พยาบาทพิศวาส

8

“ไอ้กัลป์ กูว่ามึงทำเกินไปนะ ตอนคุยกันไม่เป็นอย่างนี้นี่หว่า”

อดิศรรีบพูดเมื่อกัลป์เดินออกมาจากห้อง เขาไม่คิดว่ากัลป์จะทำเช่นนี้ อดิศรคิดว่า กัลป์จะทำตามแผนเดิมที่ว่า จับตัวขวัญข้าวมาต่อรองกับคชา แต่นี่ผิดจากแผนเดิมไว้มากโข ถึงแม้ว่าอดิศรจะเจ็บแค้นไม่ต่างกับกัลป์ ทว่าเขาไม่ต้องการให้หญิงสาวคนใดเผชิญเรื่องเลวร้ายแบบเดียวกับพรรณพฤกษา

“แล้วกล้วยไม้รู้เห็นอะไรด้วย ถึงได้ถูกพวกมันทำระยำอย่างนั้น”

กัลป์เสียงเข้มใส่ เริ่มไม่พอใจอดิสรที่ควรเห็นด้วยกับวิธีการของตนมากกว่า การที่กัลป์ไม่ทำตามแผนเดิมเพราะต้องการให้ครอบครัวของคชารู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่เขาโดนบ้าง หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง จากนั้นเขาจะส่งตัวคชาเข้าคุก รับโทษทัณฑ์ที่ทำไว้กับพรรณพฤกษา

“ผมเห็นด้วยกับพี่สอนนะครับคุณกัลป์ ถ้าคุณกัลป์ทำแบบเดียวกับพวกมัน คุณกัลป์ก็ระยำไม่ต่างกับไอ้ช้างนะครับ ถ้าคุณผู้หญิงรู้ว่าคุณกัลป์ทำอย่างนี้ ผมเชื่อว่า คุณผู้หญิงต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ”

ชัยยุทธใจกล้าห้ามกัลป์อีกคน นิสัยของกัลป์ไม่ใช่แบบนี้ กัลป์เป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน มีความเมตตากรุณา แต่กัลป์ที่ทั้งสองเห็นในวันนี้ คนละด้านกลับที่รู้จัก ซึ่งอดิศรกับชัยยุทธรู้ดีว่า สาเหตุนั้นมาจากเรื่องใด

คนถูกเตือนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อมารดา เป็นไปตามที่ชัยยุทธพูด หากเรื่องนี้รู้ถึงหูวชิราภรณ์ นางต้องไม่พอใจแน่นอน แม้ว่าหญิงสาวที่ตนลงโทษนั้นจะเป็นน้องสาวของคนที่ปู้ยี้ปู้ยำพรรณพฤกษาอย่างไม่มีชิ้นดี เนื่องจากวชิราภรณ์สั่งสอนเขามาตั้งแต่เล็กว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร การแก้แค้นไม่ใช่ทางออก แต่มันคือปัญหาที่ไม่มีวันจบสิ้น นางยังคิดอีกแง่ว่า ชาติที่แล้วคงไปก่อกรรมทำเข็ญกับอีกฝ่ายไว้ ชาตินี้จึงมาชดใช้ และขอให้เวรกรรมที่มีต่อกันหมดกันในชาตินี้ ทุกอย่างที่มารดาพูดและกล่าวเตือน กัลป์ยอมรับว่าทำไม่ได้ ใจเขามีแต่ความแค้น เป็นความแค้นที่ต้องสะสาง

“มึงไม่ต้องเอาคุณแม่มาอ้าง ถ้ามึงสองคนไม่บอกคุณแม่ ท่านก็ไม่รู้หรอก” กัลป์เถียงกลับ มองลูกน้องทั้งสองด้วยความไม่พอใจ “แล้วกูก็พร้อมที่จะเป็นคนระยำเหมือนมัน ถ้าเผื่อทำให้มันรู้สำนึก”

“แล้วถ้ามันไม่รู้สำนึกล่ะ ไม่เท่ากับว่ามึงฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งตายทั้งเป็นเหรอ กูอยากให้มึงคิดดีๆ มีวิธีอีกหลายอย่างที่จะแก้แค้นมัน แต่ไม่ใช่วิธีนี้ กูเตือนในฐานะลูกน้องและเพื่อน ไม่อยากให้มึงขึ้นชื่อว่า ผู้ชายสาระเลว ใจชั่ว หยาบช้าไม่ต่างกับไอ้ช้าง”

