SUSKUN

Hayallerinizi bir tohum gibi toprağa ekip onlara bakarsanız, çiçek gibi yetişirler. Bakmaya doyamazsınız. Pencerenizin önüne koyar her gün gün ışığı almasını isterseniz. Peki yetiştirdiğiniz çiçeği tüm insanlardan nasıl saklayabilirsiniz? Yada şöyle sorayım; lise sıralarında, okul bahçesinde, kantin masasında herkes gülüp eğlenirken, herkes kendi halinde mutluyken, siz sadece karşınızdaki insanın bir bakışıyla güleceksiniz, bu gülüş bile bakışınızla olacak, dudaklarınızla değil, bunu nasıl başaracaksınız? Çiçeği saklayacaksınız ama güneş ışığı almadan onun sağlıklı büyümesini engelleyeceksiniz. Biz 5000 kişilik bir lisede 2 kişilik yalnızlar şehri kurduk. İsmini de Suskun'lar şehri koyduk. 5000 kişide 2 kişi bu küçücük şehirde yaşadık. Şehrin etrafına kalın duvarlar ördük, kimse bizi görmesin, kimse bizi duymasın diye. Şehrimiz karanlıktı, güneş tepemize doğmuyordu ama onun gözleri şehrimizin tek ışık kaynağıydı. Kimse bizi duymadı, gözlerimizle konuştuk. Kimse bizi görmedi, yaptığımız şehri bile herkesten sakladık. Ne kadar uzun süre sustuğunuzu biliyor musunuz? Mesela 1 saat? 1 gün? Yada 1 sene? İnsan sırf sonunda gülebilmek, mutlu olabilmek için susmayı ne kadar göze alabilirdi ki? Hayatımız konuşmadan geçmezdi, ama bizim hayatımız bakışlarla geçti. Bakmak ve görmek arasındaki farkı en iyi çözebilen ve bunu en iyi şekilde kullanan bir çifttik biz. Bir aşkı bas bas bağırmayı, ele güne göstere göstere yaşamayı herkes bilirdi, herkes bunları yazar ve yaşardı. Ama biz, öyle bir suskunlukla yaşadık ki aşkımızı, suskunluğumuz bas bas bağırdı, sessizliğimiz çığlık çığlığa aşktı... Benim adım Beste Dinçsoy; ailesinin tek kızı, gözbebeğiyim. Beni, benden başka kimse anlayamazdı, beni benden başka kimse anlatamazdı. Ben bir satıra sığamazdım. Okuduğum hiçbir kitap karakterine benzemiyordum. İzlediğim hiçbir filmde bir karakter olamazdım, başrol olamazdım. Yan rol, figüran bile olamazdım. Kimsenin elini tutmadım, kimsenin gözünün içine bakmadım, ondan başka. Onun elini bile tutmadım. Deli dolu yaşadığım hayatımda karşıma çıkan kişiyle sessizliğe mahkum bir aşk yaşadım. Bu aşk, beni herkesten habersiz en zirveye çıkarırken, acısını da en büyük sessizlikle yaşattı. Kimse duymadı, kimse görmedi, kimse hıçkırıklarıma eşlik edemedi. Susmak zorundaydım, sustum. Mutlu olduğumu kimseye anlatamadım. Mutluyum diye bağırmak, haykırmak istedim ama yapamazdım. Omzunda ağlamak istediğim kimsenin neden ağladığımdan haberi yoktu, ağlayamadım. Herkese güldüm, içimden yandım. Poyraz Ömer Hancı; aile kavramından bihaber, çocuk esirgeme kurumunda büyüyen bir çocuktu. Bir çocuğun yaşamaması gereken bir çok şeyi yaşarken, hayata başlangıcı, yaşadıklarından daha zor olmuştu. Sessiz yaşamak zorunda kaldığı aşkı için belki dağları delemedi ama, içinde büyüyen özlem onu deldi. Öyle derdi hep. O da herkes gibi sevdiği kızın elini tutup gerinerek gezmek, herkese aşkını göstermek isterdi ama yapamazdı. Biz susmak zorundaydık. Biz aşkı en sessizde, en tenhada yaşamak zorundaydık. Yaşadık da. Öyle bir aşktı ki bizimkisi, dağlar denizler önümüzde boyun eğerdi. Herkesin aşktan beklentisini karşılayamayan bir çifttik. Bizim farkımız buydu. Kimse bizden fazla bir şey beklemesin. Herkes gibi kendimizi gösterip, birbirimize aşkla baktığımızı belli edemedik. Hatta yeri geldi bakamadık. Bizim tek derdimiz, kavuşup mutlu olmaktı. Nasıl yapacağımızı ikimiz de bilmiyorduk, ikimiz de sustuk. Bizim aşkımız suskun'du. Konuşma sırası bize gelecek miydi? İşte orası, kaderin bize yazdığı çizgide vardı sadece. Kesiştiğimiz çizgide...