ชมพูพิงค์ | กลับบ้านโดนตี
1846 Words
แล้วคุณอิฐ ก็ไม่ได้ลงมาร่วมโต๊ะจริง ๆ ไม่พอนะหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีก เวลาเราสลับกันมากฉันไม่รู้ว่าคุณอิฐเขาอยู่บ้านรึเปล่าด้วยซ้ำ เพราะเอาหูไปแนบฟังที่ผนัง ห้องเขาก็เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรดังก๊อก ๆ แก๊ก ๆ เลย
หรือว่า เขาจะโกรธพ่อจนหนีออกจากบ้านไปแล้ว
มหาวิทยาลัย xxx
“อะไรนะ ฉันไปเที่ยวเวียดนามไม่กี่วัน แกเข้าไปอยู่บ้านมาเฟียนั่นแล้วเหรอ!”
พู่กันพูดจบก็อ้าปากค้าง มองฉันที่กำลังเอามือท้างคางทำหน้าซังกะตาย
“หมดหนทางอ่ะแก แม่ฉันไม่ยอมหนีตามแผน แถมยังให้ฉันแต่งงาน บอกว่าอะไร ๆ จะได้ง่ายขึ้น”
“อะไรที่ง่าย ที่ง่ายคืออะไร? ทำไมแกไม่โทรบอกฉันเลย หายเงียบไปตั้งหลายวันอยู่ ๆ มาบอกแบบนี้ ฉันตกใจนะ”
ฉันลอบถอนหายใจเสียงดัง และเงยขึ้นมองหน้าพู่กันจริงจัง
“ก็หนีง่าย มีลุงอัฐปกป้องฉันไง เรื่องบอกโทษทีนะแก พอดีฉันเครียดมาก ถ้าบอกเดี๋ยวแกเที่ยวไม่สนุก”
“เฮ้อ...”
ฉันพูดจบพู่กันก็ถอนหายใจยาว ๆ และเบือนหน้าหนี จนฉันรีบขยับไปใกล้ ๆ ทันทีแล้วกุมมือเธอไว้
“แก ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีบอดี้การ์ดด้วยนะ วันนี้พี่ ๆ เขาก็มาส่งฉัน ไว้เลิกคลาสฉันจะแนะนำให้รู้จัก”
“ก็ดีที่มีบอดี้การ์ด แต่เรื่องอื่นโอเคใช่มั้ย แกต้องแต่งงานกับลุงมาเฟียแก่นั่นตอนไหน? อะไรยังไง? ฉันงงมากทำไมแกยอมง่าย ๆ แบบนี้”
“เรื่องแต่งงานผู้ใหญ่ตกลงกันแล้ว ว่ารอฉันเรียนจบก่อน ส่วนลุงอัฐท่านใจดี ท่านไม่ได้มองฉันเหมือนอยากขย้ำเลยนะ มันอบอุ่นเหมือนเขากำลังมองลูกมองหลาน แต่... ติดที่ลูกชายเขาน่ะสิ”
ฉันเว้นช่วงไปพักนึง จนพู่กันขมวดคิ้วมองมาด้วยความสงสัย
“ลูกชายเขาทำไม? อย่าบอกนะ ว่าลูกชายเขาจีบแก”
ฉันหันขวับมองหน้าเพื่อนสนิททันที ก่อนที่ขนแขนจะลุกพรึบ ขึ้นมาอัตโนมัติ
“ถ้าจีบฉันก็ดีสิ เอ้ย ไม่ใช่! คือฉันหมายถึง ถ้าเขาดีกับฉันก็ดีน่ะสิ เขาโกรธมากที่พ่อจะแต่งงาน เลยหาเรื่องฉัน ขู่ฉันสารพัด!”
