เจ้าสาวในรอยแค้น

เจ้าสาวของชายแปลกหน้า

เจ้าสาวในรอยแค้น ตอนที่ 1

ดึกสงัด ในคอนโดหรู ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร เลื่อมลินิน หลับตาพริ้ม อยู่บนที่นอน นานแล้ว เป็นชั่วโมง แต่ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เพราะฝันร้าย แต่หล่อนก็ไม่ได้ อยู่คนเดียวในห้อง เพราะยังมีร่างของชายหนุ่ม ที่นอนคลุมโปงอยู่นอกห้อง ที่บริเวณโซฟา สำหรับต้อนรับแขก ฝันร้าย ทำให้สะดุ้งขึ้น แม้ในห้องจะล๊อกกลอนปิดสนิท หล่อนแสดงวิธีต่อต้าน ผู้ชายที่อยู่ข้างนอก และ หล่อนเข้ามาใช้ชีวิตอยู่กับเขา ในฐานะที่หล่อน ไม่ต้องการ เป็นการจำยอม

ดังนั้น เลื่อมลินิน จึง ไม่สนใจ และ อยาก จะ ทราบสิทธิ ใดๆ ทั้งสิ้น รวมทั้ง ไม่สนใจด้วยซ้ำ นอกจาก หล่อน กล้า ที่ จะ ไล่สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ให้ เขา ออกไป นอน นอกห้อง ยิ่ง ทราบ ความจริง ที่ ถูกเขา ซื้อตัว ให้ มา อยู่ ที่นี่ จ่ายเงินก้อนโต แต่ก็ประดับชีวิต ของหล่อน อยู่ แค่ ฐานะ ของ นางบำเรอ เลื่อมลินิน ต้อง ฝืน รับทราบ น่าจะเป็นนางบำเรอมากกว่าเมีย ความรักแบบนี้หรือ หล่อน ไม่ เชื่อมั่น และ คิดว่า เขาจะเทิดทูน รักหล่อน แท้จริง รู้สึก อดสูใจ ยิ่งคิด น้ำตากลับ พานไหล ซึม ที่หัวตา และ ร่วงหยดเผาะ บน ผ้าปูลายดอกไม้สีอ่อน

คิดถึงพ่อ เพราะ หล่อน มี พ่อ อยู่คนเดียว แอบฉวย โอกาส กลับไปที่บ้าน ในเวลานี้ ความครุ่นคิดเกิด แวบ ฉาย ขึ้น มาที่ หัวสมอง และ ข้างนอก นั่น เขาคงจะหลับสนิทแล้ว ไม่รู้สึกตัวอย่างแน่นอน กบิณฑ์คงหลับง่าย หลังจากที่คอยสังเกตพฤติกรรมของเขา หล่อน ดึงผ้าห่ม ออกพ้นจากร่าง แล้ว ร่างระหงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เปิดไฟที่หัวเตียงให้สว่างนวลพอเห็น ก่อนที่จะค่อยๆ ย่างก้าวอย่างแผ่วเบา ในฝีเท้า

มองกวาด สายตา ไป ยังร่างที่ ทอดกายนอนเหยียดขายาว ตรงหน้า หล่อน พบว่า เขานอนหลับสนิทจริงๆ มีดวงไฟดวงจิ๋วสีนวลออกครีมของโป๊ะโคมไฟ สาดส่อง อยู่ บริเวณนั้นอย่างเดียว

ทรวงอกนั้นกระเพื่อมขึ้นลง เพราะ นาทีนี้ หล่อนคิดจะหนีไปจากเขา แต่ตอนนี้ หัวใจของเธอเต้นแรงถี่ๆ นี่ มัน คง เป็นอาการของคนที่ทำอะไรไม่โปร่งใส มีพิรุธ แต่ เลื่อมลินิน มั่นใจ ต้องออกจากที่นี่ ให้ ได้ แม้น หล่อน จะ ไปแล้ว คง ต้องกลับมาอีก แน่นอน เพราะประจักษ์ชัด ในตำแหน่งของหล่อน เพราะไม่ลืมว่าตำแหน่งของหล่อน คือ ผู้หญิงเงินซื้อ

