พายุซ่อนรัก

ไม่ได้บังคับ

"ฝนนี่สวยมากเลยเนาะ เดี๋ยววาจะให้พี่พอร์ชจีบ" แพรวาพูดหลังจากที่ปลายฝนหันหลังกลับไปทำงานในร้านแล้ว

"ทำไมต้องให้พอร์ชจีบปลายฝน"

"พี่พอร์ชเขาก็ชอบปลายฝนนะคะพี่พายุ เขายังชมเลยว่าฝนสวยมาก"

ก็จริงอย่างที่แพรวาพูด ใครๆก็มองว่าปลายฝนสวยทั้งนั้นแหละ ขนาดเขายังมองว่าสวยเลย และถ้ายิ่งคนอย่างน้องชายเขาออกปากว่าสวยแล้วล่ะก็ คนนั้นก็คือคนที่สวยจริงๆ

"มีคนมาจีบปลายฝนบ้างมั้ย"

"มีสิคะ เยอะแยะ"

แพรวามัวแต่สนใจชิ้นหมูที่กำลังสุกอยู่บนเตาทำให้ไม่ทันได้สังเกตุสีหน้าของคนเป็นพี่ที่กำลังคิดทำอะไรบางอย่าง

"เดี๋ยวมานะคะ วาไปเข้าห้องน้ำแปปนึง"

แพรวาลุกออกไปแล้ว พายุจึงเดินไปหาปลายฝนที่กำลังยกลังน้ำอัดลมออกมาจากด้านในร้าน

"ไม่เจ็บแผลหรือไงทำไมไม่หยุดพักก่อน"

พายุช่วยรับลังน้ำอัดลมในตอนที่ปลายฝนกำลังจะวางลงบนพื้น

"ขอบคุณค่ะ"

"เลิกกี่ทุ่ม แล้วกลับยังไง"

"เลิกสี่ทุ่มครึ่งค่ะ หนูจ้างวินไปส่ง"

"เลิกงานแล้วอย่าพึ่งกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ไม่รอให้ปลายฝนได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ พายุรีบกลับไปนั่งลงที่โต๊ะก่อนที่น้องสาวจอมสงสัยของเขาจะกลับมา

พายุพาแพรวามาส่งกลับบ้านในเวลาสามทุ่ม แล้ววนรถกลับไปนั่งรอปลายฝนที่ร้านหมูกระทะ เขานั่งมองเธออยู่ในรถยนต์คันหรูด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีผู้ชายวนเวียนมาคุยกับปลายฝนแทบจะตลอดเวลาที่เธอทำงานอยู่ กับบางคนเธอก็ยิ้มให้ กับบางคนเธอแค่พูดด้วยไม่กี่คำ

เขานั่งคิดวนไปมาในระหว่างที่รอปลายฝนเลิกงาน เขาเพิ่งจะเจอเธอครั้งแรกเมื่อวานนี้ วันนี้เขาดันมาตามเฝ้ามองเธอเหมือนคนโรคจิต หน้าใสๆเสียงหวานๆของเธอติดอยู่ในใจเขามาตลอดคืน แม้ในขณะที่กำลังร่วมรักอยู่กับคาริสา

หลานชายคนโตที่มีแต่คนคอยสปอยอย่างพายุ อยากได้อะไรก็ต้องได้ คนเป็นปู่แทบจะหาให้หลานชายได้ทุกอย่าง แต่บางอย่างที่ปู่ให้เขาไม่ได้ เขามักจะหาวิธีทำให้ได้มันมาด้วยตัวเอง อย่างไรเขาต้องได้

เขาปลดล็อคประตูรถเมื่อเห็นปลายฝนกำลังเดินมาที่รถของเขาที่จอดติดเครื่ิองยนต์อยู่

ปลายฝนเพียงแค่เปิดประตูออกแต่ยังไม่ยอมขึ้นมา

"คุณมีอะไรจะคุยกับหนูหรือเปล่าคะ"

"ขึ้นมาก่อนสิ"

ปลายฝนยอมขึ้นไปนั่งบนรถเขาแต่โดยดี เขาคงไม่คิดทำอะไรเธอหรอกมั้งเขารวยออกขนาดนี้

พายุขับรถมาจอดที่ซอยมืดสนิทก่อนจะถึงบ้านเธอ

"คุณจอดรถทำไมคะ"

"เธอจ้างวินมาส่งทั้งที่ทางเปลี่ยวอย่างนี้หรอ"

"ค่ะ ดีกว่าเดินกลับคนเดียวนิดนึง"

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเมื่อไม่มีคำพูดออกมาจากปากของคนทั้งสอง

"หนูลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"พ่อเธอยังมีโอกาสที่จะเดินได้ใช่มั้ย ถ้าได้รับการรักษา"

เขาถามเรื่องนี้มาจากแม่ของเขา ว่าคนที่ขับรถชนเขาเป็นอย่างไรบ้าง

ปลายฝนพยักหน้าแทนคำตอบ เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่น การรักษาคือการต้องพาพ่อของเธอไปกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลอย่างน้อยก็สัปดาห์ละสามครั้ง ซึ่งทุกวันนี้เธอก็หัวแทบหมุนอยู่แล้ว