พู่กันหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางที่ฉันบอกปัดและหลบตาเธอ
“อิอิ แสดงว่าหล่อ ดูแกสิหน้าแดงเลย...” พอได้ยินแบบนั้น ฉันก็ยกมือลูบแก้มตัวเองทันที ก่อนที่จะรีบหันไปปฏิเสธกับเพื่อนสาวที่จ้องจับผิด
“ไม่หล่อเลยแก เหมือนชายฉกรรจ์มาก! นี่ถ้าหล่อนะฉันหว่านเสน่ห์ไปแล้ว แบบแต่งกับลูกแทนพ่ออะไรแบบนี้ โหะ ๆ”
พู่กันเบะปากใส่ฉันเป็นรูปสระอิ ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ และหยิบของฝากจากเวียดนามออกมาให้
ซึ่งของฝากเป็นรูปปั้นสาวเวียดนาม ที่ใส่ชุดประจำชาติอ๊าวหย่ายสีชมพูน่ารักมาก แถมรูปปั้นนั้นยังตัดหน้าม้าเหมือนฉันอีก
“เหมือนแกป่ะ ฉันไปสั่งที่ร้านปั้น ตั้งแต่วันแรกที่ไปเลยนะ”
ฉันรับตุ๊กตาชุดอ๊าวหย่ายมาดูด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะเห็นพู่กันหยิบตัวที่สองและสามออกมา ซึ่งตัวนึงใส่ชุดสีฟ้าทรงผมหน้าตาคล้ายพู่กัน ส่วนอีกตัวนั้น
คล้ายอดีตเพื่อนสนิทที่เคยอยู่กลุ่มฉันชื่อฟักแฟง
“แกทำมาฝากฟักแฟงด้วยเหรอ?” ฉันถามยิ้ม ๆ แต่เอาเข้าจริงฉันไม่ชอบเลย ฉันหวงเพื่อน หวงพู่กันเพราะฉันมีแค่พู่กันคนเดียวที่คบกับฉัน และที่หนักสุดคือ! ฟักแฟงที่ว่า เป็นพวกชอบชิงดีชิงเด่น
เธอจะชิงทุกอย่างไม่ว่าจะเกรด ผู้ชาย และตำแหน่งดาวเดือนที่ฉันเคยลงประกวดตอนปีหนึ่ง จนมาแตกหักเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจริงจัง เพราะเธอดึงเพื่อนในกลุ่มฉันออกไปทุกคน!
แถมยังเหยียดฉัน ว่าฉันมันคุณหนูจอมปลอม เป็นลูกคนใช้อัพเกรด
“ใช่ ๆ นี่ของฉัน ส่วนนี่ของฟักแฟง พอดีฟักแฟงไปญี่ปุ่นแล้วซื้อของมาฝากฉันน่ะแก ฉันไปเที่ยวก็เลยซื้อมาคืนบ้าง จะได้ไม่น่าเกลียด”
“อ่อ อื้อ เหมือนฟักแฟงดีเนอะ” พู่กันยิ้มแล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ฉัน เพราะเธอรู้ดีว่าฉันกับฟักแฟงไม่ค่อยกินเส้นกินผักกันเท่าไหร่ ถามว่าคุยกับยัยนั่นได้ไหม ก็ได้ แต่ท้ายประโยคทีไร ปากฉันจะเป็นรูปสระอิทันที
“แกไม่งอนนะ ฉันแค่ซื้อให้ตามมารยาท” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปยิ้มตอบพู่กัน ถึงจะรู้สึกไม่ชอบใจนัก แต่ก็ต้องยอมรับให้ได้ เพราะฉันจะไปสั่งเพื่อนให้เลิกคบกับคนนู้นคนนี้ได้ไง
ฉันไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอ
“ไม่งอน ๆ แต่ถ้าแกจะให้ ก็อย่าให้ต่อหน้าฉันแล้วกัน ฉันไม่ชอบเวลาฟักแฟงทำหน้าทำตาเยาะเย้ยฉัน”
พู่กันอมยิ้ม และหยิกแก้มฉันอย่างมันเขี้ยว
“จ้า... แม่คนไม่ยอมน้อยหน้าใคร ถึงฉันจะซื้อให้ฟักแฟงเหมือนแก แต่แกสำคัญที่สุดนะพิงค์กี้”
พูดจบ พู่กันก็โน้มมากอดและหอมแก้มฉันทันที ก่อนที่ฉันจะเขินและฟาด ‘เพี้ยะ’ ไปที่แขนขาว ๆ ของเธอ
“บ้า ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
หลังจากนั้นฉันกับพู่กันก็นั่งคุยกันสัพเพเหระใต้ต้นมะยมต้นเดิม แต่หลัก ๆ เป็นเรื่องเรียนจบ พู่กันบอกฉันว่าจะทำแบรนด์เสื้อผ้ามินิมอล ๆ ขายตามไอจี ส่วนฉันอยากทำงานบริษัทจิวเวลรี่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้ ที่มันหลุดพ้นจากคุณหญิงแม่และเอกอัครราชทูตสามีท่าน
“เอ้อ แกอยากทำจิวเวลรี่ ทำไมแกไม่จีบลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียก่อนที่จะโดนจับแต่งงานล่ะ อย่างน้อยเขาก็ยังหนุ่ม เอ๊ะ หนุ่มรึเปล่า?”
