกุญแจด้วย"

วรรณษา ส่งกุญแจให้กับคนหน้านิ่ง

"แล้วเรื่องที่นัตตี้นอนกับพี่ ห้ามบอกใคร โดยเฉพาะไอ้ษา"

"พี่กัปตันไม่ต้องกลัวว่านัตตี้จะบอกเฮียษา เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ถ้าเขาสนใจหรือเป็นห่วงนัตตี้ เขาคงไม่ปล่อยให้นัตตี้ไปกับพี่แบบนั้นหรอกค่ะ"

"ก็ดี"

"แล้วเรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...พี่กัปตันจะปล่อยผ่านไปแบบนี้หรอคะ นัตตี้เป็นผู้หญิง นัตตี้เสียเปรียบทุกอย่าง พี่จะนิ่งเฉยแบบนี้หรอคะ"

กัปตันนั่งหน้านิ่ง สายตาเย็นชาจ้องมองวรรณษา

"แล้วจะให้พี่ทำยังไง นัตตี้เมาพี่พากลับบ้านพี่ พี่มาส่งนัตนี้ถึงบ้านมันก็หมดหน้าที่ของพี่แล้ว เหลือแค่ให้ลูกน้องพี่ขับรถมาส่งนัตตี้ ก็แค่นั้น"

"พี่พูดง่ายมากเลยนะคะ พี่จะทำกับนัตตี้เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่พี่เคยฟันแล้วเขี่ยทิ้ง มันไม่แฟร์สำหรับนัตตี้ เพราะนัตตี้เมา ถ้านัตตี้ไม่เมาพี่คิดเหรอคะ ว่าคนแบบนัตตี้จะยอมนอนอ้าขาให้พี่เอา"

"หยุดพูดได้แล้วนัตตี้! มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่มีความจำเป็นที่พี่จะต้องมารับผิดชอบอะไร แล้วก็นิสัยที่ไปเที่ยวจนเมาควบคุมตัวเองไม่ได้อ่ะ เลิกซะ จะได้ไม่เที่ยวไปนอนอ้าขาให้ใครเขาอีก"

(เพี๊ยะ) วรรณษา ตบหน้าชายหนุ่มจนเป็นรอยแดง

"ถึงนัตตี้จะเมาจนจำอะไรไม่ได้ นัตตี้ก็ไม่เคยไปนอนให้ใครเอา นอกจากพี่ พี่กัปตันอย่ามาดูถูกนัตตี้แบบนี้ ฮึก...ฮื่อๆ"

ดวงตากลมสวยปล่อยให้น้ำหยดใสไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ

"มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องมาคาดหวังอะไรกับคนอย่างพี่ ลงไปได้แล้ว!"

"พี่ก็อย่ามาคาดหวังว่านัตตี้จะยอมให้เรื่องมันจบแค่ตรงนี้"

(ปั้ง) ร่างบางก้าวขาลงจากรถปิดประตูรถเสียงดัง แล้วเดินเข้าบ้านทันที

-------------------