@ ช่วงเย็น
ก๊อก! ก๊อก!
"สวัสดีค่ะคุณพ่อและคุณแม่ของพิพิม" เป็นเสียงของนาริที่มาพร้อมกับกรณ์ ต่างยกมือพนมไหว้ผู้ตรงโซฟานอบน้อม ก่อนพวกเธอจะขึ้นมาถึงได้ต่อสายขออนุญาตจากด้านบนแล้ว
"สวัสดีครับ"
"เอ่อคือ...ไม่เคยเห็นพิพิมบอกเลยว่ามีเพื่อนผู้ชาย แต่เอาเถอะในเมื่ออยู่ในสายตาผู้ใหญ่อยู่แล้ว" ผู้เป็นมารดาคนป่วยรีบเอ่ยขึ้นก่อน พลางเอื้อมมือข้างนึงห้ามปรามสามี
ไม่ใช่ว่าพวกท่านจะหวงบุตรสาวจนเกินหน้าเกินตา แต่ในทางกลับกันก็กลัวเวลาชายหญิงใกล้ชิดจนเกินงาม ช่วงวัยกำลังเรียนหนังสือจะเสียหายมากกว่า
"ขอบคุณครับ" กรณ์ยกมือพนมไว้อีกครั้ง พยามเว้นระยะห่างจากเตียงผู้ป่วย ซึ่งเธอกำลังลืมตามองบรรยากาศรอบห้อง
"พิมตื่นแล้วเหรอ นาริตกใจแทบแย่ตอนรู้ว่าพิมเข้าโรงพยาบาล" เพื่อนสาวฉีกยิ้มกว้าง หันไปหาบุพการีพิพิมเพื่อบอกให้ท่านรู้ด้วย ว่าลูกสาวตื่นลืมตาแล้ว
"พิมไม่ได้เป็นไรเลย ขอบใจนะอุตส่าห์แวะมาเยี่ยม" น
