@ โรงพยาบาลชื่อดัง
"อะไรกันเฮีย...ผมแค่เป็นแผลนิดเดียว จะให้นอนโรงพยาบาลต่อทำไมเล่า" คนเอ่ยบอกยังสวมชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อน นั่งบนเตียงราวกั้นโต้แย้งไม่พอใจ ยกแขนข้างที่มีผ้าก๊อซพันโชว์ให้คนในห้องดู
"ช่วยไม่ได้แม่สั่งไว้" ลาไคตีหน้านิ่งเรียกความหมั่นไส้ ถ้าไม่ได้คำสั่งมารดาบอก เขาคงไล่ให้คาเรนกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว เห็นทีจะสงสารแต่พวกลูกน้อง ที่วันๆเจ้านายเอาแต่บ่นอยากออกไปเที่ยว
"มึงน่าจะดีใจนะ เกิดเป็นลูกคนสุดท้องพ่อแม่เลยห่วง" พิพัฒน์ช่วยพูดเสริม แม้ว่าจะคิดตรงกันข้ามกับที่บอก นอกจากบุพการีอีกฝ่ายจะรำคาญกลัวกลับไปแล้วก่อเรื่องอีกมากกว่า
"มึงคิดจริง...สาบาน?" คาเรนหันมาแขวะ เขาไม่เห็นความจริงใจจากสายตาคู่สนทนาสักคน
"เอาน่า นอนไปอีกสักคืน มันไม่รบกวนเงินในกระเป๋าสตางค์มึงหรอก" เซนโซ่นายแพทย์หนุ่ม เป็นผู้ตวัดลายเซ็นต์ให้คนเจ็บนอนพักรักษาตัวอีกคืน ยกยิ้มกริ่มพอใจที่เห็นคาสโนว่าตัวดีออกล
