นาคนาคา

บทที่ 9

นๅคนๅคๅ ๙

เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน..

"พริกแกงไม่ขึ้นรถโรงเรียนเหรอ" นาคานั่งอยู่บนรถรับส่งนักเรียนเพื่อรอกลับบ้าน พอเห็นพริกแกงเดินผ่านก็รีบกระโดดลงจากรถแล้วเดินไปถามเธอ

"วันนี้พ่อจะมารับ ..สงสัยมาแล้วมั้ง" พริกแกงมองออกไปเห็นรถของพ่อขับมาจอดตรงหน้าโรงเรียนพอดี แล้วพริกแกงก็รีบเดินตรงเข้าไปหาพ่อทิ้งให้นาคามองตาม

เขารู้ดีว่าพ่อของพริกแกงไม่ชอบหน้า ที่จริงคนในหมู่บ้านใครที่มีลูกสาวก็ไม่ค่อยมีใครชอบเขาหรอก เพราะว่าส่วนมากผู้หญิงพวกนั้นจะสนใจเขา แต่ครอบครัวของเขาเป็นแบบนี้ ก็เลยไม่มีใครอยากจะให้ลูกสาวมาคบค้าสมาคมด้วย

แต่ที่จริงยังไม่ใช่ทั้งหมดหรอกเพราะยังมีอีกหนึ่งครอบครัว

"บอกแม่ของนายด้วยนะ พรุ่งนี้แม่ของฉันจะชวนไปทำบุญ" ที่จริงแม่ของน้ำฝนสั่งมาตั้งแต่เมื่อเช้าแต่เธอไม่มีโอกาสบอกนาคาสักที เพราะสายตาของเขาจ้องมองแต่พริกแกง

"เดี๋ยวบอกให้" พูดจบนาคาก็เดินขึ้นไปยืนบนรถสองแถว เพราะตอนนี้เพื่อนๆ ขึ้นมานั่งกันเต็มจนไม่มีที่ให้นั่งแล้ว ทีแรกที่นาคาขึ้นมานั่งเพราะจองที่ไว้ให้กับพริกแกง ส่วนน้ำฝนซึ่งเดินตามหลังเขามาเพราะไม่มีที่นั่งเธอก็เลยไปยืนชิดด้านใน แล้วใช้มือจับด้านบนศีรษะมีลาวให้จับสำหรับคนยืนเกาะเพื่อไม่ให้ล้ม

พอรถขับออกมาจนถึงไฟแดง รถเกิดเบรกกะทันหันน้ำฝนเกือบหัวทิ่ม

เธอแอบมองออกมาดูนาคาเพราะว่าเธอกลัวเขาจะหัวทิ่มเหมือนกันกับเธอ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะล้มเลย ถ้าคนที่ยืนตรงนี้คือพริกแกง เขาก็คงจะไม่ทำเมินเฉยแบบนี้

เลิกคิดได้แล้วน้ำฝนเอ้ยแกจะเอาอะไรไปเทียบกับลูกสาวกำนันวะ ..ได้แต่แอบน้อยใจแต่ก็ไม่รู้ว่าไปน้อยใจเขาในฐานะอะไร ฐานะที่แอบชอบเขางั้นเหรอ คิดแล้วก็อยากจะขำ

รถขับมาเรื่อยๆ ก็มาถึงหมู่บ้าน พอรถจอดให้นาคาก็ลงจากรถแล้วเดินตรงไปที่กระท่อมปลายนา ส่วนน้ำฝนก็เดินกลับบ้านของเธอ

"แขนไปโดนอะไรมาลูก" น้ำค้างแม่ของน้ำฝนเห็นลูกสาวเหมือนจะเจ็บแขนจึงรีบเดินเข้ามาดู

"พอดีรถเบรคแรงไปหน่อยจ๊ะแม่ แขนก็เลยไปกระแทกกับหัวรถ"

"ยืนอีกแล้วสิเรา แม่บอกแล้วเวลายืนให้เกาะแน่นๆ มาเดี๋ยวแม่ทายาให้" แล้วน้ำค้างก็หายามาทาให้ลูกสาว

อีกหนึ่งปีผ่านไป..

