4. เหตุการณ์แปลกๆ
981 Words
นาทีต่อมา_
"จะพามาที่นี่ทำไมอ่ะดาริณ มันมีอะไรให้น่าดูงั้นเหรอ?" น้ำเสียงใสพูดถาม ตอนถูกลากเข้ามาในโกดังลับ แต่มันไม่เงียบสงบเหมือนตอนอยู่ข้างนอกสักนิดเดียว
ยกเว้นเพียงมีบอดี้การ์ดคุมกำลังเข้ม ถึงจะดูผิดแปลกไม่ใช่สถานที่ธรรดา
"ทำไมจะไม่น่าดูเล่า เกมส์นี้เราแอบส่งพนันด้วยนะ ไว้เอาเงินไปเลี้ยงข้าวกัน" ดาริณตอบกลับ เธอรู้สึกภูมิใจเวลาได้นิสัยห้าวหาญเช่นมารดากับบิดา แต่ในหัวสมองก็ไม่ลืมคิดถึงผลประโยชน์
"ข้างในนี้มันมีผู้หญิงบ้างป่ะ มีแต่ผู้ชายชัดๆ" เธอรู้จักพวกบอดี้การ์ดคนในเครือกลุ่มเกือบทุกคน แต่ถึงอย่างไรจะเข้าดงผู้ชายมากมายขนาดนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่
"ดูนั่นสิ ลาไคก็ลงต่อยเองนะ รู้สึกว่าอีกฝั่งจะเป็นนักมวยเถื่อน" ดาริณมีอายุไล่กับฝ่ายชาย ส่วนพิพิมมีอายุน้อยกว่าไม่กี่ปี เลยไม่ได้ถือศักดิ์เรียกให้ห่างเหิน
"พี่ไคมีเลือดด้วยอ่ะ? มันจะรุนแรงเกินไปหรือเปล่าดาริณ เราออกไปอยู่ข้างนอกกันเถอะ" ถึงวันก่อนจะถูกต่อว่า แต่พอเธอได้มองขึ้นไปวนเวที กับเห็นนักมวยได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่ มีเลือดสีแดงสดกระเซ็น ไม่เหมือนที่เคยดูในจอทีวี
ก้อนใจดวงเล็กเต้นตุ๊บตุ๊บ แม้คนบนเวทีไม่ได้มองเห็นเธอเลยสักนิด เพราะเคยลั่นวาจาไว้ว่าจะไม่ให้เจออีก
"มากันไวดีนี่ นึกว่าจะมาดูตอนเฮียเล่นจบเกมส์" พาเรนเดินฝ่ากลุ่มนักพนัน มาหาพี่สาวตัวแสบ ตามด้วยพิพัฒน์แอบชะงักไม่รู้ว่าพิพิมพ์กล้ามาที่นี่ได้ไง
"ต้องมารอรับรางวัลนะสิ"
"พายัยนี่มาทำไม? ถ้าพ่อรู้ได้เอาฉันตายแน่ รีบกลับไปเลย" พิพัฒน์ไม่ได้สนใจการพูดคุยของใครเลย จ้องมาที่พี่สาวอย่างกังวล ถึงเธอจะหัวดื้อแต่ไม่ควรให้เจอเรื่องความรุนแรง
"ฉันก็อยากจะกลับ แต่พี่ไคไม่เจ็บเกินไปเหรอ ตัวช้ำแล้วนะนั่นอ่ะ" มือบอบบางชี้ไปบนเวที ถึงจะมีแค่รอยปะทะไม่กี่จุด เพศสตรีอ่อนไหวไม่อาจทนมอง
"มันเรื่องธรรมดาของผู้ชายป่ะ ที่สำคัญเฮียอยากเล่นเอง" พาเรนหยักคิ้วให้พี่สาว เมื่อเหตุการณ์แข่งขันกำลังโอนเอนไปทางรุ่นพี่หนุ่ม ซึ่งไม่มีป้ายบอกคะแนน หากใครน็อคจนล้มได้ อีกฝ่ายรับรางวัลทันที
"ใครอยากจะดูแบบนี้เล่า!"