ฉันเหล่ตามองพู่กันทันที ที่ตอนนี้เธอขยับมาสะกิดแขนถาม บ้าไปแล้วเธอคิดไรอยู่ ให้ฉันจีบคุณอิฐเนี่ยนะ? ฟ้าจะไม่ผ่าเปรี้ยงเข้ากลางหลังเหรอ?
ผ่าเปรี้ยงที่ว่าไม่ใช่ผิดผีนะ แต่หน้าฉันเขายังไม่อยากมองเลย! เขาเกลียดฉันอย่างกับอะไร ขืนฉันไปทำตัวพิรี้พิไรกับเขา เขาส่งลูกตะกั่วให้ฉันกินพอดี
“แก! ลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียนั่นอายุเท่าไหร่?” พู่กันถามอีกครั้งเมื่อฉันนั่งเงียบและจมกับความคิดตัวเอง
“เอ่อ ไม่รู้อ่ะแก คงไม่แก่มั้ง ประมาณเกือบ ๆ สามสิบ ฉันเดานะ”
แล้วพู่กันก็เงียบไปพักนึง ก่อนจะเอียงหน้าหมวย ๆ ตามมาจ้องตาฉัน
“ทำไมไม่กล้าสบตา เขาหล่อสินะ ถ้าไม่หล่อ แกคงไม่เป็นแบบนี้ กิกิ”
“อะไร ฉันแค่ไม่อยากพูดถึงเขามาก มันเมื่อยปาก!” พู่กันอมยิ้ม แล้วเอาคางแหลมๆของเธอมาเกยไหล่ฉัน
“เมื่อยปาก โถ ๆ จากคิดแผนหนี แกคิดแผนจับลูกเจ้าพ่อมาเฟียดีกว่ามั้ย รับรองว่าแกหนีคุณหญิงแม่แกพ้น และไม่อดตาย ฮ่า ๆ”
ฉันหันมองพู่กันทันที ก่อนที่ยัยเพื่อนตัวดีจะยิ้ม และพยักหน้าหงึก ๆ สนับสนุน
“แกจะบ้าเหรอ? เขาดุเหมือนหมาเลย วันก่อนก็โยนฉันลงอ่างและเอาไวน์สาดหน้า ถ้าฉันจีบเขานะมีหวังเขาได้เอาปืนกรอกปากฉันเหมือนที่เขาขู่จริง ๆ”
“เกรี้ยวกราด ทะเลาะกันไปมาเดี๋ยวก็รักกัน”
“อะไรของแกพู่กัน แกยังไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำทำไมแกต้องเชียร์ให้ฉันจีบเขาด้วย”
“ก็ดีกว่าแกได้แต่งงานกับพ่อเขาป่ะ ลองดู ๆ หนุ่มกว่า และน่าจะแซ่บกว่า”
ฉันเบะปากหันหน้าไปทางอื่น พยายามไม่สนใจที่พู่กันพูด หนุ่มกว่า..ก็ใช่ แซ่บกว่า ก็น่าจะใช่ แต่ฉันไม่มีทางจีบหรือหว่านล้อมผู้ชายอย่างคุณอิฐได้แน่นอน
และฉันก็นั่งเงียบตัดปัญหา พยายามเช็คชีทเอกสารที่จะเรียนคลาสต่อไป จนสักพักเสียงท่อรถสปอร์ตคันใหญ่ ดังทุ้มขึ้นมา
มันดังตั้งแต่หน้าประตูมหาลัย จนมาหยุดริมถนนฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะม้าหินอ่อนที่ฉันนั่ง รถสปอร์ตสีเหลืองป้ายตองแบบนี้ คงเป็นลูกคนรวยสินะ
“แก... ฟักแฟงนั่งลัมโบร์กินีใครมา แฟนเหรอ?”