อดิศรพูดต่อ ยังไม่ทันที่กัลป์จะพูดอะไร เสียงกรีดร้องของขวัญข้าวก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงร้องขอ แล้วเสียงนั้นก็ทำให้หัวใจกัลป์เต้นผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สมองของเขาสับสน ความผิดชอบชั่วดีตีกันยุ่ง แต่แล้วเท้าใหญ่เหมือนจะทำงานก่อนความคิด กัลป์หมุนตัวก้าวเดินเร็วๆ เข้าไปในห้อง

“พวกมึงหยุด...หยุดเดี๋ยวนี้” กัลป์ตะเบ็งเสียงสั่งลูกน้องทั้งสี่คนที่กำลังทำตามคำสั่งตน อีกคนคร่อมร่างขวัญข้าว อีกคนนั่งอยู่เหนือศีรษะเชลยสาว ใช้มือตรึงแขนของเธอไว้ ไม่ให้ดิ้นรน ส่วนอีกสองคนยืนอยู่ริมเตียง เตรียมตัวเผด็จศึกต่อจากเพื่อน กัลป์เห็นภาพนั้นแล้วแทนที่จะสาแก่ใจ เขากลับมีความโกรธแทน “ออกไปจากห้องให้หมด กูบอกให้ออกไปไงเล่า”

ชายทั้งสี่ไม่รอให้กัลป์ไล่เป็นครั้งที่สอง พวกเขารีบเดินแกมวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว รู้สึกงงงันไม่น้อยที่อยู่ๆ เจ้านายหนุ่มเปลี่ยนใจ

“ฮือ...ฮือ” ขวัญข้าวขยับตัวนั่งกอดเข่า ร้องไห้ตัวโยน

“ที่ฉันห้ามพวกมันไม่ใช่เพราะว่าฉันสงสารหรือเห็นใจเธอหรอกนะ ฉันไม่อยากเป็นคนระยำเหมือนพี่ชายเธอต่างหาก ตอนนี้เธอคงรู้แล้วนะว่า กล้วยไม้กลัวยังไง กลัวมากแค่ไหน แต่เธอโชคดีกว่าที่ฉันยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง ไม่เหมือนพี่ชายเธอ” กระแสเสียงกัลป์แข็งกระด้าง แม้ว่าใจจะอ่อนลงบ้างก็ตามที

“ฉันขอโทษ...ฮือ...ฉัน...ขอโทษ”

ขวัญข้าวคิดว่า เรื่องนี้ตัวเองก็มีส่วนผิด ผิดที่กลัวพี่ชายมากเกินไป ไม่เข้าช่วยเหลือพรรณพฤกษาที่มีสภาพจิตใจย่ำแย่ จากคนดีกลายเป็นคนจิตใจเลื่อนลอย ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หวาดกลัวกับทุกคนที่เข้าใกล้ ขวัญข้าวยังจำภาพพรรณพฤกษาได้ดี ไม่มีลืม

“เก็บคำขอโทษของเธอไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ” เสียงเขายังคงเส้นคงวา เช่นเดียวกับความแค้น “แต่อย่าคิดนะว่า ฉันจะไม่ลงโทษเธอ เธอต้องได้รับผลกรรมจากการกระทำของพี่ชายเธอแน่”

กัลป์ฝากความอาฆาตไว้ให้ขวัญข้าว ก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยจิตใจไม่มั่นคงนัก เขาใจอ่อนกับเธอคนนี้ได้ยังไงกัน ทั้งที่ตั้งใจและตั้งมั่นไว้ว่า จะลงโทษเธอให้สาสม มันผิดแผนไปหมด เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร กัลป์ค้นหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ขวัญข้าวปล่อยโฮออกมาดังลั่น ซบหน้าลงกับหัวเข่า ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจกับเรื่องที่พี่ชายกระทำ เสียใจที่ตนเองต้องเป็นคนรับเคราะห์แทน หรือนี่อาจจะเป็นบทลงโทษจากสวรรค์ ที่วันนั้นไม่ช่วยพรรณพฤกษาทั้งที่ช่วยได้ บาปกรรมจึงสะท้อนกลับมายังตน

น้ำตาสาวไหลเป็นทาง เสียสะอื้นดังไม่หยุด ขวัญข้าวร้องไห้ตัวโยน สมองอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัวนึกถึงคำพูดทิ้งท้าย บทลงโทษของเขาคืออะไร ข้อนี้เองที่เธอวิตกกังวล ขออย่างเดียว อย่าให้เขาเปลี่ยนใจกลับมาทำร้ายเธออย่างเมื่อครู่เป็นพอ