แกล้งร้ายให้กลายรัก

ระยะทำใจ

“ดีขึ้นไหม?” ปลาบปลื้มเอ่ยถามอัญชัน แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบจากเธอ

เธอลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ ก้าวขาออกมาจากอ่างอาบน้ำ แล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวจนแห้งเงียบๆ โดยที่ไม่พูดไม่จากับเขา

“ใส่เสื้อไอ้น่านก่อนนะ ส่วนชุดเธอ เดี๋ยวฉันเอาลงเครื่องแล้วตากให้” พูดจบก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของน่านฟ้า แล้วหยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ออกมาจากตู้ แม้ว่าจะไม่อยากให้เธอใส่แค่ไหน ก็คงไม่ได้ เพราะขืนให้เธอนอนทั้งที่โป๊ๆ อยู่นั้น คงเป็นปอดบวมพอดี

“ใส่ซะ แล้วก็ไปนอนได้แล้ว” เธอรับเสื้อของน่านฟ้ามากอดไว้ พร้อมกับสูดดมเสื้อของเขาเสียจนปลาบปลื้มรู้สึกหมั่นไส้ ใจก็อยากจะพูดกัดแหละว่าถ้าจะดมขนาดนั้นก็เดินไปเคาะห้องปันปันแล้วเอากับมันเลยสิ แต่สุดท้ายก็ยั้งปากไว้ได้ และปล่อยให้เธอทำอย่างที่ใจต้องการไป หวังว่าที่ทำอยู่มันคงดีขึ้นสำหรับเธอ ส่วนเขา ก็จะคอยอยู่ข้างๆ เธอตรงนี้ จะปากหมาให้น้อยที่สุด เพราะเห็นว่าเสียใจอยู่หรอกนะ ไม่งั้นคงด่าเละไปแล้ว

“ปลื้ม แกจูบฉันทำไม”

“ก็เธอเอาแต่โวยวาย ฉันไม่อยากให้ปันเข้าใจผิดที่เธอเอาแต่เรียกหาแฟนคนอื่น” จุกเลย ชาไปทั้งหัวใจ กับคำพูดของเขา ปลาบปลื้มเองก็รับรู้ได้ เพราะแววตาของเธอมันวูบไหวไปจากเดิม ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงกว้างของน่านฟ้า เตียงของคนที่เธอรัก รักมาตั้งหลายปี

“งั้นฉันไปนอนที่โซฟานะ” ใจก็แอบหวังเล็กๆ ว่าเธอจะเรียกหรือรั้งเขาให้มานอนด้วย จะปลอบประโลมหรืออยู่เป็นเพื่อนอะไรก็ได้ ตอนนี้เขายอมหมด แต่คำตอบที่ได้กลับทำให้ปลาบปลื้มคอตกเดินออกไปนอนที่โซฟา

“ก็ควรจะเป็นแบบนั้น ออกไปก็ปิดไฟด้วย” ปลาบปลื้มจำยอมเดินไปเก็บเสื้อผ้าของอัญชันมาลงถังซัก พร้อมกับปั่นหมาดและตากเอาไว้ที่ระเบียง และคิดว่าพรุ่งนี้คงจะแห้งทัน จากนั้นก็มาทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาว แอบลอบมองไปที่ประตูห้องนอนเป็นระยะๆ ทั้งห่วง ทั้งหวง ทั้งหงุดหงิด และก็ผิดหวังที่เธอทำตัวไร้ค่าแบบนั้น ถ้าเขามาไม่ทัน ไม่รู้ว่าป่านนี้สองคนนั้นจะเลยเถิดกันไปแล้วหรือยัง แม้ว่าน่านฟ้าจะออกปากชัดเจนว่าไม่ได้ชอบอัญชัน แต่ถ้าเธอดันไปแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายที่มีเลือดมีเนื้อแบบนั้น มีหรอที่คนแบบมันจะไม่เอา

เช้าวันต่อมา...