"มาอยู่กับพี่ แลกกับการรักษาพ่อของเธอมั้ย"

ปลายฝนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตากลมโตของเธอมองเขาด้วยความสงสัย

"เราเลือกสิ่งที่ดีให้ชีวิตได้นะปลายฝน เธอเองก็จะได้เรียนอย่างเต็มที่ พ่อเธอก็จะได้ไม่เป็นภาระให้ในอนาคต" พายุพูดจาหว่านล้อมเพื่อนของน้องสาว เขาอยากครอบครองเธอมากๆแต่เขาไม่สามารถสานสัมพันธ์กับเธอแบบคนรักได้

"ให้เวลาคิด 7 วัน พี่ไม่ได้บังคับเธอนะปลายฝน" พายุขยับกลับไปนั่งตามเดิมแล้วขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ปลายฝนเปิดประตูลงจากรถไปโดยที่ไม่มองหน้าเขาสักนิด เธอคงจะเกลียดเขาไปแล้วแหละ เขารอจนปลายฝนเข้าไปในบ้านแล้วเขาจึงขับรถออกมา

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม ก่อนที่จะถึงห้องนอนต้องเดินผ่านพ่อของเธอที่นอนอยู่หน้าห้องก่อน พ่อของเธอหลับสนิท เธอไม่รู้ว่าจะพยุงชีวิตของเธอและพ่อไปได้อีกนานแค่ไหน แค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากๆแล้ว อย่างน้อยการที่พ่อเธอช่วยเหลือตัวเองได้บ้างก็คงจะดีกว่านี้

ปลายฝนได้แต่นอนพลิกตัวไปมา คำพูดของพี่ชายเพื่อนทำให้เธอนอนไม่หลับ เขาต้องการทำเรื่องแบบนั้นกับเธออย่างนั้นหรอ เธอและเขาเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกเมื่อวานเองนะ

06:30 น.

หลังจากกลับจากรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ปลายฝนก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นชายวัยรุ่นผมยาวรุงรังท่อนบนเปลือยเปล่าเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านเขาสวมเพียงกางเกงขาสั้นบางๆเนื้อตัวดูสกปรกด้วยรอยสักเละเทะเต็มไปหมด

"ใครอ่ะ เข้ามาในบ้านได้ยังไง"

"แฟนชั้นเอง เขาจะมาอยู่ที่นี่ด้วย" ประกายดาวที่เดินตามหลังชายวัยรุ่นออกมาบอกกับปลายฝน

"พี่ดาวไม่มีสิทธิ์เอาใครเข้ามาอยู่ในบ้านนะคะ ฝนเป็นคนจ่ายค่าเช่า" ปลายฝนโกรธมากแต่ต้องระงับอารมณ์ไว้

"มันจะอะไรกันนักกันหนา แกยังต้องให้แม่ฉันป้อนข้าวให้พ่อแกอยู่นะลืมไปแล้วหรอ"

"น้าวดีป้อนข้าวให้พ่อฝน ฝนก็จ้างน้าวดี ไม่ได้ให้ทำให้ฟรีๆสักหน่อย"

"นี่หรอ ที่บอกว่ามีญาติอาศัยอยู่ด้วย"

ชายคนนั้นหันไปพูดกับประกายดาวแต่แววตานั้นแทะโลมปลายฝนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นอยู่ที่ชั้นล่าง

"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ไปหาข้าวกินได้แล้วหิว" ประกายดาวควงแขนพาแฟนหนุ่มไปกินอาหารที่ปลายฝนเป็นคนตื่นขึ้นมาทำไว้ให้พ่อของเธอหน้าตาเฉย

"พี่ดาวถ้าจะกินไปหากินที่อื่นอันนี้ฝนทำไว้ให้พ่อฝน" ประกายดาวไม่สนใจยังคงตักข้าวให้แฟนหนุ่มที่นั่งข้างๆเธอ กับข้าวคือไข่เจียว 3 ฟองและในครัวก็ไม่เหลืออย่างอื่นให้ทำกินอีกแล้ว ปลายฝนจึงไปดึงจานไข่เจียวขึ้นมาถือไว้ นี่คือกับข้าวอย่างเดียวที่เหลือทำไว้ให้พ่อเธอกิน

"วางลง มึงอย่าเยอะอีฝน"

"เฮ้ย แค่ไข่เจียวจานเดียวมันจะอะไรกันนักกันหนาวะ กูยิ่งหิวๆอยู่"

"บอกแล้วว่าให้ไปหากินที่อื่น อันนี้กูทำไว้ให้พ่อกูกิน" ปลายฝนที่เก็บอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่ ขึ้นกูขึ้นมึงกับลูกพี่ลูกน้องเป็นครั้งแรกจึงทำให้ประกายดาวถึงกับปรี๊ดแตก ปรี่เข้าจิกเส้นผมของเด็กสาวทันที