หานหลินปิงนั่งอยู่ในเรือนของตนเอง หลังจากที่ เกิดเรื่องราวขึ้นในวันนั้น จ้าวฝูหมิงก็ไม่เคยที่จะย่างกรายเข้าไปในเรือนของนางอีกเลย หญิงสาวเองก็ได้แต่รอเวลา… ให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นเพียงเท่านั้น
"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวเรียกให้ท่านไปพบเจ้าค่ะ"
หานหลินปิงได้แต่เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ที่ผู้เป็นแม่สามีเรียกตนไปพบในวันนี้ เพราะตั้งแต่ที่เกิดเหตุการณ์โจรป่าในครานั้น นางก็ไม่เคยที่จะไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวตามประเพณีอีกเลย และสตรีผู้นั้นก็ดูเหมือนว่า การไม่เห็นหน้านางจะเป็นสิ่งที่จรรโลงใจมากกว่าสำหรับนางเช่นกัน
"อืม...ข้าทราบแล้ว" ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจ แต่เมื่อถูกสั่งมาเช่นนั้น นางก็จะต้องไปพบหญิงชราที่จงเกลียดจงชังนางอย่างไม่สามารถเลี่ยงได้อยู่ดี
เมื่อหานหลินปิงเดินทางมาถึงเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าจ้าว ก็ได้พบเข้ากับฮูหยินรองซิ่วอิง ที่คอยดูแลปรนนิบัติดูแลฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวอยู่ก่อนแล้ว เ