ปลาบปลื้มตื่นขึ้นมาพร้อมกับสภาพที่นอนไม่เพียงพอ ดีหน่อยที่วันนี้เธอและเขาไม่มีคลาสเรียน ตื่นมาเขาก็รีบเอาเสื้อผ้าที่แห้งแล้วเข้าไปไว้ในห้อง เผื่อเธอตื่นขึ้นมาจะได้เปลี่ยน แอบรับไม่ได้ที่เธอจะต้องใส่เสื้อของไอ้น่านฟ้าออกจากห้องไป ถ้าไม่จำเป็น เมื่อคืนก็คงไม่ให้ใส่หรอก

หลังจากที่เอาเสื้อผ้าเข้าไปไว้ในห้อง ก็ออกมานั่งเล่นที่โซฟา รอให้เธอตื่น และรอให้ไอ้เจ้าของห้องกลับมาด้วย เคลียร์ให้มันจบๆ วันนี้ จะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับมันอีก และสาบานได้เลยว่าหลังจากวันนี้ไป เขาจะเป็นคนดึงเธอออกมาจากวังวนความคลั่งไคล้มันให้ได้

ถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้แสดงตัวสักที เอาจริงๆ ทุกคนรู้หมดนั่นแหละว่าเขาชอบเธอ จะมีก็แต่คนโง่แบบเธอนั่นแหละที่ดูไม่ออกเลยว่าเขาชอบเธอแค่ไหน

แกร๊ก แอ๊ด!!

นั่งเลื่อนโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง เจ้าของห้องก็กลับมาแต่ด้วยสภาพที่ดูเหมือนจะหัวเสียเล็กน้อย พร้อมกับหลังมือที่มีเลือดแห้งๆ เกาะอยู่

“มาแล้วหรอ แล้วมือมึงไปโดนอะไรมา?” ปลาบปลื้มเอ่ยถาม ไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไรหรอกนะ ถามเฉยๆ รู้สึกเหงาปาก

“เสือก อัญชันอยู่ไหน?” น่านฟ้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

แกร๊ก แอ๊ด!!

เอ่ยขึ้นได้ไม่นาน ประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับอัญชันที่เพิ่งตื่นนอน สภาพเยิน แทบจะดูไม่ได้ แต่เพราะความสวยที่เป็นทุนเดิมเลยทำให้เธอไม่ได้ดูแย่มากนัก

“อะ เอ่อ...พะพี่น่าน” อัญชันเรียกเจ้าของห้องพร้อมกับหลุบตาลงมองพื้นเล็กน้อย ด้วยความเกร็ง

“นั่งก่อน พี่มีเรื่องจะคุย ให้มันจบๆ ตรงนี้”

“ค่ะ” อัญชันหลุบตาลงต่ำอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับเดินไปนั่งข้างๆ ปลาบปลื้มที่นั่งเล่นโทรศัพท์ ทำทีไม่สนใจเธอ แต่ก็แอบปรายตามองเธออยู่เป็นระยะๆ

“เมื่อคืนจำอะไรได้บ้าง” น่านฟ้าเปิดประเด็น

“เอ่อ จำไม่ได้ค่ะ แต่...อัญไม่ได้ทำอะไรแย่ๆ ลงไปใช่ไหมคะพี่น่าน” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย และปรายตามองเขาเล็กๆ

“ไอ้ปลื้มมันได้เล่าให้ฟังไหมว่าอัญทำอะไรไป” น่านฟ้าถามเสียงเรียบ

“ไม่ค่ะ อัญเพิ่งตื่น”

“เมื่อคืนอัญบุกมาที่คอนโดพี่แล้วก็จูบพี่”

“ไอ้เชี้ยน่าน!!” เป็นปลาบปลื้มที่ตาขวางใส่พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยความฉุน เพราะเขามาไม่ทันได้เห็นตอนที่เธอจูบน่าน คิดว่าจะมาทัน ไม่ทันหรอเนี้ย แม่ง โคตรหงุดหงิด พอรู้ว่าเธอเสียจูบให้มันไปแล้ว

“จะ จริงหรอคะ” อัญชันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความอายปนตกใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะใจกล้าขนาดนั้น

“อื้ม”

“พะ พี่น่านอัญขอโทษค่ะ เมื่อคืนอัญเมา”

“หึ อยากได้มันมากเลยหรือไง” ปลาบปลื้มประชดประชัน

“ก็ไม่งั้นจะบอกว่าเมาไหม!!” เธอโวยวายลั่น ไม่เข้าใจว่าจะย้ำอะไรนักหนา รู้หรอกน่าว่าสิ่งที่ทำไปทั้งหมดมันแย่แค่ไหน แต่ใครจะอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกันล่ะ