"ใจเย็นๆนะพิม เราก็ไม่รู้ว่าจะไม่ชอบถึงขนาดนี้"
"เอางี้ป่ะล่ะ ไปรอในห้องพักก่อน ไม่มีคนอยู่แล้ว" พิพัฒน์ควักมือเรียกลูกคนน้องคนสนิท ตวัดเพียงปลายนิ้วสั่ง ทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เดิน ฝ่ากลุ่มนักพนันกำลังวุ่นวาย
"แล้วตามไปที่ห้องนะดาริณ เสร็จแล้วค่อยไปกินข้าวกันดีกว่า" เธอส่งเสียงบอกทิ้งทาย เอื้อมบีบมือคู่สนทนาเบาๆ หวังให้เข้าใจตัวเองเช่นกัน
"ได้เลย อีกแป๊บนึงคงจบเกมส์แล้ว"
ห้องพัก VIP
ขณะร่างอรชรนั่งเล่นโทรศัพท์ภายในห้องอย่างเงียบๆ แม้จะมีเสียงเชียร์จากข้างนอกรอดเข้ามาบางครั้ง เธอยังกดปิดกล้องวงจรที่จับจ้องบนเวที เพื่อเลี่ยงมองเห็นอาการบาดเจ็บของนักมวย
"เจ็บก็เจ็บไปสิ ทีตอนด่ายังไม่เห็นสงสารกันบ้างเลย" ว่าจบ มือบางจับรีโมทวางกระแทกลง ครั้นจะกดโทรศัพท์ต่อไป ก็ไม่มีความรู้สึกอยากเสพข่าวใด
ก็อก~ ก็อก~
"เชิญ" น้ำเสียงใสเอ่ยอนุญาต คงเป็นลูกน้องของมาเฟียคนใดคนนึง อาจมีเรื่องสำคัญอยากสื่อสารบอกอะไรก็ได้
"คุณพิพัฒน์ให้นำน้ำมาเสริ์ฟครับ" ชายชุดสูทแต่งกายเชกเช่นบอดี้การ์ด ถือถาดแก้วน้ำดื่มคู่ขวดน้ำสีใส วางลงบนโต๊ะกลมข้างโซฟา ก่อนยืนก้มหน้าคล้ายรอบางอย่าง
"คุณพิพัฒน์ฝากบอกอะไรหรือเปล่า?"
"มะไม่มีครับ"
"งั้นออกไปสิ ...ข้างนอกคนเฝ้าเยอะแล้ว" ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อน เหลือบเห็นฝ่ามือหยาบคนตรงหน้ากุมประสาน คล้ายข่มท่าทีประหม่ากล้าๆกลัวๆ ทั้งที่ลูกน้องทุกคนต่างผ่านการฝึกจิตไม่ให้อ่อนไหวกับสิ่งใด
"ได้ครับ" แม้ตอนตอบกลับ เขาก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง ถึงจะหันหลังเดินออกประตู ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ส่งคนใหม่มาทำแทน น่าจะบอกกันบ้างนะ!" มือบางหยิบขวดน้ำดื่มขึ้น เธอไม่ลืมวิตกในการรับเครื่องดื่มนอกสถานที่ เปิดฝากระดกพอแก้กระหาย โดยไม่ใช้แก้วเป็นตัวผ่านเลี่ยงอันตราย
"......" จนเวลาผ่านไปไม่กี่นาที คล้ายกับว่าภาพตรงหน้าเริ่มหมุนเลือนลาง รู้สึกสับส่ายไปทั่วร่างกาย อัตราการเต้นจังหวะหัวใจถี่ระรัว จนรับรู้ความผิดปกติ
"แปลกๆ เนอะ" ร่างอรชรพูดเสียงแหบพร่า รีบคว้าเอาโทรศัพท์เตรียมจะพาตัวเองลุกยืนขึ้น หวังออกไปให้ลูกน้องหน้าห้องให้ช่วยเหลือ ทว่าทำได้เพียงเกาะขอบพนังกำแพงห้องเท่านั้น
แอ๊ด~
"พี่ไค..." ในช่วงเวลาคับขัน ภาพตรงหน้าเธอดันเห็นลาไคเข้าประตูมา ซึ่งเขายังผงะตอนเห็นเธอเช่นกัน
"เธอเข้ามาทำไม?" ลาไคพึ่งเสร็จจากการเกมส์กีฬาเถื่อน ยกหลังมือหนาปาดคราบเลือดตรงมุมปากหยัก หรี่หัวตาคมจ้องอย่างเอาเรื่อง ในเมื่อห้องนี้ถูกจัดไว้สำหรับเขาเท่านั้น
"พิพิมหายใจไม่ออก...."
.................................
- Writer