พู่กันสะกิดถาม แต่ฉันไม่ได้สนใจเธอหรอก เบะปากใส่ฟักแฟงที่กำลังเปิดประตูรถลงมาเชิด ๆ และก้มหน้าจัดชีทต่อ
จน....
พู่กันสะกิดฉันอีก
“แก ๆ คนขับหล่อมาก ผู้ใหม่ของฟักแฟงแน่ ๆ” นิ้วชี้ที่สะกิดยุกยิกทำฉันหันไปมองฟักแฟงอีกครั้งด้วยหางตา แต่ทว่า คนที่เปิดประตูรถลงมาฝั่งคนขับ! กลับทำให้ฉันอ้าปากค้าง
คุณอิฐ!
กับฟักแฟง!
“ของเล่นไฮโซอีกแล้ว” ฉันพูดเบา ๆ และก้มหน้า พยายามไม่สนใจฟักแฟงที่เดินช้า ๆ อวดของในมือเธอ
“ไม่น่านะแก มีถุงชาเนลมาด้วยสามถุง ว้ายดอกไม้ช่อเบ้อเริ้ม ฟักแฟงมีแต่ผู้ดี ๆ อ่ะ” ฉันจะบ้า จะบ้าแล้ว!! ไม่ได้อิจฉานะ แต่หมั่นไส้!
ผู้ดีที่ว่า ก็ผู้ชายข้างห้องที่โยนฉันโครม! ลงอ่าง และเอาปืนจ่อขมับฉันนั่นแหละ จะดีสักแค่ไหนกันเชียว
“เหอะ! โลกกลม นั่นคุณอิฐไง ลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียที่ฉันบอก”
“ห๊ะ จริงอ่ะ”
“จริง ฟักแฟงคาบไปกินแล้ว แกจะให้ฉันจีบเขาอยู่รึเปล่าล่ะ?”
พู่กันยังอ้าปากค้าง มองฉันกับฟักแฟงที่กำลังเดินควงแคนคุณอิฐมาหาเรา ซึ่งคุณอิฐเขานิ่งมาก เขามองฉันเหมือนธาตุอากาศไม่ก็กองขี้หมาแห้ง
“ฮาย... เพื่อนสนิทและเคยสนิท ทำอะไรกันอยู่อ่ะ ติวหนังสือเหรอจ๊ะ”
ฟักแฟงพูดไปและหมุนถุงชาเนลสีดำของเธอไป ถ้าด่าว่าดอกจะแรงมั้ย ฉันล่ะหมั่นไส้เธอเหลือเกิน!
คงอยากจะอวดถุงชาเนลกับผู้ชายที่ควงมาสินะ!
เอาอะไรแลกมาล่ะ!
“เปล่า กำลังนั่งคิด ว่าทำไมเธอควงลูกชายฉันออกหน้าออกตาขนาดนี้”
“ลูกชายอะไร? เธอรู้จักคุณ” ฟักแฟงเหมือนจะเงิบหงายไปเลย เธอชี้ไปที่คุณอิฐที่ยืนกัดฟันกรอดใส่ฉัน พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ โชว์ขนตา ปลอมวิ้ง ที่แสนน่าตบ
“เงียบนะ ยัยสีชมพู!”
“ไม่เงียบ! ที่ไม่กลับบ้านหลายวัน กกอยู่กับยัยฟักแฟงแตงโมนี่เอง เกเรแบบนี้กลับบ้านโดนตีนะ!”
- Writer