ตอนนี้ทุกคนขึ้นมาอยู่มัธยมปีที่ 6 ของโรงเรียนเดิม

เปรี้ยง!

"ฝนตกอีกแล้วไม่รู้จะตกอะไรนักหนาร่มก็ไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย" ตอนนี้ก็คือเวลาเลิกเรียนซึ่งทุกคนต้องรีบไปที่รถรับส่งนักเรียน

สักพักมีรถเก๋งคันงามวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าชั้นเรียนของพวกเขา

พอพริกแกงเดินออกมาเธอก็รีบเดินไปขึ้นรถคันนั้น ตั้งแต่วันนั้นกำนันมารับลูกสาวทุกวันถ้าวันไหนไม่ว่างก็จะให้ลูกน้องมารับ

นาคารู้ดีว่าเพราะอะไร ..ที่กำนันทำแบบนั้นก็เพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้เขาได้สนิทกับลูกสาวของกำนันมากไปกว่านี้ทั้งๆ ที่กำนันก็รู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตลูกสาวของท่านก็คือนาคา

"โอ้ย!! เจ็บๆๆ" พอน้ำฝนเริ่มวิ่งออกมามุ่งหน้าไปที่รถแต่ขาเธอเกิดไปสะดุดล้ม จนหัวทิ่มลงไปกองกับพื้น สมุดหนังสือที่หอบมาด้วยก็เปรอะไปหมด

"เรื่องซุ่มซ่ามนี่ยกให้เธอเลยนะ" นาคารีบเดินตามหลังมากำลังจะบอกให้เธอระวัง แต่ก็ไม่ทันเขารีบเดินไปเก็บของให้น้ำฝนแล้วฉุดแขนเธอให้ลุกขึ้น

"ถ้าจะช่วยแล้วบ่นให้แบบนี้ ไม่ต้องช่วยเลย" น้ำฝนแย่งเอาหนังสือกับสมุดกลับมาจากมือของนาคา แล้วก็รีบเดินไปที่รถ

"ถ้ารู้ว่าเก่งแบบนี้คงไม่ช่วยตั้งแต่แรกหรอก" เขาพูดตามหลังเธอไปแล้วก็รีบเดินไปที่รถเหมือนกัน

วันนี้รถรับส่งวิ่งตามบ้านให้กับเด็กนักเรียน เพราะว่าฝนตกหนักถ้าวันไหนฝนตกรถก็จะวิ่งส่งแบบนี้ประจำ แต่ถ้าวันไหนอากาศดีรถรับส่งจะจอดจุดเดียวปล่อยให้นักเรียนเดินออกกำลังกายกลับบ้านกันเอง

"เจ็บขาเหรอ" นาคาซึ่งยืนอยู่ท้ายรถมองดูตอนที่น้ำฝนกำลังจะก้าวเดินลงเหมือนเธอเดินไม่ถนัด

"........." ถามทำไม ถ้าไม่คิดจะช่วยอยู่แล้วยังจะมาถามอีก ถ้าบอกว่าเจ็บเดี๋ยวก็คงจะต่อว่าให้เราอีก ในสายตาของนายแค่เราหายใจแรงก็คงจะผิดแล้วใช่ไหม ..น้ำฝนทำแค่คิดดวงตาของเธอจ้องมองอีกฝ่ายก่อนที่จะก้าวลงจากรถ

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" นาคาแปลกใจมากเพราะเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาแต่ปากของเธอไม่ได้ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

"จะคุยกันอีกนานไหม ถ้าจะคุยกันก็หลบให้คนข้างหลังลงก่อนได้ไหม" เพื่อนที่รอจะลงรถอยู่ด้านหลังพูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

อะไรกันทำไมนาคาถึงถามแบบนั้น เมื่อกี้เราไม่ได้พูดอะไรสักหน่อยเราแค่คิด หรือว่าเขาจะได้ยินความคิดของเรา ไม่จริงมั้ง หรือว่าจะจริง?

หลายวันต่อมา..