“เรื่องพี่กับปัน อัญรู้แล้วใช่ไหม” ร่างเล็กหน้าเสียไปแต่ก็พยักหน้ารับรู้ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบวาบ ก็เพราะรู้ไง ถึงได้ไปเมาหัวราน้ำแบบนั้น

“ค่ะ อัญขอโทษนะคะ อัญคงชอบพี่น่านมากจริงๆ แต่ต่อไปนี้ อัญจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้วค่ะ ขอโทษนะคะพี่น่าน”

“พี่ขอโทษนะอัญ พี่รู้ว่าอัญเสียใจ แต่พี่อยากให้อัญเข้าใจว่าที่ผ่านมาพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับอัญเลย อัญเป็นคนดี อัญเป็นคนน่ารัก พี่เชื่อว่าสักวันอัญต้องเจอคนที่ดี ที่ไม่ใช่พี่หรอก” คำปลอบโยนของน่านฟ้าทำเอาปลาบปลื้มถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง เพราะมันรู้สึกแม่งๆ

“จะบอกว่าตัวเองก็ดี มึงนี่ก็มั่น!!” และไม่วายจิกกัดเขาอีกครา

“ก็ไม่ต้องเสือกสักเรื่องได้ไหม” น่านฟ้าเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ กับความสอดของปลาบปลื้ม ที่ไม่เคยคิดจะเว้นช่องว่างเลยสักครั้ง เอะอะก็จิก ก็กัด ไม่รู้ว่าเกิดเป็นไก่หรือไง ถึงได้จิกเก่งขนาดนี้

“ขอโทษค่ะพี่น่าน แต่เรา...”

“เรายังเป็นพี่น้องกันได้นะอัญ พี่ยังรักและเอ็นดูอัญในฐานะน้องสาว แล้วอย่าไปทำแบบนั้นกับใครนะเข้าใจไหม มันอันตราย” น่านฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความห่วงใย

“ค่ะ ขอบคุณพี่น่านนะคะที่ยังเอ็นดูอัญ และไม่โกรธอัญ ขอโทษอีกครั้งนะคะ รู้สึกแย่จัง” เธอหลบสายตาน่านฟ้า

“ก็ควรรู้สึกแย่ไหม ทำตัวโคตรไร้ค่า อย่าสวยอย่างเดี๋ยว มีสมองด้วย!!”

“ไอ้ปลื้ม!! ก็ไม่ต้องซ้ำเติมกันไหม” แค่โดนผู้ชายที่แอบชอบมาหลายปีปฏิเสธ มันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องคอยย้ำแผลให้ลึกกว่าเดิมด้วยก็ไม่รู้

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวออกไปกินข้าวกัน มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง”

“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ อัญมึนๆ อยากกลับไปพักผ่อนแล้ว” เธอปฏิเสธออกไป จะให้มานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวตอนนี้ คงไม่ไหว เธอรักเขาไปหมดทั้งหัวใจ แม้ว่าจะเคลียร์ชัดแล้ว แต่ก็ยังเลิกชอบตอนนี้ไม่ได้ แค่เห็นหน้าเขา น้ำตาก็พานจะไหลแล้ว แต่ก็ต้องทำเป็นยิ้มรับ ยอมรับความจริงให้ได้ จากนี้ไปคงพักใจไปยาวๆ เจ็บ หน่วงเหลือเกิน พยายามมาตั้งนาน สุดท้ายเป็นได้แค่พี่น้อง ทั้งหน่วง ทั้งจุกในอก

“งั้นก็กลับกันเลย” ปลาบปลื้มพูด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วลากอัญชันออกจากห้องไป เขารู้ว่าตอนนี้อัญชันรู้สึกแบบไหน เขาเองก็ไม่ต่างกัน มันเจ็บนะ ที่เห็นคนที่ตัวเองชอบ ไปบอกชอบคนอื่นต่อหน้าต่อตา แถมยังเห็นเธอเจ็บอีก มันยิ่งทวีคูณความเจ็บเข้าไปอีก แม้ลึกๆ จะดีใจที่เธอไม่สมหวังกับมัน แต่ก็อดที่จะสงสารไม่ได้ คงทำได้แค่อยู่ปลอบข้างๆ นี่แหละ คือหน้าที่ต่อไปที่เขาต้องทำ