กบิณฑ์ หลับสนิทไปแล้ว ได้ยิน เสียงลมหายใจของเขาทอดสม่ำเสมอ ต้องรีบเร่งเข้าไป เปลี่ยนชุด แต่งกาย ใหม่ เปลี่ยนจากชุดนอน มาเป็นชุดที่ ดู เหมาะสม เพราะ หล่อน ต้องออกไปในยามวิกาลเช่นนี้ พร้อมด้วย เงินสด ใช้ส่วนตัว จำนวนหนึ่ง แล้ว ก็ จะ เรียกรถแท๊กซี่ จากนั้น ก็ จะ โทร. ให้พ่อ ลง มารับ

ตีสองพอดี หล่อน มองดูนาฬิกาเรือนจิ๋ว ที่ ข้อมือ ซึ่ง เป็นแบบ พรายน้ำ มองเห็นได้ในเวลากลางคืน ทางออก ไปจาก ที่นี่ คือ ประตู นั้น จะ มี เพียง ด้านเดียวจริงๆ ก็ ตรง ที่ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เขา ใช้เป็นที่ หลับนอนนั่นแหละ เขา นึก ยังไง กัน ถึง มานอนขวาง อยู่ ใกล้ กับประตู ทาง ออก นี่ บ้าจริงๆ

แม้ เลื่อมลินินพยายาม ที่ จะ หายใจเบาๆ แต่ก็ อด ชายตาชำเลือง ดวงหน้าคร้ามคม ของเขา ภายใต้ ดวงไฟสีครีม เมื่อเดิน มาถึง ประตู จึงค่อยๆผลักออกเบาๆ หัวใจของหล่อน นั้น ระทึกที่สุด เมื่อ เสียงดังกริ๊กเบาๆ ประตูห้องเปิด แต่เสียง ที่ตามมานั้น ก็ ทำให้ หล่อน นั้น ต้อง ตกใจอย่างที่สุด จนเกือบช๊อกได้เหมือนกัน

“แล้วนี่ คิด จะหนี ออกไป เที่ยว ไหนอีก” เสียงดังขึ้น ชัดเจน พร้อมร่าง เขา ก็ โผตัว มาที่หล่อน พร้อมใช้เรี่ยวแรง ดึงฉุดข้อแขนไว้ และ เลื่อมลนิน นั้น พูดอะไรไม่ออก เลย หล่อนกวาดสายตามอง เขา เมื่อรู้ว่าถูกจับผิด

“ดูท่าทาง แล้ว คุณ นี่ คงไม่ ได้ นอนหลับ ลง เลย”

“ อ้าว ก็ จะ หลับ ไป ได้ยังไง กัน เพราะ ผม เอง นี่ ก็กลัว ว่า เมีย จะ แอบหนี หาย ไป เหมือนกัน”

เขา ตอบ น้ำเสียงนั้น ติดขี้เซาเล็กน้อย

“ฮึ แล้ว คุณ คิดจะ ออก ไป เที่ยว ไหน กลางดึกดื่น อย่างนี้” เสียงเขาถามหล่อนดังเข้มอย่างไม่พอใจเหมือนตะคอกใส่ด้วยซ้ำ เพราะกบิณฑ์ไม่พอใจอย่างมากที่หล่อนกระทำอย่างนี้

“คิดดูบ้าง ผมอุตส่าห์ซื้อตัวมาจากกองพนันเพื่อหวังอะไร” หนุ่มหล่อเอ่ยขึ้นพร้อมส่งรอยยิ้มที่มุมปาก แววตาเย้ยหยันชำเลืองมองใบหน้าของสาวร่างระหงที่ยืนหน้าซีด เลื่อมลนินเหมือนนิ่งตรึงตนเองอยู่กับที่

“เห็นไม่สบาย ไว้ใจ...ไม่นึกเลยว่าคุณคิดจะหนีไปท่าเดียว”