"ทำรายงานกลุ่มอีกแล้ว" พอครูเดินออกจากห้องเรียนไป น้ำฝนก็ก้มฟุบลงกับโต๊ะเรียนพร้อมกับบ่นพึมพำ

"รายงานกลุ่มดีจะตาย จะได้ช่วยกันทำหลายๆ คน" พริกแกงพูดกับน้ำฝนแต่สายตาของเธอไม่ได้มองมาที่เพื่อนเลย

"แบบนี้ไงถึงไม่อยากจะให้มีรายงานกลุ่ม" พอน้ำฝนลุกขึ้นเก็บข้าวของก็แอบมองสายตาของพริกแกงที่มองไปหานาคา

"แกว่าอะไรนะ" พริกแกงหันกลับมาสนใจเพื่อน

"ฉันขอไม่อยู่กลุ่มแกได้ไหม.. เดี๋ยวฉันไปหากลุ่มใหม่อยู่" เพราะรายงานกลุ่มทุกครั้งเธอจะอยู่กลุ่มเดียวกันกับพริกแกงและแน่นอนว่าต้องมีนาคาเข้ามาด้วย

"แกจะไปอยู่กลุ่มไหนกลุ่มอื่นเขาก็ครบทีมกันหมดแล้ว"

"อืมมจริง.." หลังจากที่พูดกับพริกแกงจบน้ำฝนก็รีบหอบเอาของเธอวิ่งออกจากห้องเรียน ..ที่ต้องรีบเพราะป่านนี้เพื่อนคงขึ้นรถรับส่งกันหมดแล้ว ..นี่เรามาช้าอีกแล้วใช่ไหม พอมาถึงรถรับส่งก็พบว่าเพื่อนๆ ขึ้นไปนั่งรอจนเต็มคันรถแล้ว

น้ำฝนจำเป็นต้องได้ไปเบียดกับคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านั้น

"อ้าววันนี้ทำไมแกมาที่รถรับส่งได้ล่ะ พ่อกำนันไม่มารับเหรอ" พอน้ำฝนเห็นพริกแกงเดินขึ้นมาบนรถรับส่งเธอก็เลยถามเพื่อน

"วันนี้พ่อไม่ว่าง" ที่จริงพ่อของเธอสั่งรถรับส่งไว้แล้วว่าให้พริกแกงนั่งด้านหน้ากลับพร้อมรถรับส่ง แต่พริกแกงก็เลือกมายืนข้างหลัง

"ไม่เห็นหรอว่าผู้หญิงเขาขึ้นมา ลุกให้ผู้หญิงนั่งหน่อยสิ" นาคาเดินตามหลังมาเขาเห็นว่าพริกแกงยืนก็เลยหันไปพูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่

แล้วเพื่อนผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นให้พริกแกงนั่ง

น้ำฝนเห็นแบบนั้นก็สร้างความไม่พอใจให้เธอมาก เพราะทั้งที่เธอก็ยืนมาโดยตลอดแต่เขาก็ไม่ได้สนใจแบบนี้เลย แต่เธอก็ไม่ได้หวังอะไรมากแค่ให้เขาเป็นห่วงบ้างแต่ก็ไม่มีเลย..

"สมหมาย"

มันคือเสียงน้ำฝนเรียกให้สมชายจอดรถมอเตอร์ไซค์ เพราะสมชายขับรถมอเตอร์ไซค์ไปกลับเอง

"มีอะไร" สมชายได้ยินเสียงน้ำฝนเรียกเขาก็รีบเบรกรถทันที ตอนนี้เขาไม่ว่าให้เธอแล้วที่เธอเรียกเขาแบบนั้น

"วันนี้เราขอกลับด้วยสิ" แล้วน้ำฝนก็ก้าวลงรถรับส่งนักเรียนเพื่อที่จะไปเกาะท้ายมอเตอร์ไซค์ของสมชายแทน

"ไม่ให้กลับด้วยหรอก.. ถ้ามึงไม่เรียกชื่อกูก่อน"

"กูเรียกก็ได้.." แล้วน้ำฝนก็ขึ้นนั่งซ้อนท้ายสมชายพร้อมกับกอดเอวอีกฝ่ายไว้ "ไปได้แล้วสมหมาย"

🖋ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่