พายุซ่อนรัก

โชคชะตา

ตั้งแต่เสียแม่ไป ปลายฝนก็ลำบากเพราะถึงพ่อของเธอจะรอดมาได้แต่ก็ไม่เหมือนเดิม เขาไม่สามารถเดินเองได้ จึงทำให้ไม่สามารถทำงานได้ภาระจึงมาตกอยู่ที่ปลายฝน ที่พึ่งเรียนอยู่ชั้นม.6 เดิมทีครอบครัวเธอไม่ใช่คนยากจน แต่เพราะพ่อของเธอเอาเงินไปลงธุรกิจกับเพื่อนของเขาโดยที่ไม่ได้ทำสัญญากันไว้เป็นลายลักษณ์อักษรด้วยความเชื่อใจที่พ่อเธอมีทำให้เขาโดนเพื่อนโกงจนหมดตัว บ้านที่เคยมีอยู่ก็โดนยึดเพราะไม่มีเงินใช้หนี้ธนาคารที่พ่อของเธอกู้เงินมาให้เพื่อนลงทุน พ่อของเธอเสียใจมากจนไม่เป็นอันทำอะไร มีแต่แม่ของเธอที่ไม่ดูถูกเงินเล็กๆน้อยๆ ทำขนมออกขายจนได้พอม่ีเงินดาวน์รถยนต์แล้วรับจ้างบรรทุกผักไปส่งตามที่ต่างๆ จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุ

เธอต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อไปรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ที่ตลาดสด

"ฝนแกได้นอนบ้างมั้ยเนี่ยหา ตอนเย็นก็ไปร้านหมูกระทะอีก"

ป้าเจ้าของร้านน้ำเต้าหู้ถามเด็กสาว

"ได้นอนสี่ชั่วโมงจ่ะป้า"

ปลายฝนรับผ้ากันเปื้อนจากเจ้าของร้านมาสวมแล้วไปยืนตักน้ำเต้าหู้ใส่ถุงแทนเจ้าของร้านที่เปลี่ยนไปตัดแป้งทอดปลาท่องโก๋

"อ่ะ นี่ค่าแรงนะฝน"

เจ้าของร้านยื่นเงินหนึ่งร้อยบาทให้เธอ

"ขอบคุณค่ะป้า"

แม้จะเป็นค่าแรงแต่ปลายฝนก็ยกมือไหว้ก่อนรับเงิน เวลาหกโมงเช้าปลายฝนต้องรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ซึ่งก่อนที่จะได้ไปโรงเรียนจริงๆเธอต้องป้อนข้าวหายาให้คนเป็นพ่อกินก่อนที่จะได้ไป ในขณะที่เธอกำลังสวมรองเท้านักเรียนด้วยความเร่งรีบนั้น น้องสาวของแม่เธอก็มายืนรอเพื่อรับค่าจ้างในการป้อนข้าวให้พ่อของเธอในมื้อกลางวัน

"ค่าจ้างชั้นล่ะ"

วดีแบมือตรงหน้าเด็กสาวพร้อมกระดิกนิ้วดิ๊กๆรอเอาเงินจากเธอ ปลายฝนจำต้องควักเงินหนึ่งร้อยบาทในกระเป๋ากระโปรงส่งให้น้าสาวไป

บ้านหลังนี้แม่ของเธอเป็นคนเช่าไว้ ก่อนที่น้าของเธอจะหอบลูกมาขออยู่ด้วยเพราะโดนแม่สามีไล่ออกจากบ้าน น้องสาวของแม่เธอเป็นคนไม่สู้งาน ไปหาทำงานทำได้วันสองวันก็ลาออก บอกว่าเหนื่อย

"แม่ขอเงินบ้างสิ"

ประกายดาวลูกสาวของน้าเธอรีบตะโกนออกมาจากในบ้าน เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีที่สองแล้ว

"แม่มีร้อยนึงพอมั้ย"

"มันจะไปพออะไรล่ะแม่ ข้าวจานนึงก็หมดแล้ว" ประกายดาวกระเง้ากระงอดใส่คนเป็นแม่ ปลายฝนเดินเลี่ยงสองแม่ลูกเตรียมเดินไปโรงเรียน วันนี้เธอเข้าเรียนสายอีกแล้วแน่ๆ

"เดี๋ยว!! นังฝนแกมีเงินอีกมั้ย"

ประกายดาวในชุดนักศึกษาวิ่งมาขวางทางปลายฝนไว้

"ไม่มีแล้วพี่ดาว ฝนให้น้าวดีไปหมดแล้ว"

พูดจบปลายฝนก็เดินเลี่ยงออกมาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เธออายุแค่สิบแปดเองนะ ทำไมต้องมาแบกรับทุกๆอย่างขนาดนี้ด้วย ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ เธอต้องเป็นคนหา น้าวดีกับพี่ประกายดาวไม่เคยหยิบยื่นให้เลยแม้แต่ข้าวสารที่หุงกินด้วยกันก็ไม่เคยซื้อมาเติม ความน้อยใจในโชคชะตาทำให้ปลายฝนต้องเดินร้องไห้ไปโรงเรียน โชคดีที่ค่าอาหารกลางวันถูกเรียกเก็บพร้อมค่าเทอมที่แม่เธอจ่ายไปแล้ว