“ฉันไม่ได้หนีคุณ” หญิงสาวอธิบายให้เขาเข้าใจ

“ฉันเพียงแต่ไปหาพ่อ ไปหาแค่สบายใจแล้วฉันจะกลับ ฉันไม่ลืมหน้าที่ของตัวเองหรอก เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องจดทะเบียนก่อนเวลาสมควรด้วย ทั้งๆ ที่ฉันไม่อยากมีอะไรกับคุณ”

“แต่ผมอยากมีอะไรกับคุณ” เขาตอบวาจาคมกริบ

“บ้า” หญิงสาวใบหน้าแดงซ่านพยายามซ่อนสีระเรื่อพ้นจากดวงไฟ ไม่อยากให้เขาสังเกตเห็นเท่านั้น

“ใช่ ก็ลองทำอย่างนี้สิ ผมบ้าขึ้นมาอย่างแน่นอน”

“ก็คุณทำอย่างนี้เหมือนกักขังฉัน ทำไมไม่ให้อิสรภาพแก่ฉันบ้าง ฉันต้องการพบเพื่อน หรือไม่ฉันต้องการทำงาน ฉันจะไม่ทนเป็นนกในกรงทองนานหลายวันแน่” เอ่ยบอกเขาทำให้ร่างสูงโปร่งที่ยืนจังก้าท้าทายสายตาของหล่อนนิ่งครุ่นคิด ยืนกอดอก นี่เขาจะจัดการกับเลื่อมลนินอย่างไรดี จัดการกับหล่อนที่ร้องขอเขา

หล่อนมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยหรือ ย่อมไม่มี...เป็นเชลย เขาเริ่มกวาดตามองหล่อนอย่างดุดัน ที่เลื่อมลนินทำอย่างนี้แสดงว่าจิตใจของหล่อนไม่ได้ซื่อสัตย์กับเขาเลย สีหน้าของเขาถมึงทึงดุดันเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าอ่อนหวานใสบริสุทธิ์ อย่างไม่พอใจและแค้นเคือง

“คุณทำอย่างนี้มันไม่ถูกต้องที่สุด กลับไปนอนซะ” เขาสั่ง เลื่อมลนินเริ่มมีสีหน้าหวาดกลัวลนลาน แต่ก็ดื้อรั้นที่จะไป เอ่ยขอร้อง

“นะคะ ฉันขอเถอะ ถือว่าฉันขอครั้งเดียว ฉันอยากจะเจอพ่อ คนไม่สบายใจอย่างฉันต้องการกำลังใจจากพ่อ”

“จากพ่อน่ะหรือ ต้องการกำลังใจจากคนที่เป็นพ่อขายลูกสาวตัวเองล้างหนี้สินในวงการพนันงั้นรึ เมียรัก” หนุ่มหล่อเหลาเสียงดุเข้มสำทับเอ่ยบอกหล่อนอย่างหมิ่นหยามเยาะในเกียรติลูกผู้หญิง เลื่อมลนินกัดฟันไว้อย่างอดทน ครานี้เขาเงียบไปครู่ ฟังดูคำขอร้องของหล่อนใจหนึ่งก็อ่อนลง แต่อีกใจก็แข็งขึ้นมา

“ชักจะมากไปแล้วนะ คุณจะมาขอร้องคนที่เอาเงินฟาดหัวซื้อตัวคุณได้ยังไง ไม่นึกบ้างหรือไงว่ามันเสียเกียรติแค่ไหน”

ในเวลานี้หล่อนจะมีอะไรให้คนอื่นยกย่องบูชาอีกล่ะ ไม่มีแล้ว ไม่มีเลย เพราะฉะนั้นคนอย่างเลื่อมลนินไม่มีอะไรที่จะเสียแล้ว เขากระทบหล่อน ปากจัด เสียดสีด้วยดวงตา หัวใจของเขาทำด้วยอะไรกันนะ โหดร้ายเหมือนซาตานเถื่อน

อ๋อนี่ใช่ไหม เป็นกรรมวิธีการแก้แค้นของเขา ฮึ เลื่อมลนินเม้มเรียวปาก คงไม่ต้องคิดขอร้องเขาอีกแล้วกับผู้ชายคนนี้