ตุ๊บ!!!
"พี่ไค!!!!.." น้ำเสียงใสเอ่ยเรียกราวเจอที่พึ่งพิง ตอนเขากระชากประตูรถเปิดแล้วดึงข้อมือเล็กให้ลุกตาม โดยมือหนาอีกข้างยังถืออาวุธป้องกันตัว แต่ไม่ได้ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวน้อยลง
"วิ่งให้เร็วที่สุด...จำไว้!!" ลาไคเหลือบมองใบหน้าใส ที่ตอนนี้แดงจัดจ้านเพราะความกลัว แล้วหันมองศัตรูอย่างเอาจริง
ท่ามกลางเสียงอาวุธดังสนั่น สลับสาดใส่ลูกกระสุนจนเกลื่อนสถานที่ รุ่นน้องและน้องชายต่างได้ที่กำบัง มีบอดี้การ์ดอีกจำนวนนึงวิ่งคุ้มกันหนาแน่น
"กลัว...อึก!..." สองเท้าเรียวเล็กรีบวิ่งตามคนตัวสูงให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยกมือบางข้างนึงปิดริมฝีปากไม่ให้มีเสียงกรีดร้องเล็ดรอด ถึงอีกฝ่ายจะลากจูงยังไง ก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรในตอนนี้
"เธอน่าจะชินนะ" เป็นเสียงของผู้ให้การช่วยเหลือ แบบชนิดที่ว่าจำใจหากให้รุ่นน้องมาเอง คงได้โดนกระสุนเล็งตามหลัง เสี่ยงต่อชีวิตแน่นอน
"พิมพึ่งเคยเจอแบบนี้เอง" คนตัวเล็กเงยหน
